Wat?! Niks. Gewoon. Het leven.

Amper twee dagen aan het werk en vertwijfeld vind ik mezelf achter een bureau. Wat doe ik hier? Wat doe ik überhaupt op deze aardbol? Het is weer zover. De levensvraag dient zich aan.

Vier weken ‘vakantie’ waarvan slechts de laatste paar dagen bijna zo voelden als het woord bedoeld is. Is dat het? En dan? ‘Gewoon’ weer aan het werk.

Drie dagen per week. Een project, filmpje maken voor nieuwe medewerkers, notitie schrijven over e-learning. Klinkt leuk. Het zou ook leuk moeten zijn. Het voelt saai en eenzaam en ik kom al snel bij de vraag: is dit dan hoe mijn leven moet zijn? Met ‘leuke’ projecten die niet zo voelen. Dat is vast niet de bedoeling.

Wat dan? Wat vind ik wel leuk? Wat is hier eigenlijk de bedoeling en waarom moet ik het allemaal zelf ontdekken tussen het huishouden, de kinderen en het sociale gebeuren door?

‘Oh, dat is het leven. Natuurlijk! Je moet het gewoon lekker zelf uitvinden allemaal.’

Al die gedachten voelen realistisch en absurd tegelijk.

‘Belachelijk. Mies! Dat je DIT aankaart. Je moet niet zo zeuren. Je HEBT tenminste een baan, drie prachtige kinderen, een leuke man en iedereen is gezond. En een dak boven je hoofd en je kunt eten wat je wilt. JIJ mag NOOIT meer klagen.’

Toch? Dan MOET je genieten. ALTIJD.

Sjeesie wat stom. Natuurlijk werkt het niet zo. Het is soms lastig om te relativeren. Zeker met mijn hoofd. Pieken en dalen. Vier seizoenen in een dag. Ik doe keihard (te hard) mijn best om alles uit mijn leven te halen en als het dan even niet lukt, of niet gaat zoals ik wil, voelt dat alsof er een dikke steen aan me vast zit geplakt en ik langzaam in de oceaan verdwijn.

Opsommen wat ik wel heb helpt. Soms. Nu even niet. Iets anders proberen dan maar. Ik klamp me vast aan een collega. Ze biedt me een werkplek op haar kantoor aan. Na twee dagen aan een bureau in een ruimte met drie mensen en wat gezellige gesprekken knap ik een beetje op en ik weet meteen wat ik miste.

Mensen, leuke mensen. Ik wil gewoon maakt-niet-heel-veel-uit-wat doen met LEUKE mensen. Dat is het. Voor nu. En doorgaan met leven.