Vier avonden wandelen, snoep en juffen

‘Welke kinderen doen mee met de avondvierdaagse?’ Dit lijkt een onschuldige vraag in de appgroep van 5A van de Lidwinaschool. Ik negeer de stroom van namen met uitroeptekens. De volgende dag zegt een moeder op het schoolplein: ‘Leuk dat er zoveel kinderen meelopen.’ Ik zeg: ‘Nou ik sla een keertje over, het is me veel teveel in die week.’

‘Lina staat wel op de lijst hoor’ zegt de moeder.

Ik scroll terug in de klassen-appgroep en zie dat Bart haar heeft aangemeld. ’s Avonds vraag ik naar zijn plan. ‘Mijn plan? Ze lopen toch met de hele klas?’ Ja lieverd, maar ze starten en eindigen bij het Flevopark, hoe denk je dat ze daar komen om half zes? En de route? Denk je dat vierentwintig achtjarigen dat zelf wel uitzoeken?

‘Oh’ zegt Bart, ‘daar had ik niet over nagedacht.’ Ik wens hem succes.

De eerste dag van het wandelfeest heeft hij geregeld dat Lina met een andere moeder mee mag lopen. De tweede dag loopt hij zelf. Of ik dan alsjeblieft de woensdag wil doen. Alles in mij roept nee. Ik zeg: ‘ja hoor, een dagje moet kunnen.’ En zo loop ik vijf kilometer met Lina tussen een paar duizend andere kinderen en hun chaperonnes door Amsterdam Oost.

Onderweg praten de meiden over de juffen.

De juf van groep vijf is geen echte juf. Ze is wel een gymjuf, daar is ze heel goed in. Ze wil graag een echte juf worden maar ze is al vijf keer gezakt voor een examen. Rekenen, daar is ze niet goed in. Dat vinden ze zielig.

De overblijfjuf is ook geen echte juf. Ze wordt vaak boos als de kinderen niet luisteren en dan schreeuwt ze: ‘Als je nog één keer…dan!!’ Maar de volgende keer zegt ze dat weer. Dat vinden ze grappig.

De juf van groep acht is wel een echte juf. En ze kan ook nog heel goed taarten bakken. Ze willen heel graag bij die juf in de klas komen omdat ze denken dat ze dan elke dag taart krijgen. Dat vind ik grappig.

Voor een evenement dat het woord ‘wandel’ bevat staan we opvallend vaak stil. Er zijn opstoppingen voor smalle bruggetjes waar aan de ene kant de wandelaars en aan de andere kant fietsers over heen proberen te komen. Om de honderd meter staan er kinderen op een kluitje en gaat er een tas open. ‘Mag ik van jou een dropsleutel dan krijg je van mij een zure mat.’ De avondvierdaagse is een wandelend snoepkwartet. Het zou me niets verbazen als dit evenement gesponsord wordt door tandartsen. Auto’s claxonneren op grote kruispunten naar de menigte die zich niets aantrekt van een rood stoplicht en als lemmingen onverstoorbaar de route volgt. Waar zijn de verkeersregelaars?

Ik zie een vader met een koptelefoon op zijn oren. Noise-cancelling, wat een goed idee. Vijf kilometer en krap twee uur later komen we bij het eindpunt. We zijn drie keer ingehaald door de schildpad. Ik fiets naar huis met Lina. Onderweg loopt haar ketting van de fiets. Een poging die om het tandwiel te leggen levert me louter zwarte vingers op dus we lopen en steppen er nog een paar kilometer bij. Inmiddels is het half negen en ik snak naar gebakken aardappelen en worteltjes. Teleurgesteld staar ik in de lege koelkast. Ik loop naar Julia’s kamer. ‘Ja, alles is op mam,’ zegt ze, ‘wij dachten dat jullie al gegeten hadden.’

Ik schreeuw iets over klote-avondvierdaagse, slecht geregeld, ik doe dit nooit meer, er is godverdomme niet eens brood in huis, ik maak wel een cracker en jezus, de kaas is ook nog op en Bart is zeker weer aan het tennissen!

De volgende ochtend bij het ontbijt met droge crackers zegt Lina: ‘De avondvierdaagse is de mooiste dag van mijn leven. Volgend jaar tien kilometer mam?’