Hoe ben ik hier nou weer in beland?

Kinderfeestjes. We hebben er al heel wat achter de rug. Ik weet nog goed hoe ik uitkeek naar het eerste feestje van Julia. Wekenlang voorbereiden op een ‘foto-puzzel-speurtocht’ door het park met onze beste vriend Nico, vermomd als ridder, in het complot.

Het jaar daarna ‘op-zoek-naar-kabouters’ en toen Julia zeven werd was het tijd voor ‘waar-ligt-de-schat?’. Speurtochten, superintensief maar echt mijn lievelingsfeestjes.

Na drie jaar speuren in de buurt was Julia er klaar mee en wilde ze iets anders. Het ‘zwembadfeestje’ en het ’trampoline-springfeestje’ werden een feit. Fijne alternatieven en qua organisatie een eitje. Uitnodigingen maakte Julia inmiddels zelf, we regelden taart en, indien van toepassing, een reservering.

Daar waar Julia het liefst de hele klas uitnodigt houdt Anna meer van overzicht. Voor Anna’s vijfde verjaardag ging ik met Keet, Saar, Laila en Anna naar de bioscoop. Taart eten, cadeautjes uitpakken, in de auto naar Pathé Arena, film kijken, popcorn smikkelen, in de auto naar huis, einde feestje. Iedereen blij.

We dachten er dit jaar iets vergelijkbaars van te maken totdat Anna een paar weken voor haar zesde verjaardag een ander plan bleek te hebben. Keet had vorig jaar een ‘bowlingfeestje’ gehouden en dat had indruk gemaakt op An.

Vooruit, een uurtje bowlen, hoe erg kan het zijn? Ik dacht me er voor een keer makkelijk van af te maken door de organisatie bij Bart te laten. Nou kan Bart een hoop en is hij erg talentvol op een aantal onderdelen maar organiseren is niet echt zijn ding. Hij snapte wel dat ik veel aan mijn hoofd had (nieuw tof project van mijn werk, veel trainingen, tussendoor wat migraine) dus hij zou het feestje regelen. Ik liet het los, dacht ik.

Er kwamen vragen: ‘Mies, welk bowlingcentrum moet ik reserveren? Mies, wanneer doen we het en van hoe laat tot hoe laat? Mies, moet ik ook taart bestellen?’ (ja duhuh..) ‘Mies, doen we dan hier taart of daar? Mies, hoe werkt dat met uitnodigingen?’ Mies, Mies, MIES!

Alles goed en wel. Eén (zo bleek later cruciaal) advies nam mijn lief helaas niet ter harte.  De ‘maak even een whatsapp-groep voor de ouders om af te stemmen’ tip. Zo kwam Anna op school met vrolijk versierde cakejes en kleurige uitnodigingen en werd duidelijk dat op desbetreffende datum het feestje van Lenne al was gepland. Lenne was ook echt jarig op die dag en drie van de vijf kinderen die Anna had uitgenodigd gingen naar Lenne’s feestje.

Au, dat was heel verdrietig. Arme Anna. Gelukkig is Bart heel goed in dingen oplossen en maakte hij met spoed alsnog een whatsapp-groep aan om het hele bowling-gebeuren een weekje te verzetten. Ik denk niet dat er nazorg nodig is.

De avond voor het feestje lag Anna met 39.1º koorts in bed, hoestend en piepend. Ze maakte zich zorgen. ‘Hoe moest dat nou als het feestje niet door kon gaan?’ Och wat vond ze het spannend. De volgende dag ging ze ’s ochtends, zonder koorts, met plezier gewoon naar zwemles en was de grootste stress verdwenen.

Het leek goed geregeld. Julia en haar vriendin Marleen hadden zich als ‘assistenten’ opgeworpen en stonden in de startblokken om te helpen. Van het trampoline-feestje van Keet, een paar weken eerder, had ik geleerd dat eerst de activiteit en dan taart een handige volgorde was (iets met eten en bewegen en het effect op je maag). We gingen dus eerst bowlen. Een uurtje, hoe erg kon het zijn?

Om kwart voor drie verzamelden we met Lenne, Annabel, Keet, Saar, Mijne en Anna bij het bowlingcentrum. Ouders die hun kind kwamen brengen wensten ons sterkte. Sterkte? Hoezo? Ik was zo naïef.

Het bleek disco-bowlen (lees: KEIHARDE MUZIEK en regenbooglicht). Op de tien overige banen waren ook bowlende kinderen (lees: gebonk en geschreeuw). We hadden onze peuter, Lina, meegenomen, een waardeloze combinatie met een kleuterfeestje, KEIHARDE MUZIEK en regenboogverlichting. Ze zat het eerste halfuur aan me vastgeklampt als een angstig aapje. Een van de feestkleuters kon moeilijk wennen aan de drukte en had Bart als bodyguard bestempeld. Hij had nog een hand vrij om limonade en chips te halen. De meeste kleuters kunnen niet lezen maar hebben wel competitie-gevoel dus na elke worp wilden ze weten hoeveel punten ze hadden en wie er bovenaan stond. ZUCHT. Na vijf minuten was ik er HELEMAAL klaar mee.

Ik blokkeerde volledig. Sloot mezelf af van de buitenwereld en ging over op overlevingsstand. Ik kon nog net een soort grimas tevoorschijn toveren en ‘doen alsof’ dit de leukste plek op aarde was. Ik gaf antwoord als een robot en gaf mezelf een denkbeeldige schop. ‘Kom op Mies, even volhouden’. Ik kon het niet maken om weg te lopen. ‘Je moet vluchten Mies!’ dacht ik. En ‘HELP, hoe kom ik hier weg? Hoe ben ik hier nou weer in beland? AAARGH.’

Bart is op zo’n moment mijn held, slaat een arm om me heen (ook al kijk ik als een oorwurm), vraagt of ik iets wil drinken, komt terug met een cola (terwijl ik zei dat ik NIKS wilde drinken), drinkt de cola vervolgens zelf op en maakt er geen woorden meer aan vuil. We voelden allebei dat dit feestje voor iedereen een succes was behalve voor de feestcommissie. Ik stelde mompelend voor om na afloop thuis een fles champagne open te trekken. ‘Ja’, zei Bart. ‘Die hele dure, daar zijn we wel aan toe’.

Nooit meer bowlen hè liefje? Nee, nooit meer bowlen!