S T E R K

Het woord K E R S T bestaat uit dezelfde letters als het woord S T E R K.

Ik heb het gevoel dat ik heel sterk moet zijn rond deze tijd van het jaar. Het lukt voor geen meter. Werkelijk alles komt tegelijk en ik wil overal bij zijn. Een psychologe noemde mij ooit ‘Rupsje Nooitgenoeg’, wil altijd meer en alles goed doen. Na vijf praatsessies concludeerde ze dat ik haar niet meer nodig had. Tjee, ik was blijkbaar een aanstelster die gewoon niet zulke hoge eisen moest stellen aan het leven. Au. Later bedacht ik dat ik niet helemaal eerlijk was geweest tegen deze psych, ik denk dat ik de stoere versie van mezelf had laten zien waardoor zij de indruk had dat ik haar tijd zat te verdoen. Hmm, niet handig.

Kerst dus. Ik had me voorgenomen om me niet gek te laten maken dit jaar. Dat viel tegen. Ik blijk niet zo kerstbestendig. Te beginnen met kerstdiner op de crèche en kerstdiner op school. HOEZO DINER? Wat is mis met kerstontbijt of kerstlunch? Van de ouders (die verder toch niks te doen hebben?!) wordt ook nog een culinaire bijdrage verwacht, drie maal in ons geval. Waarbij ik op de crèche al verzaakt heb omdat ik het woord ‘optioneel’ op de intekenlijst zag staan. Ik voelde me nog eens extra lullig toen ik andere ouders zingend met zelfgebakken cakejes, kaashapjes en pasta-salades naar binnen zag gaan. HOE DOEN ZE DAT?

Op zich zou ik best iets kunnen maken, ware het niet dat er ook nog kerstborrels en diners op het werk van mijn lief en van mij georganiseerd worden. Die uiteraard op dezelfde avond als de kerstdiners van school plaatsvinden. WAAROM? Ik snap het niet. Wat is er mis met een kerstborrel op maandag? Lijkt mij een uitstekende oplossing.

Dan zijn er nog zaken die ergens gehaald moeten worden. Internet is superhandig maar voor het kaasplankje voor 18 personen op tweede Kerstdag zal ik toch zaterdag nog even in de rij moeten gaan staan bij de kaasboer. Degene die ik heb getrokken met lootjes heeft zo’n specifieke cadeauwens dat ik daar ook nog even de deur voor uit moet en ik weet zeker dat ik nu iets vergeet waar ik waarschijnlijk op Kerstavond pas weer aan denk.

Als kers op de taart, of in deze tijd iets toepasselijker, klap op de vuurpijl, kwam mijn beoordelingsgesprek. Op zich geen reden om me zorgen te maken maar ik vind het toch elk jaar weer een dingetje. Kijk, het voorgaande gedoe over kerstdiners en borrels is al veel voor een loserige-stress-kip zoals ik, maar beoordelingsgesprekken, daar krijg ik pas echt stress van. Vooral het woord ‘beoordeling’ zit me dwars. JAHA, dat zegt natuurlijk weer heel veel over mij, IK, de vrouw die alles goed wil doen…

Nou heb ik dat hele gesprek al twee weken geleden gehad. Goed gedaan, strik erom en klaar, dacht ik. Een mailtje op donderdag om half vijf bracht me weer even van mijn stuk. Er waren nog een paar vragen… of ik dinsdag nog even tijd had. Dinsdag!? Vijf dagen stress.
Het hele weekend allerlei hulplijnen gebeld en geappt, bleek het uiteindelijk allemaal wel weer mee te vallen. Het zit vooral in mijn gekke, maffe hoofd en het lukt dan niet om te relativeren. Het wordt tijd dat ik daar eens op een normale manier mee om leer gaan. Pfff.

Terwijl ik me druk maak over kerstdiners, cadeaus en beoordelingsgesprekken heeft Anna haar eigen zorgen over de voorbereiding van de kerstuitvoering in de kleuterklas. Anna heeft de rol van S T E R gekregen. Er zijn nog wat rekwisieten nodig en ik hoor haar tegen haar peuterzus zeggen: ‘Ik moet nog een dekentje en kleren meenemen voor Jezus.’ Waarop Lina, lichtelijk geïrriteerd, zegt: ‘Jezus mag NIET mijn kleren aan!.’

Zo, dat is duidelijk. Fijne feestdagen allemaal!