Gun je kind een leermoment en zeg eens nee.

Ik stond op de stoep voor mijn flat te wachten op de vrouw die mijn grote zwarte moederfiets kwam kopen. Ze was een kwartier te laat, kwam haastig aanlopen en leek gestresst. Haar haar piekte aan alle kanten uit een slordig gedraaid knotje boven op haar hoofd. Grijze spijkerbroek, sneakers en een rood honkbaljasje, een praktisch type.

Terwijl ze me een hand gaf begon ze meteen te praten. Na elke paar zinnen beet ze kort op haar onderlip. Binnen twee minuten wist ik dat ze gescheiden was, in het centrum van Amsterdam woonde, op drie hoog, en dat haar fiets was gestolen omdat ze was vergeten hem op slot te zetten.

Ze vroeg waarom ik de fiets wegdeed. Ik vertelde dat mijn kinderen zelf naar school fietsen. De kleuter gaat af en toe nog achterop maar dat is het dan.

Ze beet weer op haar lip en keek alsof ze twijfelde om mij het volgende te vertellen maar ze deed het toch. ‘Mijn zoon is tien’, zei ze, ‘ik durf hem niet zelf te laten fietsen in de binnenstad. Ik ben als de dood dat er iets mis gaat.’

Tien, dacht ik. Over twee jaar moet hij naar de middelbare school. Gaat ze hem dan brengen? Zou ze zijn brood nog smeren? Zou ze zijn kleren nog klaarleggen? Ik zei niks hardop, ze leek blij met mijn oude fiets, gaf me geld en ging er vandoor.

‘Curling ouders’, zegt een vriendin, die al heel lang voor de klas staat. Ze poetsen alle risico’s weg zodat hun kinderen zo min mogelijk vervelende ervaringen hebben in het leven. Ouders die surprises in elkaar knutselen voor hun kind, samenvattingen schrijven en gymtassen komen brengen, zelfs als ze op de middelbare school zitten. Zo blijven er weinig leermomenten over.

Naast dat ze alles doen voor hun kind lijken deze types niet te kunnen bedenken hoe ze grenzen moeten stellen. Dat ervaar ik als ik een tijdschrift wil kopen bij de Primera en een man zie die hiermee worstelt. Ik dacht eerst nog dat hij zijn papegaai riep maar het bleek zijn peuterdochter, Coco.

‘Coco, kom nou. Cocooo, papa wil nog naar de bakker, kom nou mee schatje. Coco, nee je mag niet achter de toonbank lieverd, kom nou moppie. Leg die snoepjes maar even terug of wil je die graag? Ok. Maar kom je dan nu Coco, alsjeblieft, lieverd?’

Er bestaan ouders die als ze bij vrienden gaan eten een apart bakje met het lievelingskostje van hun oogappel meenemen, omdat hij anders niet eet. Er zijn ouders die naar een tropisch eiland aan de andere kant van de wereld vliegen en die vinden dat hun vier kinderen het vliegtuig als speeltuin mogen gebruiken. En er zijn moeders die als hun kind iets vraagt terwijl ze zitten te praten met een vriendin accuut een halve slag draaien, bukken naar het kind en met een zoet hoog stemmetje vragen wat er aan de hand is.

Er is NIKS aan de hand, hij vraagt gewoon aandacht! Met succes.

Hou toch eens op met die honderd procent beschikbaarheid en eindeloze moet-toch-kunnen mentaliteit. Wat is er mis met: ‘even wachten, mama is aan het praten.’ Zo urgent is dat stuk lego dat uit elkaar moet heus niet. Als twee collega’s met elkaar in gesprek zijn dan wacht je toch ook tot ze klaar zijn? Of doe je dan een dansje om aandacht te krijgen?

Zijn deze ouders bang dat hun kinderen boos op ze worden? Dat ze niet meer lief gevonden worden als ze niet vierentwintig uur per dag paraat staan? Of willen ze wel grenzen stellen maar weten ze niet hoe? Probeer eens het woord NEE te gebruiken.

Als ik in een café een kop koffie drink gebeurt er dit; kleuters rijden op een loopfiets rondjes om de bar, doen een schietspelletje op de Ipad met het geluid op tien en staan te springen op de banken alsof ze bij JumpXL zijn. Een café, dus niet bij een klimtuin als TunFun of Ballorig maar gewoon, een café. En waarom schreeuwen ze de hele tijd? Ik denk dat het de enige manier is om aandacht van hun ouders te krijgen. Die zitten in dit verhaal vastgeplakt aan hun smartphone.

Goed, ik voel heus wel dat belerende vingertje van mij in dit mopperige verhaal. Ik ben niet zo tolerant wat dit betreft en mijn kinderen zullen me vast later verwijten dat ik veel te streng was. Ik hoor de puber nu al af en toe de kleuter berispen. ‘Lina, doe nou even rustig, de bank is om op zitten, en schreeuw niet zo!’