Ik heb het gedaan. Zingen voor publiek. Vlak voordat ik op moest had ik een hartslag van honderdtwintig slagen per minuut. Liekje kondigde mij aan en ik hoopte heel even dat ik in rook zou oplossen, of dat de toeschouwers door de grond zouden zakken, of dat er een eenhoorn voorbij zou lopen zodat alle aandacht daar naartoe zou gaan.
Dat gebeurde niet.
Eenmaal met mijn neus in de microfoon besloot ik ervan te genieten, ik keek rustig de zaal in, knikte naar Nanda achter de piano en ik zong, vertelde mijn verhaal en ik zong nog een lied.
Er was een moment, een fractie van een seconde, waarop ik besefte dat ik een keuze had. Verdrinken in mijn angst of gaan staan en genieten van dit moment, ongeacht het resultaat.
Dat het me überhaupt lukte, daar ben ik nog steeds een beetje verbaasd over want ik vond het doodeng.
Na het optreden gingen we uit eten, vrienden, bekenden, Nico, Jacco, Maartje, Ester, Dagmare en haar tweelingzus Nijnke.
‘Mies wat deed je dat goed, je kan echt zingen, mooi Brits accent ook. En hoe je dat verhaal vertelde, zo relaxed, alsof je het al jaren doet.’
Ik werd er een beetje ‘high’ van merkte ik. Zoveel lof. Zo lief. Dat zouden ze toch niet alleen maar zeggen voor de vorm, om aardig te doen? Ik fietste naar huis met een gevoel van trots en overwinning.
De volgende dag ontwaak ik in de realiteit. Anna en Lina bakkeleien over de verdeling van de plastic speelgoedpaarden. Julia sputtert omdat ze het totale onzin vindt om haar kamer op te ruimen en ik mopper terug dat het hier geen hotel is.
’s Avonds vieren we de zestigste verjaardag van mijn vriendin Willeke en zondagochtend is iedereen weer vroeg uit de veren want Anna heeft tenniscompetitie.
Geen tijd om na te genieten van de overwinning op mezelf.
Maandag ben ik vrij, ik lig voor pampus op de bank met migraine en vraag me af hoe dit nou weer heeft kunnen gebeuren. Ik weet het heus wel. Mies pieken en dalen. Het hoort bij mij maar godsamme kan het nou eens wat minder. Energieverdeling blijft een uitdaging.
De week die volgt is rustig. Stilte na de storm. En nu? Ik ambieer geen carrière als zangeres, al vind ik het heel leuk om te zingen en iets te vertellen op een podium. Moet ik er iets mee? Is het erg om het even niet te weten? Ik weet het al zo lang niet, ‘even’ kan er ook nog wel bij.
Dan denk ik aan een nummer dat Nico mij laatst liet horen, gesproken tekst van Baz Luhrmann ’The sunscreen song’. Ik bleek ongeveer de enige te zijn van mijn leeftijd die het niet kende. Het was twintig jaar geleden een bijzonder populair lied. Tijdloos, advies voor het leven, met zinnen als;
‘leer je ouders kennen, je bent niet zo dik als je denkt en dans, zelfs als je het nergens anders kan doen dan in je eigen woonkamer.’
Ik luister opnieuw naar Baz en beslis dat het ik niet erg vind, het ‘niet weten’.
‘doe elke dag iets wat je eng vindt.’
Elke dag opstaan en het beste ervan maken is soms eng genoeg, maar zingen, voor publiek, is echt minder spannend als je het een keer hebt gedaan.