Spin

We wonen in een flat, Bart, Julia, Anna, Lina en ik. Bovenin. Zeg maar, het penthouse. De flat staat in een redelijk nieuwe wijk met veel andere flats. Dat klinkt misschien ongezellig maar het is een heel prettig buurtje. Tussen de flats staan eengezinswoningen, er zijn speeltuintjes en er is veel groen. In het midden van de wijk ligt de middenstip van het oude AJAX-stadion. Ik word er blij van.

We hebben (tegen de wens van onze kinderen in) geen huisdieren. Dat vinden we (lees: Bart en Mies) namelijk gedoe op 9 hoog. Bah, al die kattenharen en wie gaat de hamsterkooi verschonen of de hond uitlaten? Precies, niks voor ons.

Als er weer eens naar de aanschaf van huisdieren wordt gevraagd dan zeg ik meestal: ‘wij hebben toch spinnen! Hele handige huisdieren, zorgen meteen voor de muggen.  We hebben mega-veel spinnen in huis. Totaal niet storend want het zijn van die hooiwagens, die tellen eigenlijk niet als spin vind ik. Als er eentje teveel muggen heeft gegeten en een buikje lijkt te ontwikkelen vraag ik Bart heel lief of hij hem buiten wil zetten.

Dat is eigenlijk heel zielig heb ik ergens gelezen want je hebt ‘binnenspinnen’ en ‘buitenspinnen’. En die van binnen gaan buiten dood en die van buiten.. tja, dat weet ik niet zo goed of die het binnen wel overleven. In ieder geval zijn die van buiten een stuk angstaanjagender dan die van binnen! Ik ben ook heel blij dat zij buiten zitten.

Vorige week was er wel even een dingetje. Ik kwam thuis, uit mijn werk, op woensdag, dan is onze oppas er. Anne-oppas noemen we haar want we kennen veel Anne’s. Anne is superlief en de meiden zijn dol op haar. Ok, ik dwaal weer af. DE SPIN!

Ik kom dus thuis, Anna staat voor de open deur van haar slaapkamer heel voorzichtig om het hoekje te kijken. ‘Er zit een spin mama! met HELE DIKKE POTEN!’ Ik kijk ook voorzichtig om dat hoekje en krijg meteen stress. Inderdaad HELE DIKKE POTEN. Aaargh.

Wat spinnen betreft ben ik geen held. Ik roep dus Anne-oppas om hulp. ‘Durf jij hem te pakken? ‘ Waarop Anne-oppas vanuit de keuken terugroept: ‘ja, ik kom eraan, even iets uitleggen aan Julia’. Ik denk dat Anne-oppas Spin (ja met een hoofdletter!) ook wel spannend vond.

Ondertussen zie ik Spin met HELE DIKKE POTEN een wandelingetje maken en komen er allerlei horrorbeelden in mijn hoofd van Spin met HELE DIKKE POTEN midden in de nacht op Anna’s kussen naast Anna’s mooie hoofd. Ik MOET iets doen. Mijn hartslag gaat naar 160, ik pak een beker en een kartonnetje en zet de beker over Spin met HELE DIKKE POTEN. Hartslag 170, ik schuif het kartonnetje onder de beker en hoor het getrappel van Spin. Doorademen. Ik loop met de beker en het kartonnetje en Spin naar het balkon en gooi Spin erover, hup, van negen hoog naar beneden. Die is weg.

Hij dwarrelde heel langzaam naar beneden met zijn HELE DIKKE POTEN, ik meende nog een soort parachute te zien maar ik denk dat hij wel een tijdje bezig is om weer naar boven te klimmen. Dat hoop ik in ieder geval.

Anna zei: ‘Zo mam, jij bent echt de allercoolste mama van de wereld!’