Vijf minuten auditie

‘Jij moet de deeltijd-opleiding Kleinkunst gaan doen!’, riep Liekje.

Eind 2018 volgde ik bij haar een workshop. Persoonlijke ontwikkeling met als middel; het zingen van een lied.

Daarna kon ik me nauwelijks voorstellen dat ik het ooit niet durfde. Zingen. Hardop. Waar mensen bij zijn. Op de fiets. In het trappenhuis. In de supermarkt.

Liekje’s opmerking zette me aan het denken. Ik surf over de webpagina van Selma Susanna. Studie Kleinkunst. Deeltijdopleiding, geen leeftijdsgrens, wel auditie.

Auditie?! Dat durf ik nog niet. Het is te vroeg. Al voelt het tegelijkertijd als veel te laat zo op de helft van mijn leven.

Eerst wat meer podium-ervaring opdoen. Ik schrijf me in bij Singing Sunday waar je een lied kan zingen als je de bladmuziek voor de pianist meeneemt en ik vertel een kort verhaal bij de Storyslam van Echt Gebeurd in theatercafé Toomler.

Bij elk moment op de planken voel ik mezelf groeien en daarna vind ik het jammer dat het zo snel weer voorbij is.

Het hoogtepunt, tot nu toe, is dat ik door een vriend werd gevraagd een lied te komen zingen bij de Open Bac, een podium voor try-outs van jong en ervaren talent. Een heuse opdracht met instructie: kleinkunst en Nederlandstalig.

Ik koos ‘Mooi Liedje’ van Paul de Munnik. Ik zong het honderd keer en mijn zangdocente hielp me met de muzikale details.

Het Zonnehuis theater in Amsterdam Noord doet denken aan een nachtclub uit de jaren dertig. Noem mij een dromer maar ik voelde me een ster en genoot van het optreden, de fijne mensen en de ontspannen sfeer.

Kon ik dit maar elke week doen.

Mijn nieuwsgierigheid naar de opleiding en wat ik daar zou kunnen leren groeit. Ik wil dit al zo lang doen. Er waren altijd argumenten, van mijzelf of anderen, die mij hiervan weerhielden.

‘Ik ben vast niet goed genoeg, het mag niet van mijn ouders (argument uit 1992), het past niet in mijn leven, je verdient er niks mee, je hebt hier helemaal geen tijd voor, hoe moet het met je echte baan en wie moet er dan voor de kinderen zorgen?’

Dat laatste kunnen we altijd nog oplossen. Als ik het niet probeer krijg ik zeker spijt en als het niet lukt dan kan ik in ieder geval zeggen dat ik er alles aan heb gedaan dus ik ga het doen.

Met dat besluit kwamen nieuwe vragen. Als dit allemaal doorgaat verander ik misschien wel. Wat heeft dat voor invloed op mijn vriendschappen, mijn liefde? Kunnen ze mij nog volgen? Kan ik ze nog volgen? Gaan ze met me mee?

Een kop koffie bij Liekje zorgt voor het laatste zetje.

‘NATUURLIJK ga je dat doen!! Dan zing je dat nummer dat je bij ons op de borrel hebt gezongen. If We Were Vampires, van Jason Isbell. Nee joh, hoeft helemaal niet Nederlandstalig, het gaat er om dat ze zien dat je al iets kan en ze willen weten of je zelf iets kan maken.’

Ja, daar maak ik me wel een beetje zorgen over. Ik weet niet of ik zelf iets kan maken.

Liekje kijkt naar me alsof ik iets in het Russisch tegen haar heb gezegd.

‘Je hebt meer dan honderd persoonlijke verhalen geschreven.’

Oh… Ja.

Hup, in de actiestand. Ik neem het lied door met Ingrid, mijn zangdocente, en bel Ole met de vraag of hij me wil begeleiden op gitaar. Verder denk ik na over wat ik aan zal trekken en of dat heel belangrijk is.

