Willeke

Na een stormachtige middelbare-school-carriere liep ik met mijn leao-diploma het kantoor van uitzendbureau Target binnen. Ik, zwarte legerkisten, wild getoupeerd kapsel, strakke broek. Jij, rokje, hoge hakken, witblond haar, valse wimpers. Je bleek de manager zat achter een bureau en noteerde mijn gegevens.

Ik weet niet wat je precies in me zag maar er was iets, een klik, het voelde fijn om met je te kletsen en het bleek wederzijds. Een paar dagen later belde je en vroeg je me te komen werken. Niet voor het uitzendbureau maar op het uitzendbureau zelf.

Samen met de andere collega’s werkten we keihard om de zaak, die toch een beetje voelde als die van ons, draaiend te houden. Spoedaanvragen die op vrijdagmiddag binnenkwamen, zoals ‘vijftig inpakkers gezocht voor aanstaande maandag’, we draaiden er onze handen niet voor om.

Jouw twee kinderen, Bas en Kiki, wandelden regelmatig het kantoor binnen. Wat een lieverds, ik had meteen een klik met ze en jullie hadden een oppas erbij. Ik voelde me een deel van jullie fijne gezin en heb blije herinneringen aan de zondagmiddagen waar we muziek maakten met z’n allen. Ik zag en zie je nog steeds een beetje als mijn grote ‘zus’.

Het lijkt een eeuw geleden. We stopten met ons werk bij Target. De jaren die volgden zagen we elkaar soms veel, soms wat minder maar we hielden altijd contact.

Toen Ron, jouw liefste, een baan in Zuid-Afrika kreeg aangeboden werden jullie een tijdlang expats. Hoe gaaf was het dat ik met Erik langs kon komen?! We aten de typische Afrikaanse snack, biltong, keken films in de televisiekamer en Erik at ’s nachts alle kaas uit Nederland op. Oei, dat is een van de weinige momenten waarop ik jou boos zag! En terecht.

Terugdenkend aan de jaren dat we elkaar kennen kwam de gedachte aan al die projecten waar jij je met hart en ziel voor inzette naar boven. Zo hadden we een inzamelingsactie voor SOS-kinderdorpen bij het uitzendbureau en je was vertegenwoordiger voor Tupperware, ultiem-briljante-schoonmaakproducten van HA-RA en niet te vergeten de Aloë Vera waar we allemaal mooier van zijn geworden.

Met al die ondernemingservaring zette je jouw eigen stichting MamaZoeloe op waarmee je zoveel mensen in Tanzania een beter leven geeft. Alleen daarvoor al verdien je wat mij betreft een medaille.

Eindeloze cappuccino-dates vol heerlijke gesprekken over het leven. Die hebben we nog steeds. De laatste jaren logeerde ik een paar keer bij jullie, in mijn eentje, om even bij te komen van het turbulente leven met drie jonge kinderen. Die momenten kon ik even alles loslaten en genieten van ‘hotel De Mos’.

Wat ik het meest aan je bewonder is jouw onbevooroordeelde blik op de wereld. Je bent zeker niet onrealistisch maar je geeft mensen zoveel vertrouwen en het voordeel van de twijfel. Dat resulteert soms in een teleurstelling maar veel vaker in mooie reizen, prachtige vriendschappen en een rijk leven.

Lieve, lieve Willeke, we vieren vandaag jouw zestigste verjaardag en ik hoop dat we nog heel veel jaar cappuccino’s drinken en met elkaar mogen genieten van dit leven.