Ze zitten er regelmatig, op het terras van de tennisclub. Op hun tafel staat een lege pitcher die elk half uur gevuld wordt met bier.
Vier mannen van in de vijftig. Ik heb er wel eens een drankje-lang bij gezeten, luisterend naar verhalen over voetbal, tennis of politiek. Met een van hen heb ik wel eens getennist. Een ander is de vader van een vriendin van een van mijn dochters. Twee ken ik alleen van gezicht.
Het zijn verschillende types, zo in tennistenue kan ik ze niet helemaal thuisbrengen maar ze hebben allemaal iets wat ik Amsterdams noem. Een soort bravoure, een ‘wij weten hoe het zit, dat kun je van ons aannemen’ houding. Een kameraadschap-achtig gevoel. Ik denk dat ze elkaar al jaren kennen.
‘Kom er even bij, we hebben de visie van een vrouw nodig.’
Ik vermoed dat het niet over voetbal, tennis of politiek zal gaan.
Als ik ga zitten met mijn ‘nou nou, tjongejonge’ gezicht kijken ze me vragend aan. Alsof ik een fee ben die meteen weet waar ze het over hebben en die het antwoord op hun vragen op een gouden schaaltje presenteert.
Wat zijn dit voor mannen? Ik probeer het te begrijpen maar omdat ze allemaal tegelijk tegen me praten kan ik er geen chocola van maken. Een van hen verontschuldigt zich voor een lompe opmerking van de ander. Ik zeg dat ik wel wat gewend ben, ze hoeven mij niet te behandelen alsof ik van porselein ben, maar de boodschap komt niet binnen.
De glazen worden bijgevuld en dan komt de vraag op tafel. Voor de duidelijkheid, het is hypothetisch.
Stel dat jouw beste vriend een afschuwelijke partner heeft, zo een waar iedereen zich bij afvraagt wat hij in godsnaam in haar ziet. Denk aan de boze stiefmoeder uit Sneeuwwitje. Zeg je dat dan? Kun je dat bespreekbaar maken?
Een debacle waar iedereen wel eens mee te maken krijgt.
Zo zag ik mijn beste vriendin na de geboorte van mijn eerste kind een tijd lang sporadisch. Ze heeft zelf geen kinderen. Terwijl ik werd afgeleid door luiers, flesjes en slaaptekort ging zij op wereldreis. Een bevriend stel verhuisde naar een andere stad, ze belandden in een pittige scheiding en we zien ze al jaren niet meer. Opvoeding van kinderen is een van de grootste taboes. Als je daarover teveel van mening verschilt is even afstand houden een adequate oplossing. Kinderen worden vanzelf groter en dan kun je rustig kijken of dat, wat de vriendschap was, er nog is.
Terugkomend op de casus van de heren. Ik denk dat de partner van je beste vriend bijna in de categorie ‘opvoeden van kinderen’ valt. Je zou het kunnen bespreken maar de kans is groot dat de consequentie het einde van de vriendschap is. Je zult je moeten afvragen of dat het waard is en wat je bereid bent te accepteren als antwoord.
Er wordt bier gehaald, we klappen de grote parasol open op het terras omdat het zachtjes is gaan regenen.
‘Stel dat het dilemma is besproken met de vriend’, zegt een van de mannen. ‘Hij herkent het, hij is het er zelfs mee eens dat zijn vrouw een heks is.’
‘Dan is het probleem wat deze vriend ervaart niet groot genoeg’ zeg ik. ‘Dus mijn tip zou zijn, zorg ervoor, als je daar invloed op hebt, dat het probleem groter wordt.’
De mannen knikken. Een van de twee voor mij onbekende noemt me een wijze vrouw. Ik neem het compliment met een glimlach aan.
Zes bier verder zeg ik dat dit vraagstuk een mooie inspiratie is voor mijn blog. Een van de mannen tilt zijn dikke wenkbrauwen op. ‘Schrijf jij?’
‘Ja ik schrijf verhalen over mijn leven’, mompel ik.’
De wenkbrauw-man vraagt door naar mijn achtergrond. Ik neem aan dat hij bedoelt of ik Nederlands heb gestudeerd of minstens journalistiek.
Ik vertel dat ik er drie jaar geleden mee ben begonnen omdat ik het heel leuk vind om op te schrijven wat ik meemaak en dat ik er veel reacties op krijg. Maar nee, ik ben geen geschoolde schrijver. Het is meer een uit de hand gelopen hobby.
Halverwege mijn verhaal zie ik dat de twee mannen tegenover mij niet meer luisteren maar langs me heen kijken wat er op baan drie gebeurt. Een spannende rally.
Een van de andere mannen vertelt enthousiast dat de twee types aan onze tafel schrijver van beroep zijn. Boeken, columns, interviews. Als baan. ‘Misschien kun je nog iets van ze leren’, voegt hij toe.
Ik haal bier. Stiekem voor mezelf een nul-punt-nul procent. Dat hebben ze toch niet in de gaten en, wie weet, kan ik dan nog iets zinnigs toevoegen aan de discussie.
Als ik terugkom is het gestopt met regenen en gaat het gesprek over vreemdgaan. Allemaal hypothetisch uiteraard. Ik ben nieuwsgierig naar het schrijversvak en vertel iets wat ik van een vriendin hoorde. Zij zat in de klas bij Arnon Grunberg. Hij schreef alles op wat er werd verteld, ook hele persoonlijke verhalen. Na een tijdje durfde niemand meer met hem in de kroeg te zitten omdat ze bang waren dat hun leven in de krant zou komen.
De twee broodschrijvers knikken. Ze herkennen het fenomeen, een schrijver in de familie kan voor een hoop misère zorgen.
Nog één biertje? Oké, nog eentje dan. De laatste, en dan ga ik bedenken hoe ik dit allemaal op ga schrijven.
Reacties
8 reacties op “Vier mannen van in de vijftig”
Dit verhaal doet me denken aan ‘Vondelpark vannacht’ van Acda en de Munnik;) Mooi!
Grappig, ik moest de tekst erbij zoeken maar ik begrijp wat je bedoelt. ?
Herkenbaar verhaal Mies. Zo’n gesprek waarvan je denkt: waar gaat dit voor mij naar toe? ? En je blijft erbij. Bij het gesprek tussen stoere mannen die gaandeweg hun onzekerheden en kleine hartjes laten zien,
Dikke X uit Japan
Ja! Precies zoals je zegt? liefs voor jullie ?♥️
Haha, je hebt het geschreven.
Lef heb je ook.
Leuk Mies.
Word ik blij van.
Ik ga je volgen!
X.
Dankjewel!! X
Dankjewel Mies, food for thought, zie je op de baan.
??