Niet goed genoeg

‘Het lijkt me niet makkelijk om jou te zijn,’ zei mijn liefde.

‘Nee,’ zei ik, ‘Het is helemaal niet makkelijk om mij te zijn.’

De afgelopen paar dagen was ik weer eens behoorlijk zwaar op de hand. Het leven had geen enkele zin. Wat deed ik er eigenlijk toe? Ik was iemand die geen noemenswaardige betekenis gaf aan dit toch al waardeloze tijdperk. Ooit zouden ze er achter komen, dat ik stiekem alleen besta uit een vrolijke glimlach aan de buitenkant zonder inhoud.

Op zo’n moment lukt er weinig. Ik ging plichtsgetrouw (want supergroot verantwoordelijkheidsgevoel) met Bart, Lina en Anna mee naar de speeltuin maar ervoer levensgrote weerstand. Alsof iemand me had gevraagd om de krokodillen in Artis te knuffelen.

Ik ging mee, mokkend en mezelf afvragend hoe ik hier uit kon komen. Even niet dus. Ik zat vast in mijn zwarte denkwereld en geen enkele speeltuin kon me redden. Ik ging onder een boom op een bankje zitten en stuurde een denkbeeldige helikopter omhoog waarmee ik naar mezelf keek. ‘hmm, lastig, tja, somber somber, niks aan te doen, nee, gewoon wachten tot het overgaat,’ zei de helikopter.

Sombere gedachten. Depressief? Het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Er zijn zoveel mensen die iets beter kunnen dan ik. Die diploma’s heb ik gewoon met een beetje geluk gekregen. Ik mag die klus doen omdat ze er niemand anders voor konden vinden. Ik heb die baan omdat ze me wel aardig vinden, niet omdat ik werkelijk iets kan.

Vandaag kan ik me daar nauwelijks meer iets bij voorstellen. Ik voel me prima. Zit met Lina tussen de Playmobil, bak een taart, haal mijn broek op bij de stomerij, breng een pakje weg, doe een boodschap, haal Anna op bij een vriendinnetje en ram er een blogje uit. Energie voor tien.

Zolang ik het me kan herinneren ben ik zoals ik ben. Ik besta uit uitersten. Als het goed gaat voel ik me fantastisch en kan ik de hele wereld aan. Ik verzet in een dag het werk van een maand, loop alle feestjes af, ben aangenaam gezelschap, stuur kaartjes en heb het volste vertrouwen dat ik een leuk mens ben. Om vervolgens weer in een dalletje te zakken met een bak migraine en te twijfelen aan mijn hele bestaan.

Sinds ik een soort van veertig ben worden de pieken en dalen gelukkig wat minder scherp, of, ik kan er beter mee omgaan. Ik WEET dat ik OK ben maar zo VOELT het niet altijd. Het lastige is dat ik het knopje niet kan vinden om uit mijn put te klimmen. Het is een kwestie van blijf-zitten-waar-je-zit totdat het over gaat. Soms helpt het om alles in huis te ordenen. Kleding uitzoeken en sorteren voor de volgende generatie. Alle zestien ramen lappen. Dingen doen. Soms helpt het om mensen te zien maar die drempel is huizenhoog. Ik ben nog altijd niet goed in staat om HELP te roepen. Terwijl dat best vaak een goed idee is. HELP! HELP! Gewoon even iemand bellen en zeggen dat ik me K U T voel. Of vragen of iemand koffie komt drinken, bij mij thuis, omdat al het andere teveel is.

Vroeger bleef ik een week in bed met de gordijnen dicht maar dat is lastig met drie kinderen in huis. Ik denk vaak dat zij mijn redding zijn want soms zijn zij echt de enige reden waarom ik opsta.

Nee, het is niet makkelijk om mij te zijn, maar ik ben blij dat ik er ben.