De Tennistoestand

De boodschap van Mark Rutte dat kinderen weer mochten gaan trainen werd hier in huis enthousiast ontvangen. Voordat ze de baan op konden vond de jaarlijkse racket- en tennisschoenen-meting plaats. Een kwartier voor Julia’s eerste les belde ze om te vragen of ze mijn schoenen mocht lenen omdat die van haar te klein waren. Anna kreeg de oude stappers van Juul en Lina die van Anna en zo ging het ook ongeveer met de rackets. Dat was het eenvoudige gedeelte van de puzzel.

De Koninklijke Nederlandse Lawn Tennis Bond oftewel KNLTB oftewel de tennisbond, was niet van plan om buiten de servicelijn te gaan kleuren.

Hier een greep uit de regels:

Brengen en halen van kinderen uitsluitend bij de ingang van het park. De kantine en kleedkamers zijn gesloten. Je mag alleen naar het toilet in geval van hoge nood. Kinderen van 13 – 18 jaar die zich niet houden aan de 1,5 meter afstand worden resoluut naar huis gestuurd. Ze krijgen één waarschuwing. Dit om een duidelijk signaal af te geven dat er wordt gehandhaafd.

Dat je niet denkt dat je voor je plezier komt sporten.

Gelukkig hield clubmanager John de moed erin. Hij stond de eerste dagen na de opening van het nieuwe-tennissen bij de sta-tafel aan de ingang van het park met mondkapje, desinfecterende gel en doekjes klaar om de jeugd streng maar zeer gastvrij te ontvangen.

We bekeken Lina’s allereerste tennisles op de negende verdieping, vanaf ons balkon. Een vreemde ervaring want al ben ik niet zo’n moeder die continue alle bewegingen van haar kinderen volgt de eerste les is toch speciaal.

Mocht dit de indruk hebben gewekt dat de jeugdregels strikt zijn, houd dan je wenkbrauwen maar omhoog. De regels voor volwassenen maakten dat ik mijn racket bijna aan de wilgen had gehangen.

Dat je de baan niet zelf mag slepen is tot daar aan toe. Dat vond ik zelfs een verbetering. Ongekende luxe. Uiteraard is er anderhalve meter afstand en je mag alleen een dubbelspel spelen met leden uit je eigen huishouden. Nou, die had ik wel even genoeg gezien de afgelopen tijd dus singelen was geen straf.

Maar dan deze: tijdens de lessen worden er geen ballen met de hand aangeraakt. Ik dacht dat dit een grap was van onze jolige tennisleraar Wouter maar aan zijn gezicht te zien vond hij er niets lolligs aan. En dus prikten we met de gedesinfecteerde holle plastic buizen alle ballen van de baan. Wouter was de enige die de gele pluizige bolletjes wel mocht vastpakken. Per ongeluk door deelnemers aangeraakte exemplaren moesten verplicht vierentwintig uur in quarantaine. Het oefenen van de service, waarbij je uiteraard niet ontkomt aan contact met een bal, bewaarden we voor een toekomstig moment. De eerste trainingen gingen vooral over forehand en backhand aangespeeld door Wouter die waarschijnlijk RSI ontwikkelt door overbelasting van de aangooi-hand.

Gelukkig went het allemaal snel en versoepelt er ook nog het een en ander. Buiten de lessen om zijn Julia, Anna en Lina in de afgelopen weken meer op onze fijne vereniging te vinden dan ooit om met elkaar te oefenen.

Op de zonnige Pinksterdag stuurt mijn buurvrouw een appje of ik zin heb om met haar een balletje te slaan. Ik was haar al tegengekomen met hardlopen. Een potje tennis kon er ook nog wel bij. Alles om maar zoveel mogelijk te genieten van wat er weer mogelijk is.

’s Middags krijg ik een berichtje van vriend Omar die eveneens met mij de baan op wil. Normaal gesproken doet hij dit met Bart maar die heeft een voetblessure waardoor lopen al pijnlijk is. Omar kan uitzonderlijk goed tennissen en voordat ik ja zeg laat ik wel even weten dat ik het bijzonder gezellig vind maar dat hij vooral geen hoge verwachtingen moet hebben van mij op tennisgebied. Ik denk dat hij ook blij is met de speelruimte want de afspraak staat. Aanstaande donderdag word ik van de baan gemept en het lijkt me heerlijk. Omdat het kan.