Ze zeggen doe rustig aan, er is tijd genoeg

Ali B. Zijn liedje ‘Terwijl jullie nog bij me zijn’ is behoorlijk populair bij ons in huis.  Julia, Anna en Lina zingen mee.

Uren die vliegen, de jaren die liegen

Ze zeggen doe rustig aan, er is tijd genoeg.

Doe rustig aan? Wat voor een persoon zegt dat? Ik heb dat nog nooit iemand horen zeggen. Sinds de eerste werd geboren, twaalf jaar geleden, hoor ik alleen maar: ‘Geniet ervan, het is zo voorbij, houd ze vast zolang ze nog in je buurt zijn, het gaat veel te snel.’

Julia fietst sinds vorige week elke dag naar het Nicolaas Lyceum, de brugklas. En dat terwijl ik me nog scherp herinner dat ze niet groter was dan een meter en ik haar naar groep 1 van de basisschool bracht.

Ik heb er vrede mee, misschien omdat ik er drie heb en de laatste net is gestart met kleuteren. Ik ben blij dat ik weer tijd heb om te bloggen, te sporten of een ochtendje in mijn bed te liggen. Veel ouders in mijn omgeving denken er anders over.

‘Het gaat zo snel hè? Niet normaal!’

‘Wel normaal!’ Denk ik dan. Een bizar gevoel is het zeker, het lijkt een fractie van een seconde en er is twaalf jaar voorbij. Maar ik vind het wel lekker.

Gaaf juist, dat kinderen opgroeien tot figuren die zichzelf redden en er iets van kunnen maken in deze tijd. Dat we ze als ouders, opvoeders en omgeving een beetje helpen is het minste wat we kunnen doen.

Wat mij betreft zo snel mogelijk. ‘Wat je zelf kunt doe je zelf. Als het niet lukt, vraag je hulp.’ Tanden poetsen, aankleden, kamer opruimen, bord in de vaatwasser zetten en billen afvegen.

Dat hele baby-gedoe was sowieso niet aan mij besteedt. De afhankelijkheid die zo’n hummeltje heeft, het deed pijn. De wetenschap dat ze niet overleven als je verdwijnt. Ik dacht er soms aan, wat er zou gebeuren als ik ’s ochtends dood zou neervallen en Bart ’s avonds om elf uur thuis zou komen. Ondraaglijke gedachten die ik probeerde te verstoppen. Wat zou zo’n kindje doen? Huilen, spelen, huilen? Ze zou er niets van begrijpen dat haar moeder geen reactie geeft.

Onrealistisch, want die kans is godzijdank nihil. Maar toch, het gevoel om mijn moppies zelfredzaam maken heeft nog altijd sterk de overhand.

Dan is er ook nog dat vierentwintig-uur-zeven-dagen-per-week beschikbaar zijn. Met liefde hoor, maar ook met frustratie, dat elk moment er één kan zijn waarop je accuut in actie moeten komen.

Gek genoeg geeft het mij een iets rustiger gevoel dat ze allemaal op school zitten. Alsof daar niks kan gebeuren? Julia, fietsend, dwars door Amsterdam. Anna, spelend in de buurt. Alsof Bart en ik er nu wel altijd zullen zijn. Dat is niet waar. We weten niet hoe dat gaat.

Daarom is dat ‘genieten’ zo belangrijk. Nu!

Er is voor alles een tijd. Hoe snel het lijkt te gaan, dat maakt niet uit als je het kunt omarmen in het moment dan blijft het bij je. Voor alles wat voorbij gaat komt iets anders in de plaats.

Elke ochtend knuffelen in bed wordt samen een ijsje eten. Middagslaapjes worden ingeruild voor zwemmen in de zee. Voorlezen voor het slapen is over gegaan in gesprekken over de zin van het leven.

Ik hou van al die overgangen, het besef dat ze steeds meer zichzelf worden en dat ik daar getuige van ben. Ik zie ze opgroeien, ik geniet, neem afscheid van het kleine en zie ze groot worden. Of zoals Ali B. zegt:

Ik lach en ik laat een traan, want op een dag laat ik jullie gaan.

Echt laten gaan kan natuurlijk nooit.

Moppies, voor altijd in mijn hart.