Twee blogs geleden schreef ik over iets wat een collega mij had verteld. Het speelde zich af op mijn werk en het raakte mij, daarom deelde ik het. Ik kreeg reacties en ook suggesties om het op mijn werk, op het intranet te delen. Dan zouden de collega’s waar het over gaat het ook kunnen lezen. En misschien zouden mensen er met elkaar over in gesprek gaan.
Ik heb geen namen genoemd, geen locaties, alleen het verhaal zoals ik het heb gehoord en wat het met mij deed. Ik besloot het erop te zetten met een link naar mijn website. Het werd gelezen en geliket en er waren ook kritische reacties. Begrijpelijk, vanwege het onderwerp.
Er werd geschreven dat het eerst besproken zou moeten worden met diegenen waar het over gaat. Er zouden mensen aan de schandpaal genageld zijn. Daarna belde de leidinggevende van de mensen waar het over gaat. Het verhaal zou niet kloppen, wat ik schreef was niet gebeurd. En of ik het wilde verwijderen, want de mensen over wie dit gaat hebben hier last van.
En daar voel ik het wringen.
De verhalen die ik schrijf gaan over mijn blik op de wereld. Het is niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen, maar dat kan wel gebeuren. Daarbij gaan mijn blogs meestal over iets wat ik zelf heb meegemaakt. Dit is een verhaal waar ik niet bij was, maar wat mij wel raakte en daarom schreef ik het. De leidinggevende vroeg of ik mijn collega wilde vragen of zij met haar, en de anderen waar het over gaat, in gesprek wil. Dat heb ik gedaan. Ik hoop dat zij het gaan doen. Want ik geloof nog steeds dat verhalen iets in beweging kunnen zetten.
Geef een reactie