Lasergame in het zwembad en zonsopkomst aan zee

Terwijl de puber nog volledig online studeerde mochten Anna en Lina twee dagen per week naar school. Na drie effectieve in-de-klas dagen was het echter alweer hemelvaart en voor het gemak ging daarom op vrijdag de les niet door. Mijn werk ging wel door en dus bevond ik mezelf weer vriendelijk lachend naar collega’s op het scherm terwijl ik de mute-knop vasthield en met een stalen gezicht als een soort buikspreker instructies blafte naar de kinderen dat ze STIL moesten zijn.

Julia gunde zichzelf wat vakantie en ging drie dagen naar Bakkum met haar beste vriendin en haar ouders. En omdat Bart, mede dankzij het een-na-laatste verhaal dat ik schreef, nu zoveel werk heeft dat hij de rest van het jaar niet meer thuiskomt moest ik even puzzelen om de zaterdagplanning rond te krijgen. De zwemles van Lina gaat namelijk ook weer van start.

Het bezorgmoment van onze blauwe boodschappengigant verplaatsen we naar zondag waardoor ik met de stuiterende kleuter naar het Sportfondsenbad kan gaan.

Anna wil niet alleen thuisblijven en dus staan we met z’n drieën voor de ingang van het zwembad. Ik loop met Lina naar binnen door de schuifdeuren. Er staan glimmende stalen afzetpaaltjes van een meter hoog met rood-wit afzetlint ertussen om ons de weg te wijzen. Als ze het iets chiquer hadden aangepakt had het de premiere van een voorstelling kunnen zijn. Eenmaal bij het loket vertelt de receptionist dat ik niet verder mag. Lina moet plaatsnemen op een bankje waar ze met de andere kinderen uit haar groepje wacht op instructies. Ze vindt het prima, ze is veel te blij dat ze het water in mag duiken. Ik maak een u-bocht en loop via de andere kant van de afzetting naar buiten.

We hebben veertig minuten om ons boodschappenlijstje af te werken, zeg ik tegen Anna. Die houdt wel van een deadline en pakt meteen het briefje waarop ze heeft geschreven wat we moeten doen. We halen elastiekjes bij de Etos, brengen Bart’s pakketje naar een Post.nl punt en halen zomersokken bij H&M voor Anna. Omdat we bij elke winkel onze handen moeten desinfecteren en in de rij moeten staan om voldoende afstand te kunnen houden gaat het niet heel vlot. Als er nog drie minuten over is van onze tijd hebben we nog geen brood gehaald. Anna offert zich op en sluit aan in de colonne bij de bakker.

Ik kom opnieuw bij de receptionist in het zwembad. Hij gebaart dat ik mag doorlopen. ‘Gewoon de wegwijzers volgen, het is eenrichtingverkeer.’ Ik stap rustig door de smalle gangen van het sportcomplex. Een vrouw met een geel bhv-hesje helpt me verder. ‘De deur naar links is voor de kinderen.’ Ik ga rechtdoor de trap op waar bordjes met pijlen en teksten als ‘ouders, kind ophalen’, zijn opgehangen. Aanbeland op de eerste verdieping in het pikdonkere uitgestorven zwembadcafé voelt het een beetje alsof ik in een potje lasergame ben beland. Ik kijk voorzichtig om elk hoekje of ik niet word opgewacht door een tegenspeler en loop dan volgens de aanwijzing de tweede trap op naar de bovenste verdieping. Nu bevind ik me in het licht dat door de reusachtige koepel van het bad schijnt en ik haal opgelucht adem. Dan zie ik wederom een persoon met een geel hesje. Ik loop op hem af. ‘Welk badje?’, vraagt hij indringend. ‘Uh, badje vier!’ roep ik iets te hard aan het geschrokken gezicht van de man te zien. Hij herpakt zich en wijst in de richting van kleedkamers. Als een goed geïnstrueerde soldaat dreunt hij: ‘aan het einde naar links, trap naar beneden, derde deur rechts, kinderen uit badje vier.’ Nadat ik alle aanwijzingen heb opgevolgd vind ik Lina met een glimlach zo groot als een halve watermeloen. Ze staat op haar handdoek en is al bijna aangekleed. Het laatste stukje van de route loopt een gangetje door en de trap af naar buiten waar Anna staat te wachten. Het is haar gelukt om in de tas voor twee broden er drie in te prakken. Dat zoeken we thuis dan wel weer uit.

Tijdens de lunch maken we dubbeldikke boterhammen van de aan elkaar geplakte exemplaren. Julia is inmiddels terug van haar mini-vakantie, met een gezonde kleur op haar wangen en een klein beetje verbrandde knieholtes. Ze vertelt hoe fijn het was.

‘We hebben gezwommen en getennist en superlekker gegeten. Oh en vrijdag waren we om vijf uur opgestaan en naar het strand gefietst om de zonsopkomst te bekijken. Dus wij wachten en wachten en toen werd het al helemaal licht. We begrepen er niets van maar het bleek dus aan de andere kant van de wereld te zijn.’

Ze konden er wel om lachen en zijn ’s avonds naar de zonsondergang gaan kijken.

‘Dat was mooi mam, al die kleuren, het zand en de golven van de zee. Ik ga met Marleen een huisje kopen op het strand en dan kunnen we daar elke avond zon zien verdwijnen.’