Privacywetgeving en camera’s op de wc

Er was een vraag van een collega. Of ik in de projectgroep wilde voor de privacy-campagne.

Tuurlijk.

Ideeën in overvloed en met een heel team nog gezellig ook. Onder het genot van een lekkere lunch bedachten we; posters met opvallend design en Fokke-en-Sukke-achtige-teksten, webcam-covers voor je laptop of computer en stickers op koffiebekers met een qr-code naar de online-training.

Humor leek me een goede insteek om mensen te alert te maken. Dus stelde ik voor om een aantal nep-camera’s met een gezellig led-lampje aan te schaffen.

Twaalf stuks, waar gaan we ze ophangen? ‘Haha, in de WC!’ zei iemand. Met de tekst: ‘Ik zie jou wel zitten.’ Kantoorhumor. ‘Laat mij dat maar regelen’, hoorde ik mezelf zeggen.

Na een paar dagen ontving ik een mail van facilitaire dienst.

Er staat een pakketje voor jou in het b-gebouw. We hebben het open gemaakt want er stond geen naam op. Excuses.

‘Open gemaakt? Hoezo privacy?’ dacht ik. Ik wilde er geen punt van maken maar een oproep op SiS! (intranet) met de vraag: ‘voor wie is het doosje van bedrijf Q?’ was ook een optie geweest.

Aan de reacties van mijn collega’s begreep ik dat de inhoud van het pakketje inmiddels bekend was.

‘Ga jij camera’s ophangen? Mag dat zomaar? Met wie heb je dat besproken? Weet de directie ervan? Wat vinden zij?

Collega lolsmurf vond het hilarisch om het vuur nog even extra op te stoken en introduceerde de roddel: ‘ze gaan ze IN het toilet hangen’. Dat bracht de directeur financiën in opperste paraatheid. Hij kwam persoonlijk checken wat precies de bedoeling was van dit circus. Ik nuanceerde het verhaal en zei dat het plan was om ze eventueel boven de wastafel te hangen maar in ieder geval niet boven de pot. ‘Hang er ook maar eentje op mijn kamer’, zei hij toen hij de lol er wel van in zag, ‘ik ben benieuwd hoe mensen reageren.’

Een paar uur later ontving ik een mail van collega X.

Collega Y. was ter ore gekomen dat er camera’s in het kleinste kamertje zouden worden geplaatst.

Déjà vu.

Met het betreffende observatiemateriaal in de hand ging ik, hop, naar collega X en Y om hun vraagtekens weg te nemen.

De hele campagne over privacy moest nog beginnen en ik had er al vier gesprekken over gevoerd. Wat mij betreft was het nu al een succes.

Ik droeg met een gerust hart mijn to-do-lijstje over aan een ander projectlid en ging een weekje naar een eiland met mijn gezin en wat vrienden.

Op mijn eerste werkdag, na een zeer ontspannen vakantie, trof ik een mobiel koffie-tentje aan op het plein voor de ingang van de locatie op de Fred Roeskestraat. Campagne-posters, flyers en een tiental mensen druk pratend over, jawel, privacy.

Eenmaal binnen spotte ik de eerste camera.

Vervolgens las ik een bericht op ons sociale intranet: