Familie, vrienden en heel veel champagne

Wat een fijn feestje. Voor de zevende keer. Een heuse traditie. Familie, vrienden, leuke mensen uitgenodigd om met ons op een mooi jaar te proosten.

Het idee ontstond aan het einde van 2011, toen we net verhuisd waren van de kabouter-kelder in de Transvaalstraat naar ons exorbitant grote penthouse in Amsterdam-Oost. Nieuwjaarsborrel en housewarming met uitzicht over de stad.

De eerste paar keer dat we het organiseerden was ik weken van tevoren al lijstjes aan het maken. Hoeveel mensen zouden er komen? Hoeveel drank en eten is er dan nodig? Hoe zorgen we ervoor dat zowel de volwassenen als de kinderen het leuk hebben? Inmiddels vertrouw ik erop dat het wel goed komt.

We leerden veel. Bijvoorbeeld dat de cava van het merk Freixenet niet te zuipen is. En als je kinderen in je slaapkamer een film laat kijken moet je het geen probleem vinden als er chocolademelk op de muur achterblijft en je chipsresten tot ver na de zomer in je bed tegenkomt.

Een andere ervaring is dat mensen meestal een fles wijn meenemen als je een borrel organiseert, tenzij je vraagt of ze iets te eten mee willen nemen. Dan nemen ze eten mee. Dat bleek een gouden inzicht. Wij zorgen voor champagne en jij neemt iets mee wat je zelf lekker vindt. Iedereen blij.

Erwtensoep is de jaarlijkse bijdrage van mijn moeder. Die keer dat ze op vakantie was tijdens het feestje deed ik een dappere poging om het zelf in elkaar te draaien. Een halve dag snijwerk, verse groenten, een biologische varkensknie en rookworst van hetzelfde dier.

‘Je moet het een dag van tevoren maken,’ had mijn moeder gezegd. ‘De tweede dag is het altijd lekkerder.’ Twaalf liter soep in mijn grootste pan geparkeerd op het balkon. De volgende ochtend steek ik een lange lepel in de substantie en lijkt de soep tot leven te zijn gekomen. Volkomen geschift. Als een moeras in een vulkaan die op het punt staat om uit te barsten.

Een half uur heb ik gehuild. Keihard. Toen heeft Bart zes blikken Unox gehaald en heb ik het maar los gelaten. Blij dat ik het dit jaar weer aan mijn moeder kan overlaten.

6 januari leek mij een mooie, symbolische dag voor de editie van 2019. De drie koningen zouden het vast een goed idee hebben gevonden, zij namen tenslotte ook van alles mee naar de kerststal.

Ik neem me ieder jaar opnieuw voor om niet meer dan twee glazen alcohol te drinken. Dat lukt zelden. Tenzij ik zwanger ben en dat is absoluut niet het geval. Zo kon ik om half vijf ’s middags mijn eerste ingeschonken glas al niet meer vinden en daarna raakte ik de tel kwijt.

Mensen druppelen langzaam binnen en hoe ruim het appartement ook is, het gros verzameld zich altijd in de keuken. Met iedereen bijpraten is redelijk kansloos met zoveel mensen. Ik gebruik de gelegenheid om goede voornemens uit te spreken in de vorm van afspraken die we de komende tijd gaan realiseren. Iets om naar uit te kijken.

De volgende dag is het stil in huis, gelukkig ben ik vrij. Ik worstel me door de ravage met een stofzuiger en een dweil en geniet na van het spektakel. Ik app wat met feestgangers om te kletsen over hoe leuk het was en stuur de buurvrouw een berichtje om haar hartelijk te bedanken voor de gele tulpen die er zo vrolijk bij staan.

’s Avonds ziet Bart de bloemen en ik kom erachter dat ik ze helemaal niet van de buurvrouw heb gekregen. Ik vond het al vreemd dat ze niet reageerde. Een excuus bericht met de verwijzing naar veel te veel champagne kon gelukkig rekenen op haar begrip.

Het gaat niet om de ruimte of de soep en ook niet om de champagne. Het is een moment van geluk, dat er zulke fijne mensen om ons heen zijn die met ons het leven willen vieren.