‘Was je een beetje zenuwachtig?’ vroeg een collega. Zenuwachtig? Hoezo? Was dat wat je zag? Nou, ik was niet zenuwachtig, zei ik. Hooguit een beetje gespannen. En, legde ik uit, het is best even schakelen van presenteren naar een nogal kwetsbaar nummer zingen. Maar, ik vond het geweldig om te doen.
‘Nou,’ zei hij, ‘ik dacht toch echt dat je in het begin een beetje zenuwachtig was.’
Een piepklein moment op een topavond. Niet gedacht dat ik daar dagen later nog aan zou denken.
Ik werk bij Levvel. Levvel is goed in jeugdzorg en in feesten. Er waren achthonderd collega’s op het zomerfeest, in het SkateCafé in Amsterdam-Noord. Daar was alles uit de kast gehaald om te knallen: karaoke-bar, teamfotohoek, brassband, tapas, pizza’s, ijsjes, welkomstbubbels. En er was een podium. Zodat je iets van jezelf kon laten zien. Een lied, een verhaal. Ik wilde wel zingen. Mijn collega Jannike wilde me begeleiden op de piano.
Daarnaast leek het me leuk om de optredens aan te kondigen, dus dat deed ik ook. Klokslag zes trapten onze bestuurders, Nellieke en Mariënne, af met een feestelijk ‘Lang zal Levvel leven’, want we bestaan vijf jaar. Daarna volgden de optredens. Toen ik begon te zingen, hoorde ik Jannike uitademen en ergens achterin viel een glas. Ik weet nog dat ik dacht: ‘wow, iedereen luistert.’ Ik schat dat er toen zo’n driehonderd mensen in de zaal waren. Ze zongen mee, juichten, klapten.
Misschien denk je: wat zit ze nou te schermen met die getallen? Maar dát is precies het punt. Het feest was top. Het presenteren én zingen waren heerlijk om te doen. Na afloop kwamen veel collega’s naar me toe: hoe leuk ze het vonden, hoe goed het klonk. Maar er was ook die ene collega die vroeg of ik zenuwachtig was. Daar begon dit verhaal mee. In de dagen daarna deelde ik een paar foto’s. Op één daarvan zit een collega op de betonnen vloer, ze filmt me terwijl ik zing. Ik stuur de foto rond: op Insta, in apps, naar familie en vrienden. Naar mensen die er niet bij waren.
Dus ik licht toe wat ik heb gedaan. Zingen, op een podium. Voor publiek. Driehonderd mensen! Naast heel veel hartjes kreeg ik ook dit: ‘Waar was het publiek dan? Driehonderd mensen? Je had zeker je bril niet op? Heb je ze één voor één toegezongen?’
Alsof ze me niet geloofden. Omdat je het niet ziet op de foto. En wat deed dat met mij? Ik baalde. Dat het me iets deed. Ik sta daar toch in de eerste plaats voor mezelf? Of niet? Ik probeerde alle complimenten op te stapelen als een muurtje tegen de twijfel. Maar de flauwe opmerkingen bleven hangen.
Was het eigenlijk wel goed? Waarom heb ik dit gedaan? Ik hoop niet dat de filmpjes gedeeld worden… misschien zong ik wel vals. Zouden mensen die me complimenteerden het echt menen?
Stop!
Het was verdomme een van de allerleukste dingen die ik ooit gedaan heb. Ik zou het zó weer doen. En als iemand me dan zo’n vraag stelt na afloop zeg ik:
‘Ik? Zenuwachtig? Nee joh, dat is jouw gedachtenfilm, die mag je lekker zelf houden.’
Geef een reactie