Ole is totaal relaxt. Hij kan het nummer spelen met zijn ogen dicht. We kiezen voor akoestisch, we oefenen en voelen dat dit wel goed zit. Het lied gaat over de vergankelijkheid van het leven. De eindigheid dwingt ons er iets van te maken.

In de week voor de auditie bedenk ik dat er iets bij moet. Ik heb vijf minuten en het lied vult drie daarvan. Dat is te weinig. Ik lees alle verhalen die ik heb geschreven en zoek naar verbinding met het nummer dat ik ga zingen. Lastig. De meeste columns zijn kort maar als ik ze hardop voorlees al gauw vijf minuten. Zal ik dan alleen iets voorlezen? Dat klopt ook niet. Het zingen heeft zo’n belangrijke rol voor mij gekregen. Het hoort erbij.

Mijn oog valt op een stukje over de ziekte van Bart’s vader. Het moment dat we de kinderen vertellen dat hij niet meer lang heeft te leven. Toen we het vertelden voelde het als een eeuwigheid. Ik lees en neem de tijd op. Precies een minuut.

Maandagavond is de auditie. Ik mag om half negen. Ik ben druk met de was, schoonmaken van de badkamer en stofzuigen. Alles om mezelf af te leiden. De school van Anna en Lina heeft een studiedag en de dames voelen haarfijn aan dat er iets spannends aan de hand is. Ze stuiteren door het huis. Als Ole langskomt voor de generale repetitie kletsen ze er dwars door heen en ze plukken aan zijn gitaar.

Als ik nu kan zingen dan kan ik het vanavond zeker.

We zijn een half uur te vroeg op de locatie en duiken een lege kroeg in om een kop thee te drinken. De dame achter de bar kent de kleinkunst opleiding. Ze vertelt dat er regelmatig studenten in het café komen aan het einde van de dag. Zou ik hier straks ook zitten?

Na de thee lopen we de straat in en bellen aan bij Selma Susanna. De organisatie is strak geregeld. Een aparte ruimte om je voor te bereiden, nog even iets te drinken of een vraag te stellen. Er zijn nog vijf andere auditanten in de ruimte.

Nog één kandidaat voordat ik aan de beurt ben, We lopen de trap op en worden gevraagd nog even te wachten.

‘Misschien wel prettig om te weten, er zitten acht mensen in de ruimte’, zegt de vrouw die ons meeneemt.

ACHT MENSEN!!! Ik schiet in de lach. Van de zenuwen. Ik had er drie of vier verwacht. ‘Uitverkochte zaal!’, zeg ik tegen Ole in een poging tot relativeren. Hij geeft me een grijns. We doen gewoon wat we doen.

Als ik de zaal binnenloop voelt het nog een klein beetje spannend en op een vreemde manier vertrouwd. Ik vertel wie ik ben en wat ik ga doen. Ik lees het serieuze fragment voor. Precies op het luchtige stuk wordt er gelachen waardoor ik ontspan. Iets teveel zelfs want vervolgens mis ik de inzet van het lied. Tot twee keer toe.

‘Oké NU!’ roep ik naar Ole en ik zet in. Ik zing, Ik voel het lied en geniet.

We mogen wachten in een lege zaal waar we snel zullen horen of ik door ben.

Snel is acht minuten en voelt als een uur. De deur gaat open en de vrouw die binnenkomt wind er geen doekjes om.

‘Je bent door.’

Ik blijf nog even op de stoel zitten om te verwerken wat ze zojuist heeft gezegd. Door. Ik mag door.

Begin mei ga ik twee dagen kennismaken met verschillende onderdelen van de opleiding.

De dagen na de auditie stuiter ik alle kanten op met mijn gedachten. Wat betekent het als ik dit ECHT ga doen? Het lukt nog niet om daar vorm aan te geven. Ik ga het tijd geven. De verandering is allang begonnen. Eerst maar eens de tweede ronde doorkomen en dan zie ik wel verder.

En ondertussen, lekker zingen.