Wolf, mini-biografie van aanstormend talent

Afgelopen zaterdag bezocht ik met Julia de musical ‘Ciske de Rat’ in het nieuwe DeLaMar Theater te Amsterdam.  Ja, je leest het goed, MUSICAL. Iedereen die mij een beetje kent weet dat dit niet echt mijn genre is. Pff, wat een overdreven gedoe. Alles wat je ook gewoon tegen elkaar kunt zeggen wordt met veel gebaren gezongen. Heel vermoeiend.

Maar goed. We moesten er heen. Ik WILDE er perse heen want Wolf Kerpel (10 jaar oud) speelde de hoofdrol, kleine Ciske.

Ole

Wolf’s vader, Ole, is een jeugdvriend van mij, ik ken hem al meer dan twintig jaar. Destijds maakten we samen wel eens muziek. Ole speelde gitaar, of, eigenlijk álles waar geluid uit kwam, en ik zong gezellig mee.

Ole ging wiskunde studeren in Utrecht en ik verdween om een sportopleiding te volgen in Overveen. Ondertussen vond Ole de vrouw van zijn leven, Indra, en ik vond Bart, de liefste. Gezamenlijke interesses als wijn, lekker eten en muziek zorgden voor eindeloze klets en concertavonden. Dat we allemaal in Amsterdam waren gaan wonen maakte het extra makkelijk.

Baby Wolf

In 2006 kwamen er koters. Eerst onze Juul, in juli, en terwijl ik voorzichtig een rondje met de kinderwagen liep drong Wolf zich aan in huize Kerpel. Tijdens de zwangerschap zong de toekomstige vader iedere avond hetzelfde liedje, begeleid op gitaar, in de richting van de bolle buik van Indra. De derde dinsdag in september was het zover.

Prinsjesdag

Wolf, kwam ter wereld met het gezellige gewicht van vier pakken melk. Qua baby-karakter viel hij in de categorie ‘beweeglijk’. Hij hield zijn ouders aardig bezig. Waar Julia niet vooruit te branden was, (ze begon ongeveer te lopen toen ze te groot werd voor de kinderwagen) had Wolf allang andere plannen. Hoezo in de box? Hoezo op je buik liggen? Actie!

Kleuter Wolf

Eenmaal in de kleuterleeftijd gaan kinderen weleens verkleed naar school. Zo ging Julia maandenlang in haar ‘Mega Mindy’ kostuum. Wolf pakte het anders aan. Voor minder dan Michael Jackson deed hij het niet. Favoriete nummers? ‘Beat it’ en ‘Billy Jean’. Toen hij vijf was zocht hij zelf zijn muziek uit voor het open podium en bedacht er ook nog even een choreografietje bij. Bij Wolf thuis moesten vriendjes mee naar zijn kamer om (in het donker) te kijken naar hoe hij zijn grote idool imiteerde.

Hij ontpopte zich als een onderzoekend en ondernemend mannetje wat het liefst zijn tijd doorbracht met andere mensen en dan graag óp iets dat op een podium leek of er voor door kon gaan. Dan  kwam er een grapje, een dans of een goocheltruc. Als er maar publiek was dan was het goed.

‘Aandacht, HALLOOOO, AANDACHT!!!!’

De talenten van Wolf

De eigenwijsheid viel niet altijd in goede aarde. Zo ontdekte Wolf’s moeder eens dat hij wel heel veel aan het chatten was in het spel Minecraft. Ze keek waar die gesprekken over gingen en zag dat hij andere kinderen verbeterde bij hun spelfouten. ‘Ik word is zonder t!’ stond er dan bijvoorbeeld. Tja, Wolf bleek niet alleen op het podium een talent te hebben maar ook op andere vlakken.

Vorig jaar ging hij een tijdje (te) vroeg naar school. Lekker enthousiast, denk je dan. Later kregen Ole en Indra filmpjes van ouders toegestuurd met daarop Wolf, pianospelend in de hal tot het signaal van de bel met een hele schare klasgenoten met aanhang eromheen.

De anecdotes (die ik ingefluisterd kreeg van Wolf’s ouders) zijn onuitputtelijk en achteraf valt alles op zijn plek.

Wolf wordt Ciske

Bij een thema ‘Amsterdam’ in groep zeven worden liedjes uit de musical ‘Annie’ nagezongen. Wolf is meer dan enthouisiast, zingt hard en beter dan de rest. Dat wordt opgemerkt en hij wordt vooraan gezet bij de uitvoering door de docente (een ex-musical speelster).

De juf, de ouders, de kinderen, ze zijn allemaal onder de indruk. Er wordt zelfs her en der een traantje weggepinkt. ‘Of hij er iets mee wil? Auditie?’ Hij heeft nog geen idee.

‘Ok, prima’ zegt Wolf uiteindelijk. Het podium lonkt. De voorrondes starten, hij moet acteren en voorzingen, er worden teksten geleerd en er wordt flink geoefend. Op dat moment heeft zijn vader nog niet echt een duidelijk beeld van het talent van zijn zoon. Voor zover hij weet zingt Wolf, net als ieder kind, lekker onder de douche of op loze momenten, niks bijzonders.

Twee rondes verder neemt de reis een serieuze vorm aan. Wolf volgt een paar zanglessen met flink resultaat en blijft met een handvol kandidaten over voor Ciske, de musical.

De rest is bekend. Acht verschillende Ciske’s (waaronder Wolf) ‘musicaliseren’ de grote zalen van Nederland. Dat moest ik zien. Ondanks mijn weerstand tegen het genre.

Bij het horen van het breekbare zinnetje uit Wolf’s mond: ‘Krijg toch allemaal de kolere’, rolden de tranen over mijn wangen. Wat een prachtige stem en hoe kan het toch dat iemand van TIEN JAAR OUD zo ontzettend zelfverzekerd en met zoveel plezier op een podium staat? BIZAR. Hij is gemaakt om op de bühne te zijn en je zou hem denk ik geen groter cadeau kunnen geven dan dat hij elke dag mag ‘spelen’.

Julia was ook behoorlijk onder de indruk. Het was voor haar de eerste keer dat ze naar zo’n grote voorstelling ging. Halverwege fluisterde ze: ‘mam, is dat Danny de Munck? Wat leuk dat hij ook meedoet!’

Eerlijk is eerlijk. Ole houdt van vele soorten muziek maar ook hij is geen fan van musicals. Toen ik hem na al deze maanden vroeg of daar dan nu verandering in was gekomen zei hij: ‘nou, ik zal je eerlijk zeggen dat ik het wel meer ben gaan waarderen.’

‘NEEEE!!’ , riep ik. ‘ECHT NIET!’

‘Nee’, zei Ole, ‘ECHT NIET’.