Quarantaine, de tussenstand

Drie weken thuis met drie kinderen en zo goed als zonder man. Dat laatste is op zich positief want het betekent dat de man werk heeft en dat er geld binnenkomt maar het betekent ook dat ik nu juf, moeder, schoonmaker, werknemer, kok en de manager van het hele zooitje ben.

Het is wat veel en ik raak ervan in de war. Zo legde ik afgelopen donderdag tijdens een Zoom-gesprek aan een collega uit hoe je van papier een tulp kunt vouwen en vroeg ik aan mijn dochter van vijf of ze even de notulen van de vergadering wilde uitwerken.

Ik probeer het rustig aan te doen en voor het gemak hou ik de wintertijd nog maar even aan. We staan om acht uur op en vanaf vier uur mag er wijn. In mijn hoofd is dat prima.

De puber heeft tot nu toe drie keer een online-toets gemaakt met als uitkomst drie voldoendes. Na de wisselende resultaten van de eerste twee toetsweken zijn we zwaar onder de indruk van deze prestatie. De afwezigheid van lonkende jongensogen zorgt blijkbaar voor focus.

Anna, de middelste, is fanatiek. Ze zit om negen uur achter de computer om het thuiswerk van die dag te bekijken en is voor tienen klaar. Met alles. Ze mailt zelf de resultaten, meestal een foto, naar de juf en schrijft begeleidende teksten waar de juf dan op reageert. Om je een indruk te geven, dit is Anna’s reactie op de suggestie van de juf om een spreekbeurt te maken:

‘Hoi juf Saskia, hier is mijn huiswerk van vandaag. Ik ga zeker GEEN spreekbeurt maken. Grapje. Ik ga nadenken over een onderwerp. Dag. Doei. Groetjes Anna.’ Vaak volgt er in haar tekst nog een mop, op Donald Duck niveau, om de juf te vermaken. De rest van de dag zoekt ze naar de zin van het leven. Gelukkig mag ze ’s middags buiten spelen met haar vriend Guyon.

Lina, onze kleuter, ervaart de vreemde toestand waarin we zijn beland weer op haar eigen manier. In de eerste week leek het langs haar heen te gaan. Kleuters leven in het moment. Ze accepteert onmiddellijk dat haar knutselwerk aan de keukentafel in plaats van in haar klas op school wordt uitgelegd. Dat mama geen talent heeft voor vouwblaadjes en waterverf weerhoudt haar er niet van om vol enthousiasme aan de slag te gaan met de opdrachten van juf Marianne en juf Roos.

In de derde week merk ik dat er iets aan haar knaagt. Onze labrador-puppy is verandert in een dobermann die te lang aan de ketting heeft gelegen . ‘IK GA NOOIT MEER TANDENPOETSEN! IEDEREEN IS STOM! WAAROM MOET IK ALTIJD ALS EERSTE NAAR BED? LAAT ME NOU EENS MET RUST!’ Dit vraagt geduld. Ik ga rustig bij haar op de bank zitten en kijk haar aan. Ze knijpt haar ogen dicht en probeert haar hoofd weg te draaien zodat ik de tranen die ze wil verstoppen niet kan zien. Na een paar diepe zuchten draait ze haar natte gezicht naar me toe en begint ze te praten.

‘Waarom mag Anna wel met Guyon spelen en mag ik alleen maar met jou naar buiten? Ik wil met Maud voetballen. Zij is mijn beste vriendin! Ik mis haar heel erg!’ Ik begrijp het en app de moeder van Maud die meteen reageert want haar dochter stond ook te springen om haar vriendin te zien. We spreken de volgende dag af op een voetbalveld waar het rustig is. De kleuters exploderen van enthousiasme als ze elkaar in de ogen kijken. Ruim twee uur vermaken ze zichzelf. Ze voetballen, hangen in een klimrek naast het veld en rennen achter elkaar aan als twee veulens in een storm.

Aan het einde van de dag komt Lina bij me zitten. Ze legt haar kabouterhandjes op mijn wangen terwijl ze me indringend aankijkt en zegt: ‘Mam, dit was de mooiste dag van mijn leven!’

Terugkijkend op de afgelopen drie weken valt me op dat Lina de eerste is die als we thuiskomen roept dat we handen moeten wassen. Als ik een dag in bed lig met hoofdpijn blijft ze uit mijn buurt omdat ze denkt dat ik corona heb. Op straat roept ze naar mensen dat ze afstand moeten houden. Haar dwingende toon zorgt ervoor dat de personen in kwestie direct ruimte maken. Ze vertelt dat we niet naar de oma’s en opa’s mogen. ‘Als zij corona krijgen gaan ze dood!’ Ze hoort meer dan ik zou willen en ze kopieert letterlijk de teksten die ze heeft opgevangen. Zo zegt ze dat onze vrienden Jan en Nicoline wel met hun dochter Hansje bij ons op bezoek kunnen komen (want drie personen) maar dat wij (vijf personen) niet daar naartoe mogen van Mark Rutte. Hoeveel kleuters weten trouwens wie Mark Rutte is? Is dat nu normaal? Als laatste zegt ze: ‘mam, weet je wel dat kinderen gewoon met elkaar mogen spelen als ze niet ziek zijn, dus, wanneer mag ik weer naar Maud? Haar moeder kan maandag en woensdag, app haar even!’

Ik realiseer me dat dit pas de eerste tussenstand is. Niemand weet hoeveel rondes er in deze partij gespeeld worden. We bevinden ons zelfs nog in de fase waarin we onderzoeken wat voor tak van sport het überhaupt is. Welke spelers er in uitblinken? We gaan het zien.

Blijf thuis. Maak er iets van. En wees lief.