Slapstick in de kerk

Om acht uur zat ik op een koude kerkbank in de Hofkerk in Amsterdam-Oost voor de jaarlijkse kerstviering van de Lidwinaschool. Dit jaar extra vroeg omdat Anna met haar klas aan de beurt was om de muzikale invulling te geven aan het gebeuren en ze nog een generale repetitie hielden.

Het half uurtje bleek geen overbodige luxe. Naast mij stonden twee leerkrachten. Lichte paniek, ‘De Kerstengel’ was er nog niet! Wat nu? Op zoek naar de reserve-engel of nog even wachten? De rest van de levende kerststal scharrelde alle kanten op, stuurloos, zonder engel.

Inmiddels liep de enorme Katholieke Kerk vol met ouders, opa’s, oma’s, broertjes en zusjes. Gewapend met hun smartphone, om alles zorgvuldig vast te leggen, zochten ze een plekje met goed zicht op het podium.

De moeder van Willemijne zat naast me en gaf me een tissue, uit voorzorg. Met een glimlach pakte ik hem aan. Andere jaren liepen de tranen over mijn wangen bij alleen al de gedachte aan de kerstbijeenkomst. Dit jaar bleef het droog. Het leek wel een cabaretvoorstelling.

De nieuwe directeur van de school nam de opening voor zijn rekening. Waar vorig jaar de flamboyante (hoofd) meester Maarten uitgebreid het kerstgebeuren toelichtte hield ‘de nieuwe’ het bij een paar zinnen. Iets van welkom en veel plezier met z’n allen.

Na een prachtig ‘Jingle Bells’ op de saxofoon van een meisje uit de bovenbouw knalde de zaal uit elkaar. Een daverend applaus. Gevolgd door het verzoek van een juf om niet meer te klappen tussen het kerstverhaal en de liedjes door.

‘Sjok, sjok, sjok, liep het ezeltje’, galmde het koor. De microfoon ging van hand naar hand in de voorste rij waar de solo-zangers en zangeressen stonden. Zij namen om de beurt een regel voor hun rekening. De pianiste moest alle zeilen bijzetten om het tempo te volgen. Dit varieerde van een rustig stappend ezeltje tot een die in rengalop zijn eindbestemming in zicht had.

Een jongen zong zijn regel ‘Jozef zocht naar onderdak’, met een bulderend volume dat zelfs in een kerststal in Amsterdam-West was te horen.

Na twee liedjes mocht de levende kerststal, weer hun ‘gewone’ kleding aan gaan trekken. Waarschijnlijk omdat het begon op te vallen dat Maria meer met de ‘Drie Wijzen’ stond te kletsen dan zich om haar kind te bekommeren.

Bij het nummer ‘Midden in de Winternacht’ hielden ouders hun adem in. Enigszins bezorgd of De HEMA of De Hemel open zou gaan. De twee-punt-nul versie van het lied is mateloos populair bij de jeugd en leidde tot frustratie bij de leerkrachten die het wat minder amusant vonden.

De Hemel ging open. Godzijdank.

Er ontstond nog een kleine discussie tussen twee solo-zangeressen over een regel uit het lied ‘Zeg eens herder’. Voluit, in de microfoon, zodat we er met z’n allen van konden genieten. Ze werden het niet eens met elkaar en gaven uiteindelijk de stemversterker met lichte tegenzin door.

De voorstelling duurde slechts een klein half uur. Vervolgens kostte het drie kwartier om de menigte weer naar buiten te organiseren. Kinderen hand in hand, op klas gesorteerd in optocht naar school.

Ik heb er nog even rustig naar staan kijken. Voor mij is het een mooi moment van bezinning, een besef dat mijn drie moppies zo midden in het leven staan. Julia was er voor het eerst niet bij. Zij viert kerst met haar brugklas. En Lina, voor haar was het de eerste keer dat ze met haar medekleuters vooraan in de kerk mocht zitten, naast haar lieve juf Marianne.

Ik denk nog even terug aan het kerstkoor en zie in gedachten Anna voor me. Ze staat in het midden van de groep, als een standbeeld met een gezicht waarvan alleen haar mond beweegt. Bloedserieus zingt ze alle liederen die ze de afgelopen weken uit haar hoofd heeft geleerd. Kibbelende solo-zangeressen, schreeuwende jongetjes, dwalende kerststal-leden, ze laat zich nergens door afleiden.

Daar ga ik in 2019 maar eens een voorbeeld aan nemen.