Ik heb balletschoenen gekocht

Geen spitzen hoor. Gewoon van die instappers, flatjes. Dat is omdat ik klassiek balletles krijg op school. Vorig jaar volgde ik ook al een paar van die lessen. Op sokken. Dat is niet fijn, je glijdt uit.

De balletlessen zijn er heus niet om ons op te leiden tot prima ballerina’s. Wel om te ervaren wat ballet doet met je lichaam en om te leren hoe je het in kunt zetten op het podium. Een ervaring is het zeker. Onze docente, Susanne, zou eind veertig kunnen zijn, maar ook eind vijftig of iets ouder. Ze spreekt met een sterk Duits accent wat maakt dat ik de les bloedserieus neem omdat ik bang ben dat ze me in de hoek zet als ik het niet goed doe. Dit is een vreemde gedachte omdat ik weet dat ik het niet goed kán doen. Hallo! Ik ben negenenveertig en zo stijf als een douchestang.

We hebben geen echte balletzaal en dus ook geen barre. Als substituut gebruiken we, witte, uitklapbare ikea-krukken die net iets te hoog zijn om een been op te leggen. Maar we proberen het toch. Die krukken zetten we in v-vorm zodat we allemaal goed kunnen kijken naar Susanne die het voorbeeld geeft. Elke beweging die ze maakt ziet er moeiteloos, soepel en eenvoudig uit. Dit is het absoluut niet.

Susanne zegt dingen als: ‘het mag best een beetje pijn doen,’ en ‘doe mij maar gewoon na’. Vervolgens doe ik mijn uiterste best om mijn lijf in de verschillende posities te plaatsen. De dag na zo’n les voelt het alsof er een olifant op me heeft gelegen. De dag daarna voelt dat nog steeds zo.

Ze geeft trouwens zelden feedback. Behalve als er iemand echt compleet uit de pas loopt. Ik denk dat ze ook wel weet dat het hopeloos is met ons. Het is een heerlijk confronterend gebeuren. Een uitdaging in acceptatie van het onbereikbare ideale beeld.

Op 12 september start mijn vierde en laatste jaar aan de theateropleiding kleinkunst. Naast klassiek ballet hebben we de meest uiteenlopende lessen gevolgd. Een enorme taart met tientallen smaken. Zang, mime, spraak, dans, theatermaken, schrijflessen en levend kunstwerk. Het is niet 1,2,3 uit te leggen wat kleinkunst is omdat het zoveel is. Ik krijg daar vaak vragen over van mensen, vrienden, collega’s die wel eens willen weten wat ik daar allemaal doe. En waarom eigenlijk? Waarom doe ik dat?

Die ene dag opleiding is al drie jaar lang de leukste dag van de week. Ik kijk ernaar uit, verheug me, bereid me voor alsof ik in Carré moet spelen. En ik doe dat omdat ik het leuk vind. Nu het einde in zicht komt voel ik de druk dat er een plan moet zijn. Dat ik echt iets moet gaan presteren, maken, laten zien. Maar ik heb geen plan. Wel een paar ideeën. Zingen, schrijven, een cabaretvoorstelling met mijn klasgenoten? Wie weet! Ik begin in ieder geval met het aantrekken van mijn balletschoenen.