In de Wolken

9 juni 2017. Het is zijn verjaardag. Zeven jaar geleden ontmoette ik hem. Jeroen. Dit verhaal is gepubliceerd  in zijn boek ‘Ik kan vliegen‘. Ik heb het vlak na onze eerste ontmoeting geschreven. Destijds had ik nog geen idee hoe en of ik het wilde publiceren.

Vandaag is een mooi moment. Jeroen, gefeliciteerd! Zo fijn dat ik je ken.

Eerste pinksterdag 2010. Ik ben met Bart, mijn lief, en een paar vrienden in het Flevopark in Amsterdam als ik gebeld word door Hans. ‘Mies, wat doe je morgen?’ Ik: ‘Uh, niks, geen plannen. Hans: ‘ok, luister, ik ben op mijn hoofd gevallen en zit thuis met een hersenschudding, dus jij moet iets van me overnemen, alles is al geregeld. Je vliegt morgen naar Engeland met Jeroen, dan ga je naar een concert van Justin Currie, je logeert in een hotel en de dag daarna vlieg je terug’. Ik: (beetje perplex) ‘uh, ja.. uh gaaf! ok!’

’s Avonds bel ik met Jeroen. Het vliegtuig blijkt een zelfgebouwd exemplaar voor twee personen en ik mag niet teveel gewicht meenemen. Ik vind het best een beetje spannend allemaal, wie is die gast, en hoezo zelfgebouwd vliegtuig? Ik vertrouw op Hans en besluit in het diepe te springen en gewoon te gaan.

De volgende ochtend rijd ik in de dikke Volvo van Hans naar vliegveld Lelystad, ik ben zo opgewonden dat ik onderweg al mijn vrienden bel (en ondertussen bijna de vangrail raak) om te vertellen wat ik ga doen. Wat is dit gaaf zeg, wat een avontuur!

In de hangar op vliegveld Lelystad ontmoet ik Jeroen, een rustig type, hij is zich aan het voorbereiden en legt uit dat hij nu geen tijd heeft om te kletsen maar straks tijdens de lunch in Le Touquet kunnen we nader kennismaken. Dat is duidelijk. Ik ben behoorlijk onder de indruk van het kleine vliegtuigje waar we straks mee de lucht ingaan en ik waan me in een verhaal van Kuifje.

Vlak nadat we zijn opgestegen word ik kotsmisselijk. Voorzichtig vertel ik dit aan Jeroen. Best gênant vind ik maar Jeroen is er niet van onder de indruk. Hij zegt dat wel meer mensen dit hebben en dat het straks vast minder wordt als hij wat hoger kan vliegen, dan is er minder turbulentie. Ik negeer de misselijkheid en geniet van het prachtige landschap dat langzaam veranderd als we België binnenvliegen. Je ziet geen grenzen maar door de structuur van het land weet je dat je niet meer in Nederland bent. In Engeland is het nog opvallender vind ik. Daar zie je zo mooi het heuvelachtige landschap wat door hekjes van struiken wordt gescheiden.

De lunch is het startsein voor een gesprek. Eten is bijzaak (voor mijn maag alleen een broodje kaas) maar we kletsen aan één stuk door. We delen levensverhalen met elkaar, waar we zijn opgegroeid, wat we leuk vinden, studies, interesses, familie, alles komt voorbij. Zo vreemd, we kennen elkaar net en vanaf dit moment voelt het alsof we al jaren bevriend zijn. Als we doorvliegen naar Southampton is het weer even spannend in de lucht, ik ben nog steeds misselijk en Jeroen is wat stil. Jeroen vertelt later dat het de de eerste keer is dat hij zo over zee naar Engeland vliegt. Hij vindt het dus ook best spannend.

Als we landen in Southampton worden we als vip’s onthaald. Het vliegtuig wordt getaxied als een boeing 747. We krijgen ijskoude limonade geserveerd terwijl we onderuitzakken in dikke leren fauteuils. Daarna zoeken we het hotel, eten bij een fantastisch Indiaas restaurant (wat is dat lekker zeg!) en maken ons op voor het concert van Justin Currie.

Het blijkt een heel intiem concert in een soort kroeg-achtige setting. We zitten eerste rang en genieten van de folkmuziek. Ondertussen bedenk ik hoe bijzonder dit allemaal is. Jeroen lacht me een beetje uit als ik zeg dat deze reis zo speciaal is dat we na het optreden Justin Currie gaan ontmoeten, dat is gewoon heel logisch voor mij, ik zit in een flow, vandaag kan alles. En zo gebeurt het, we wachten in de lobby en als Justin verschijnt hangt hij aan Jeroen’s lippen als die vertelt hoe we naar zijn concert zijn gevlogen in het kleine vliegtuigje.

Door dit hele avondtuur lig ik al om 6 uur weer klaarwakker naar het plafond van de hotelkamer te staren. Ik besluit een wandeling door Southampton te maken. Een half uurtje later kom ik Jeroen tegen op straat, hij blijkt dezelfde gedachten te hebben, kon ook niet slapen. We pakken de draad weer op en kletsen rustig verder waar we de vorige avond zijn gebleven.

Na het ontbijt vliegen we terug via vliegveld Lydd, het meest bizarre, Fargo-achtige plekje, wat ik ooit heb gezien. Daar lunchen en tanken we voordat we de oversteek maken. 24 uur na het vertrek uit Lelystad staan we weer in de hangar. We kijken elkaar aan en hebben voor het eerst niets meer te zeggen.  De weken daarna is het alsof ik nog steeds in de wolken zit. Ik check af en toe bij Jeroen, ja, hij heeft het ook.

Wonderlijk. Door één hersenschudding heb ik er een vriend voor het leven bij.


Geplaatst

door

Reacties

Eén reactie op “In de Wolken”