Van alles een beetje

Op de eerste zaterdag in juni fiets ik met de opkomende zon in mijn rug naar het kleine theater in Amsterdam Oost. In februari deed ik met succes mee aan de vijf-minuten-audities en nu is het tijd voor de tweede en laatste ronde. Het oriëntatieweekend voor de deeltijd-opleiding kleinkunst.

De tweedaagse kennismaking is herhaaldelijk verzet door de corona-maatregelen. Ik heb me even afgevraagd of het überhaupt nog zin had om er aan te beginnen als er straks misschien niet eens meer gespeeld kan worden op een podium maar mijn optimisme wint het van mijn donkere gedachten. Het lijkt me sowieso superleuk om dit weekend mee te maken en daarna zie ik dan wel weer.

De huiswerkopdracht bestaat uit het beschrijven van drie momenten waarop ik geraakt werd en het benoemen van tien dingen die ik moeilijk, stom, raar of eng vind. Ik ga zitten met mijn laptop en de tekst verschijnt als vanzelf wanneer ik begin te typen. Daarnaast moet ik deel van een musical-lied uit mijn hoofd leren. Musical is mijn minst favoriete onderdeel maar ik zet me erover heen en stamp de woorden in mijn hersenpan. Al fietsend zing ik de hysterische zinnetjes uit Hair en ik glimlach als de mensen op straat me bedenkelijk aankijken.

Er zijn drie groepjes. In totaal zijn er nog elf auditanten waarvan er zes mogen starten in september. Ik ben ingedeeld met een jongen die het conservatorium heeft gedaan en sinds twee jaar op de Paul Van Vliet Academie zit. Dan is er een dame die prachtig kan zingen en een vrouw die schrijft en heeft meegedaan aan een stand-up-comedy wedstrijd.

Met z’n vieren volgen we twee dagen lang de proeverij van lessen die kenmerkend zijn voor de opleiding die we misschien mogen gaan doen. Het programma zit nokvol. Pilatus-dans-yoga-achtige bewegingen op muziek, improvisatietheater, een acteerklas waar de regels van het toneel aan bod komen, improvisatiedans, schrijfles en tenslotte het zingen van het musical-lied.

Tussen de onderdelen door zijn er pauzes waarin we met elkaar en met de bevlogen docenten bespreken wat we er tot nu toe van vinden. Bij elke les groeit mijn wens om deze opleiding te gaan starten. Het voelt een beetje als toen ik de toelatingstest voor mijn sportopleiding bij het CIOS deed. Daar had ik ook geen flauw idee wat ik kon verwachten maar bij elk onderdeel vond ik het leuker worden.

Als we met ons groepje aan het einde van de zondagmiddag het gebouw verlaten besluiten we een drankje te doen op een terras in de buurt. We kletsen en fantaseren hoe het zou zijn als we wel of niet worden toegelaten tot de theateropleiding. We maken een appgroep aan zodat we elkaar op de hoogte kunnen houden van onze ontwikkelingen. Ik sla drie bier achterover en gooi er in mijn enthousiasme eentje over mijn tas en broek. Even later fiets ik licht slalommend naar huis, stinkend, alsof ik drie dagen op popfestival LowLands heb liggen rollenbollen in het gras. Ik gniffel en geniet van het vrije gevoel wat het mij geeft.

’s Avonds, als ik hyper in bed lig, kan ik niet in slaap komen. Ik weet ineens zo zeker dat dit is wat ik wil. Al heb ik nog geen idee wat ik ermee wil maar dat antwoord komt vast vanzelf, als ik eenmaal bezig ben. Maar dan moet ik wel aangenomen worden. Ik vergelijk mijn kansen en kom er niet uit want ik ken slechts drie van de auditanten en dan nog weet ik niet waar op geselecteerd wordt. In mijn groepje blinken de andere kandidaten stuk voor stuk ergens in uit, vind ik. De jongen is muzikaal en grappig, de dame zou zo mee kunnen doen aan The Voice Of Holland en de vrouw kan heel onderhoudend verhalen vertellen.

Na een korte nacht zit ik om acht uur naast mijn telefoon. Er wordt vast niet voor negen uur gebeld maar omdat ik nergens anders aan kan denken blijf ik naar het rechthoekige zwarte scherm staren. Om iets over negen zie ik een bericht in ons auditie-groepje. De jongen is niet door. Als feedback krijgt hij terug dat hij te weinig heeft laten zien. Even later volgt een bericht van de dame. Ze vonden haar meer een zangeres en daarom is ze niet door. Als laatste stuurt de vrouw een bericht. Ook zij is niet door, ze vonden haar zeer geschikt voor comedy en taal maar niet voor het hele spectrum.

Ik probeer chocola te maken van de stukjes tekst in het appgroepje. Ik ben nergens goed in, ook niet perse slecht maar ik blink nergens in uit. Ja, in enthousiasme en als ik wat dieper nadenk kan ik wel van veel dingen een beetje. Dat is precies waardoor ik mijn sportopleiding haalde. Tennis, zwemmen, kanoën, evenementen organiseren en lesgeven. Van alles een beetje is soms precies genoeg.

Dit is natuurlijk wederom een aanname. Ik weet niet wat de eisen zijn maar als van-alles-een-beetje de eis is dan maak ik een goede kans. Ik stuur een appje naar de groep dat ik nog niet ben gebeld en op dat moment gaat mijn telefoon.

‘Ik heb goed nieuws voor je. Je mag starten met de opleiding!’

In een reflex adem ik heel diep in en weer uit en nog eens en nog eens. De tranen rollen verbaasd over mijn wangen. Na een minuut doorademen spreek ik uit hoe blij ik ben en ik zeg dat ik benieuwd ben waarom ik erbij zit. Daar krijg ik geen antwoord op. Iedereen die is aangenomen is gewoon goed en je start allemaal vanaf hetzelfde vertrekpunt. Ik slik mijn lichte teleurstelling door en accepteer deze uitleg. Uiteindelijk gaat het erom wat ik zelf met mijn nieuwe start ga doen.

Ik app in het groepje dat ik door ben en dat het heel gek voelt, wat ook echt zo is. Een klein stukje hebben we samen een bijzondere wandeling gemaakt en nu vervolgt ieder zijn eigen pad.

De volgende dag stuur ik het ondertekende opleidingscontract terug. Zes augustus word ik zesenveertig jaar en zeven september begin ik met de theateropleiding, studie kleinkunst bij Selma Susanna. Het een heeft niets met het ander te maken maar door dit keihard op te schrijven bevestig ik mijn levensmotto, leren duurt een leven lang.