‘Sorry, ik kom nooit meer terug.’

Ik vond een klein roze briefje met deze tekst op de smalle tafel in de gang bij de voordeur. Een typische uitspraak van een puber, zou je denken. Aan het bibberige handschrift zag ik dat Anna (8) het had geschreven.

Ze was anderhalf uur eerder boos en stampvoetend vertrokken naar haar beste vriend Guyon.

Ze zouden samen naar Guy’s worsteltraining gaan. Aangezien het pijpenstelen regende stelde ik voor dat ze haar nieuwe regenbroek aan zou trekken. Iets wat ze wilde en meteen probeerde maar hij was te groot. Een heel klein beetje, een centimeter te lang bij de pijpen en ietwat wijd bij de heupen.

Met afschuw keek ze naar de donkerblauwe plastic broek om haar benen en terwijl ze haar hoofd heen en weer schudde en haar lange blonde haren als gordijnen voor haar gezicht wapperden wist ik dat ze liever kletsnat zou regenen dan dat ze dit onding aan zou houden.

‘Dit zit NIET lekker én ik zie er be-la-che-lijk uit, zo ga ik niet over straat, het lijkt wel een vuilniszak.’

Toen ik in een laatste poging het argument inbracht dat ze wél droog zou blijven met deze (lelijke) broek keek ze naar me alsof ik had gezegd dat ze beter haar bikini kon aandoen.

Ik gaf het op en liet haar achter in de gang. Ik hoorde haar nog een paar minuten rommelen waarna ze ‘doei!’ riep, de deur een flinke gooi gaf en vertrok.

Boeit niet

Als ik haar die avond naar het briefje vraag zegt ze dat ze heel boos op me was, omdat ze van mij die rotbroek aan moest. Terwijl ze dat toch zelf mag bepalen.

Anna vindt het enorm ingewikkeld als ze dingen moet doen waar zij het nut niet van inziet, die instrijken tegen haar mode-overtuiging, of die volgens haar oneerlijk zijn. Waar Julia en Lina meestal accepteren dat iets gewoon is zoals het is heeft Anna tekst en uitleg nodig. Zijn het in haar ogen geen steekhoudende argumenten dan kunnen wij de boom in.

Daarbij is ze abnormaal ongevoelig voor straf. Als ik zeg dat ze om af te koelen op het kleed bij de voordeur moet gaan zitten roept ze met uitgestreken gezicht dat ze meteen wel op het balkon gaat staan en dat ze dat helemaal niet erg vindt.

‘Boeit me niks mam, zelfs de regen, boeit me niet!’

Hoe kan ik haar overtuigen van een jas voor de kou of zonnebrandcrème op haar gezicht? Met geduld, helaas niet mijn sterkste eigenschap. Maar wanneer ik de tijd neem om uit te leggen waarom, wordt ze meestal rustig, ze kijkt me dan aan en luistert.

Een dikke frons

‘Dat is niet eerlijk!’, schreeuwt ze, als ik zeg dat zij aan de beurt is om de vaatwasser in te laden. ‘Ik moet ALTIJD ALLES doen hier!’

‘Ok An,’ zeg ik, ‘Ik ga je vertellen waarom het eerlijk is en dan mag jij daarna zelf zeggen of je het nog steeds oneerlijk vindt. Ik heb eten gekookt, de vaatwasser uitgeladen, drie wassen gedraaid, de badkamer en het toilet schoongemaakt. Julia heeft aardappelen geschild en de tafel gedekt. Lina heeft de champignons in stukjes gesneden.’

Een dikke frons verschijnt in het voorhoofd van Anna. Het is van levensbelang dat ik niet meer praat totdat zij spreekt. Het duurt tien, twintig seconden en dan zegt ze: ‘ok, ik doe het, als er muziek aan mag.’

De spreekbeurt

Een dag later is ze druk bezig op de computer. Na een uur roept ze ons. Er staan stoelen in een theateropstelling en samen met Bart en Julia kijk ik naar Anna. Als een circusdirecteur leidt ze ons door haar presentatie.

‘Ik doe mijn spreekbeurt over Max. Kijk, (ze wijst naar het scherm) hij is een teckel, dat is een hond en hij is van mijn oma. Hij komt alleen op woensdag. Max eet brokjes en hondensnoepjes en verder eet hij eigenlijk alles wat je hem geeft.’

Dan verslikt Anna zich in haar lach en zegt: ‘Hij heeft…, hij heeft, HAHAHA, hij heeft een keer over mijn moeders schoenen geplast.’

‘Nu laat ik wat plaatjes zien van honden zoals Max.’

Er verschijnen foto’s van zwart met bruine teckels maar ook van een dobermann puppy een bordercollie en iets wat lijkt op een kruising tussen een bouvier en een bruine labrador. We proberen ons gezicht in de plooi te houden terwijl Anna zegt: ‘Kijk nou, vind je dat niet schattig? Als je dat niet schattig vindt dan zeg ik je nu, dit is ECHT schattig!’

’s Avonds komt ze me een kus geven, ze ziet haar ‘sorry-briefje’ op mijn nachtkastje, ze pakt het en scheurt het doormidden.

‘Het telt niet meer, mam, ik kom toch altijd weer terug.’


Geplaatst

door

Reacties

2 reacties op “‘Sorry, ik kom nooit meer terug.’”

  1. Oma Klaasje avatar
    Oma Klaasje

    Ik hou van Anna ❤️❤️❤️❤️! En wat zit ze zichzelf soms toch in de weg. Een kleindochter met karakter, super gevoelig en met een hart van goud !! ❤️

  2. Mies avatar
    Mies

    Ja wat een type hè. Ze houdt ons lekker bezig en zichzelf ook, haha.