80’s

Als ze nou iets bij haar thuis had georganiseerd, of een picknick in het park, of een gezellig etentje met familie en een paar vrienden. Dat deed ze niet. Terecht. ZIJ was jarig. Dat mag je vieren zoals je wilt.

Mijn zusje, Mo, besloot een mega-feest te organiseren. Omdat ze veertig werd. Samen met haar beste vriendin. In de korfbal-kantine. ‘Eighties Party.’

Twee maanden van tevoren kregen we een aankondiging in de familie-app.

Mijn reactie; ‘hmm, eighties, ik zal er eens over nadenken.’

Een paar jaar geleden behaalde een vriendin dezelfde leeftijd. Zij kreeg een surprise-party aangeboden met een soortgelijk thema. Dat vond ik nog wel aardig, iedereen had werkelijk zijn best gedaan er zo 80’s mogelijk uit te zien. Kappa-trainingspakken, fluoriserende rokjes en Dolly-Dot-kapsels.

Ondertussen vroeg mijn moeder voorzichtig in de app-groep wat we aan zouden trekken.

‘Tja, ik zal er eens over nadenken.’ appte ik terug.

Ik kreeg er buikpijn van.

Stel dat ik verkleed ga en de enige ben? Stel dat ik niet verkleed ga en de enige ben? Stel dat ik verkleed ga, wat moet ik dan in vredesnaam aantrekken zonder er uit te zien als een ontplofte clown?

Het tenue was echter niet mijn grootste zorg.

Wat als ik mensen van vroeger tegen zou komen? Wat als ze gaan vragen hoe het met me gaat? Of, nog erger, wat als ze zeggen: ‘weet je nog, toen?’ Het wordt toch een soort verkapte reünie. En die tijd, toen ik in Zoetermeer woonde, daar heb ik niet per se de beste herinneringen aan.

Want toen mijn zusje elk weekend braaf een balletje in een mand mikte stond ik achter de bar in de lokale buurtkroeg, had ik een getatoeëerd vriendje die regelmatig iemand voor zijn bek sloeg en droeg ik veel te hoge hakken met veel te korte rokjes.

Bij een bekerfinale sleepte ik mezelf bij wijze van uitzondering naar het sportveld. Dan was ik de-zus-van-Mo-uit-het-eerste. Het voelde toch een beetje alsof je ‘Darth Vader’ in een kleuterklas zet en hem ‘zakdoekje leggen’ laat zingen. Enigszins ongemakkelijk.

Ik vond wel dat ik moest gaan. Als ‘grote’ zus. Ik kon het niet maken om weg te blijven. Een smoes verzinnen? Als je zusje, die sinds jaar en dag alleen de verjaardag van haar zoontje viert, eindelijk iets voor zichzelf organiseert. Dan zou ik daar toch bij moeten zijn.

Ik kon niet beslissen en ik durfde het haar niet te vertellen. Twee weken voor de cruciale datum kwam ze op de verjaardag van Anna. Ze komt, als ze geen wedstrijd speelt, altijd. Zij wel.

Ze bracht de happening terloops ter sprake. ‘Ik zou het echt heel leuk vinden als je komt Mies, maar ik begrijp het wel als het teveel gedoe is, ik weet dat je het druk hebt, het is ook midden in de vakantie.’

‘Ik denk dat het me niet gaat lukken.’ zei ik, haperend. ‘Ik moet die dag Lina, Anna en  nichtje Mose ophalen bij Oma in Leiderdorp en daarna breng ik Julia naar Oegstgeest want die gaat bij Hansje logeren.’

‘Oh,’ zei ze. Ik zag hoe ze haar teleurstelling probeerde te verbijten en ik voelde me een enorme lul.

‘Het is ook niet echt iets voor mij Mo, misschien kunnen we samen iets gaan doen? Sauna, lunchen of een avondje uit? ’ Ze veerde op. ‘Ja, uit eten! Dan blijf ik bij je slapen en dan fietsen we de stad in.’

Het leek een goed alternatief. We gaan dat doen, samen, binnenkort. En toch voel ik me een loser-zus.

Mijn andere zusje, Eef, heeft reuma. Haar agenda is een soort lotto-kaart. Ze kan erin zetten wat ze wil maar ze weet nooit of er ergens een winnend getal bij zit. De avond van de fuif had ze zoveel pijn, party was geen optie. Mijn vader slijt zijn tijd in het verzorgingshuis, soms pendelen ze hem heen en weer voor een uurtje maar zo’n hele avond gaat hij niet redden.

Mijn moeder ging. Omdat ze vond dat ze er moest zijn en omdat er dan in ieder geval één lid van de familie bij was. Zo stoer van haar. Niet verkleed. Gewoon gaan. Ik kan heel veel over haar zeggen, maar hallo hé, petje af mam. Je was er. Jij wel.

Op de feestavond lag ik om tien uur in bed, bekaf, met meer rugpijn dan ooit. ‘Die zal ik wel verdiend hebben,’ dacht ik.

Ik was niet waar ik moest zijn. Het lukte me niet me ertoe te zetten. Ik wenste dat ik er wilde zijn maar ik wilde er niet echt zijn. Wel bij mijn zusje, niet op die plek, op dat moment, met die omstandigheden.

Het is een rottig stukje van mezelf.