Topvakantie

Het was me er weer een. Ik verheugde me er al weken op. De herfstvakantie. Anna en Lina uit logeren. Bart aan het werk en ik ben fijn alleen thuis. Oh, wacht even. De puber. Julia. Die is er ook. Nou, dan ga ik toch lekker weer een paar dagen in mijn eentje op vakantie. Naar Duitsland.

Twijfel en perfectionisme

Vorig jaar was ik in Hamburg en ik was al eens in Berlijn, nu leek Frankfurt een goede bestemming. Betaalbare mooie hotels, een directe treinverbinding en genoeg musea en andere attracties. Maar ik twijfelde. Misschien toch weer naar Berlijn? Of misschien toch met iemand, waarom nou weer alleen? Ik wachtte, en wachtte. Geen idee waarop. En toen ik maandagmiddag eindelijk wilde gaan boeken waren alle leuke hotels vol of ze waren twee keer zo duur geworden. En de rechtstreekse treinverbinding werd vier keer overstappen. Vijf uur later concludeerde ik dat het hebben van perfectionisme en het niet kunnen nemen van beslissingen geen goede combinatie zijn.

Coma-kijkgedrag

Om mezelf aan te zetten liep ik de volgende ochtend vijf kilometer hard. Vervolgens werkte ik aan mijn huiswerk voor mijn theateropleiding en daarna keek ik een Amerikaanse serie over een detective die moorden oplost in Hollywood. Niet te spannend, wel vermakelijk, maar zo kleurloos dat ik de seizoenen versneld af liet spelen omdat ik toch wilde weten hoe het af zou lopen. Goed. Om van het schuldgevoel over mijn coma-kijkgedrag af te komen draaide ik tussendoor een paar wasjes.

vakantie op de bank

Inmiddels was het woensdag en was ik alle schaamte voorbij. De wassen waren gedraaid. Het derde, vierde en vijfde seizoen van de detective flitsten voorbij alsof ik naar buiten keek vanuit de trein, die ik had kunnen nemen.

Migraine

Woensdagnacht werd ik wakker met migraine. Voor wie het niet kent, dat voelt alsof er iemand in je hoofd aan een kant je hersenen naar buiten probeert te beuken. Een, twee pillen. Het werkte niet. Donderdag mikte ik er nog wat paracetamol en ibuprofen in terwijl ik seizoen zes en zeven zapte. (Bureau moordzaken draait door.) Daarna had ik een teiltje nodig (letterlijk) en de vrijdag bestond uit loopjes vanuit de slaapkamer naar het toilet en terug.

Hoe dan?

Halverwege de zaterdag krabbelde ik weer overeind. Ik zegde de housewarming van een vriendin af omdat ik bang was dat de tien minuten er naartoe fietsen me opnieuw uit zouden schakelen. En nu is het zondag. Ik heb drie kilometer hardgelopen en ik schrijf dit stuk omdat ik erachter probeer te komen hoe deze week zo heeft kunnen lopen. Vakantie in bed. Soms gaan dingen zoals gepland. Maar meestal niet. Meestal gaat het anders. Bij mij in ieder geval wel. Ik denk teveel na. Probeer de ideale situatie te creëren, de beste beslissing te nemen, wil alles uit het moment halen. Met als resultaat. Niks. Nou, dat is niet helemaal waar. Het lukt me al om te accepteren dat deze week was wat het was. Ik kan het namelijk niet veranderen achteraf. Blijkbaar moest dit zo zijn. Volgende keer beter.