Huisarrest van de huisarts

Nee, natuurlijk wil ik het daar niet over hebben. Ik schrijf liever over mijn vakantie in Griekenland. Gedetailleerde beschrijvingen van een eindeloos blauwe zee, ijskoude cappuccino’s, en Amerikaanse pannenkoekjes met ahornsiroop. Al deze omstandigheden deden echter niets af aan de rugpijn die hardnekkig aanwezig was, zelfs op een idyllisch eiland, dus gaat het daar over.

Vorige week woensdag zat ik voor de vierde keer in vijf maanden bij de huisarts. Er was een nieuwe dokter. Een lange, slanke, jonge vrouw met donker haar, losjes, in een paardenstaart. Ze leek niet echt op een dokter, meer een juf van de basisschool, zo’n lieve, die met geduld naar je luistert en je het gevoel geeft dat het werkelijk belangrijk is wat je vertelt.

‘Dus je hebt rugklachten sinds eind 2017? En net zo lang fysiotherapie? En het wordt niet minder?’

‘Ja, ja, nee’, zei ik, terwijl ik me realiseerde dat november vorig jaar echt een tijd geleden was. Ik heb continue pijn in mijn onderrug. Ik ben het braafste meisje van de klas met oefeningen doen. Het lijkt niet uit te maken. Soms is het een dag of twee wat minder pijnlijk, dan pak ik mijn kans en ga ik keihard sporten of het hele huis schoonmaken. Tegen beter weten in want de volgende dag ben ik weer terug bij af.

Lieve, goedbedoelde, adviezen en ervaringen, vliegen om mijn oren. Van chiropractor tot ortho-manueel-arts, van acupuncturist tot haptonoom. Ik word er duizelig van. Het klinkt allemaal aardig en zinvol om te onderzoeken alleen met zoveel adviezen is er iets met bomen en het bos niet meer zien. Hoe kan ik nou zelf bepalen wat helpt?

Daarom zat ik bij de huisarts. Omdat ik het niet meer kon bedenken. Ze observeerde me. Ik dacht aan de wachtkamer die vol met patiënten zat maar ze nam de tijd.

‘Je hebt drie kinderen toch? En je werkt drie dagen per week? En je slikt al maanden pijnstillers om het allemaal vol te kunnen houden?

‘Ja, ja, ja’, zei ik, ‘er is toch niks mis met mijn hoofd, met die pillen kan ik tenminste mijn werk blijven doen.’

Ze blijft stil, ik praat verder.

Thuis verander ik steeds vaker in ‘de boze stiefmoeder’ uit Assepoester terwijl er van ‘stief’ geen sprake is. ‘Hang je handdoek op, ruim de vaatwasser in, poets je tanden, doe de lego in de doos en van wie is die vieze onderbroek die in de gang ligt?’ Ik lig ’s avonds regelmatig voor achten plat omdat ik anders de volgende dag niet meer overeind kom.

‘Vind je het eigenlijk nog wel leuk, het leven?’, vroeg de jonge doktersmevrouw.

Het leven? Leuk?

Nee, vierentwintig uur per dag pijn rijmt niet echt met het woord ‘leuk’. God, wat doe je er aan? Het is niet vreselijk genoeg om er mee te stoppen. Buitendien voel ik me veel te verantwoordelijk. Ik ben nog wel een tijdje nodig voor mijn kinderen en ik geloof dat het uiteindelijk wel goed komt maar dat ik nog niet de juiste sleutel voor deze kwestie heb gevonden.

Ik wachtte in spanning op de vraag die ze in de hulpverlening meestal hierna stellen. ‘En wie zorgt er dan voor jou?’ Maar ze sloeg hem gewoon over. ‘Dan ga jij nu voor jezelf zorgen. Twee weken even niet werken en zoveel mogelijk tijd ontspannen, wandelen of een boek lezen. In ieder geval iets doen waar jij je goed bij voelt.’

Het klonk als een grap maar ze keek er veel te serieus bij. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Mijn hoofd kreeg kortsluiting. Thuis? Wandelen? BOEK LEZEN?

En wat dan met de projecten op mijn werk die net een beetje interessant gaan worden? En wat dan met de oppas die ingepland staat? En wat dan als het over twee weken nog niet over is?

Beduusd verliet ik het pand van de huisarts, met een verwijzing voor de orthopeed en twee weken huisarrest. Inmiddels is er een week voorbij. Er was een dag zonder pijn. Ik gunde mezelf een vakkundige massage en de rest van die dag was ook zonder pijn. Het lukt redelijk om rustig aan te doen maar het is zeer lastig om het los te laten.

Dat ik niet kan zijn wie ik wil zijn. Dat ik niet kan doen wat ik wil doen. Dat mijn lichaam me iets wil vertellen wat ik (nog) niet begrijp.