Zeven uur ’s ochtends. Ik word wakker. Vanuit het raam zie ik de ooievaars boven betondorp zweven. De zon schreeuwt de verstopte jonge blaadjes uit de takken van de bomen.
De natuur heeft weer eens niets in de gaten terwijl de mensen hun dagen doorbrengen met (thuis)werken, huiswerkbegeleiding en nieuws volgen over het ‘schijtvirus’ (zoals Anna het noemt).
We zitten nu twee weken zo-goed-als binnen. Waar ik de eerste week nog als een eekhoorn die in het bos nootjes voor de winter verzamelt rondrende kan ik mezelf nu beter omschrijven als een leeuw die rustig observeert en alleen het hoogstnoodzakelijke uitvoert.
Opstaan, ontbijt, mail checken en thuiswerk bespreken. Zoek een rustig plekje en ga aan de slag. Lunch. Chill-uurtje en dan even naar buiten. Eten koken. Tikspel in de speeltuin, tanden poetsen, voorlezen en naar bed. Het lijkt veel maar het is niets vergeleken met alles wat ik normaal gesproken moet doen.
Maar eens even kijken hoe het met mijn familie gaat in deze tijd.
Een van mijn twee jongere zusjes zit midden in een verhuizing en wacht in spanning of alles wat gepland is daadwerkelijk uitgevoerd gaat worden. De keukenplaatsing, de vloerlegging en, met stip op de eerste plaats, het verhuizen van de inboedel. Vooralsnog lijkt alles door te gaan.
Ondertussen heeft mijn moeder het gepresteerd om twee dagen voor de blijf-binnen-situatie een leuke man te scoren via Tinder-voor-bejaarden. De man, Jan, nam initiatief en zij kon niet wachten om af te spreken. Toen ze elkaar zagen was het alsof ze elkaar kenden uit een vorig leven. Er was een acute klik en nu is ze voor het gemak zo ongeveer bij hem ingetrokken in zijn appartement in Scheveningen waar ze samen met hun honden het strand over waaien zolang dat mag.
In Zoetermeer wacht mijn andere zusje op de komst van haar tweede kind. Ze is eind maart uitgerekend. Mijn moeder zou haar oudste zoon opvangen als het zover zou zijn maar nu zij door alle vlinders in haar buik vermindert toerekeningsvatbaar en niet meer direct in de buurt is zal mijn zusje iets anders moeten bedenken. Gelukkig zijn er lieve buren en vrienden stand-by en heeft mijn moeder gegarandeerd dat ze er binnen dertig minuten heus zal zijn.
Er wordt over en weer gecheckt door vrienden. Iedereen gezond? Iemand’s vader heeft het, iemands oppas heeft het, iemands buurman heeft het. Ik kan me nog levendig herinneren dat een collega me een berichtje stuurde. Twee maanden geleden. ‘Wij gaan net zoveel mensen kennen die hier aan doodgaan als dat we mensen kennen die aan de gewone griep zijn overleden.’ Ik hoopte zo dat ze gelijk had.
In alle app-groepen worden uitsluitend nog video’s en artikelen gedeeld die over het virus gaan. Als ik een stuk lees over schema-stress probeer ik me te identificeren maar dat lukt niet. Dagroutines, school- en sportschema’s die om je oren vliegen. Of deze zin: ‘We stellen momenteel veel te hoge eisen aan onszelf.’ Ik, als schrijver van Mies Perfect, zou dat toch moeten herkennen maar dit is mij vreemd.
Onze doordeweekse dagen lopen in slowmotion. We doen wat we kunnen aan huiswerk, beweging en dagelijkse dingen. Mijn stress zit in andere zaken. Dat merk ik aan het feit dat ik al twee weekenden met koppijn in bed lig. Er zal toch wel ergens iets verwerkt moeten worden.
Als Bart de klus aanneemt om de video van Het Coronalied te monteren merk ik wat me dwarszit. Negativiteit van mensen. Het lied was nog niet uit of half Nederland had er een mening over. Dat bn’ers aandachttrekkers zijn die alleen maar aan zichzelf denken, dat ze zich beter nuttig kunnen maken door boodschappen te doen voor ouderen en nog honderd vergelijkbare commentaren.
Wat bezielt al die mensen? Misschien, en logisch, is iedereen op dit moment een beetje van slag. En wat wil je? Het is een totaal nieuwe situatie, we hebben dit nog nooit eerder meegemaakt. Hoe ga je daarmee om? Iedereen op zijn eigen manier. De een gaat zingen, dingen doen, filmpjes maken, boodschappen halen. Prima. De ander is bang, doet zijn deur op slot, durft niet meer naar buiten, heeft zorgen over zijn familie of vrienden. Ook prima.
Mensen die bang zijn en kritiek uiten op anderen doen dat volgens mij omdat ze iets met zichzelf op te lossen hebben. Ze krijgen een fijn gevoel als ze iets bij iemand anders neer kunnen leggen. Misschien vinden ze dat ze zelf meer hadden moeten bijdragen maar weten ze ook niet hoe. Of ze zitten in een onmogelijke, ingewikkelde thuissituatie en dan kan het heel erg opluchten om even iemand anders af te fikken die je niet kent.
Wij hebben afgelopen zondag de tweede editie van het Chique Diner tijdens Corona Quarantaine georganiseerd. Anna schreef op de rode servetten prachtige sommen zoals; ‘papa + mama = liefde’. Bart mocht zichzelf met Julia in de videoclip van Het Coronalied monteren. Lina oefent de handstand in de woonkamer, geïnspireerd door de video’s van LO-VID19 (check YouTube). Julia haalde een zeven-komma-drie voor haar eerste online toets van geschiedenis.
‘Kijk’, zegt mijn buurman die twee meter naast me op het balkon staat, ‘die ekster bouwt al een nest boven in die boom.’ Ik kijk naar beneden en zie de zwart-witte vogel druk bezig met het schikken van takjes zodat ze straks comfortabel op de eitjes kan zitten. Mooi toch. Hoop. Kom op mensen, maak er iets van.
Reacties
2 reacties op “Alleen de vogels”
Niets van aantrekken, jullie doen het fantastisch en dat Coronagaladiner is een geweldige vondst!
Haha, ja het is ook heel gezellig en weer even iets anders. Hou jij het een beetje vol?