We stonden op het punt om het af te blazen. Bart en ik, we waren al weken in gesprek over jouw gedrag. Moesten we het afscheidsfeestje door laten gaan?
Lieve Julia,
Van de negentien jaar die je op aarde bent, had ik je maar heel even vast. Negen maanden. Toen je werd geboren, werd je op mijn borst gelegd en keek je met één oog schuin omhoog. Alsof je wilde zeggen: ‘Wie ben jij?!’ Daarna mocht papa je vasthouden, oma’s, opa’s en vrienden.
Zestien weken later liepen we met jou in de kinderwagen naar babyopvang ‘De Brulapen’. En voor ik het doorhad, fietsten we – jij voorin de bakfiets – naar de basisschool en naar zwemles. A, B én C. Inmiddels ging zusje Anna ook mee.
Toen Lina erbij kwam, zei je al gauw: ‘Mam, ik fiets zelf wel naar huis, ik ben al groot.’ Tijdens het afscheid van groep acht vulde het schoolplein zich met tranen van elfjarigen. Vervolgens vlogen jullie verspreid over Amsterdam uit.
Tijdens corona zat jij, net als iedereen, thuis. Dat is niets voor een vlinder. Die moet vliegen en heeft ruimte nodig. Toen het weer mocht, nam je die ruimte ook. Dat was een heel bang moment voor ons, die ene keer dat je niet liet weten waar je was. In paniek alarmeerden we de politie. Gelukkig liep het goed af. Sindsdien krijgen we altijd een appje van je: ‘Ik kom niet thuis, ik slaap bij Leen.’
Je wilde verder. Eerst varen, naar Terschelling. Ik liet een vriendin, die op dat eiland woont, weten dat jij er was. Om een oogje in het zeil te houden. Maar dat was helemaal niet nodig, behalve dat het mij een beetje geruststelde. Na dit kleine avontuur vloog je naar Albufeira, Split en zelfs naar Indonesië en Vietnam. Daar heb je veel geleerd. Bijvoorbeeld over topografie: dat het handig is om te weten op welk eiland je bent als je een ticket boekt. Je bent een wereldreiziger geworden.
Ondertussen zorgde je ervoor dat je een toffe bijbaan had bij Bagels & Beans en daarna bij Bar Bouche, waar je nog steeds met veel plezier hard werkt. Met lieve collega’s om je heen die het leuk vinden samen met jou. Het wordt een beetje een opsomming, maar je haalde ook nog je middelbare schooldiploma én je rijbewijs.
Klaar om naar Leiden te gaan, waar je verder kunt fladderen. In deze stad voel jij je thuis. Bij oom Mark, neef Rogier, Pieter, oma, opa, Jan en Nic om je heen. Je hebt een kamer geregeld met Marleen, je gaat werken in een kroeg, wordt lid van een studentenvereniging en gaat communicatie studeren.
Dit feestje is vooral voor jou, omdat je afscheid neemt van je ouderlijk huis. Het ging dus bijna niet door. Maar gelukkig konden jouw ouders hun innerlijke kleuters toespreken, waarna ze door een volwassen bril naar jou konden kijken.
En weet je wat we zien? Het hoort er allemaal bij. Je wilt hier niet zijn. Je wilt hier niet weg. Maar je gaat. En dat is goed. Je bent perfect. Precies zoals je moet zijn. Je bent af. Je was al af toen je geboren werd. Je weet heel goed wat je wilt. Alles wat je nodig hebt zit in je rugzak.
Boven de box, waar je in lag als baby, hing een mobile van kleurig geschilderde houten vlinders. Uren kon je daar naar kijken. Ik denk dat ze je geïnspireerd hebben, want je bent zelf een prachtige vlinder geworden.
Geef een reactie