Ik hou van zingen.
In de badkamer.
Zingen met mijn kinderen, op de fiets of in het trappenhuis van onze flat, dat gaat ook nog wel. Maar zodra er ‘vreemden’ in de buurt zijn verandert mijn stem in een trillerig, bibberend, haperend geluid. Zoiets als een kat in de regen die schuilt onder een boom en voorzichtig miauwt dat het niet fijn is.
Toen ik een jaar of twintig was zong ik wel eens met wat muzikale vrienden tijdens hun repetities in een oefenruimte. Na een optreden in het buurthuis van een dorpje onder de rivieren vroeg Ole, de gitarist, totaal spontaan of ik naar voren wilde komen om samen een nummer te spelen.
Ik werd duizelig, mijn hart klopte als een gek en ik worstelde me door de menigte. Er waren misschien vijftig mensen in het zaaltje maar het voelde alsof ik het museumplein over moest in een Feyenoord t-shirt tijdens de huldiging van Ajax.
Ik ging staan, pakte de microfoon en zong het nummer ‘Sorry’, van Tracy Chapman. Het ging. Gevolgd door een beleefd applaus waar ik de conclusie uit trok dat mijn zenuwen me veel te veel de baas waren geweest. Ik baalde, omdat ik het zo leuk vond om daar te staan zingen en waarom lukte het dan niet om te ontspannen?
Het verlangen om te zingen bleef. Bibbers, plankenkoorts, onzekerheid, ik liet het gaan en zong in het trapgat, de badkamer of in de parkeergarage. Als ik maar zeker wist dat er niemand luisterde.
Vorig jaar mailde ik met een moeder uit Julia’s klas. Ik zag een link in haar handtekening naar een webpagina. De kunst van Wel. Nieuwsgierig klikte ik erop. Een coaching en adviesbureau verscheen.
Zingen als middel voor persoonlijke ontwikkeling. Het ‘lijflied’ versterkt je leiderschap en helpt je om meer de regie te nemen in je leven. Geen zangervaring nodig.
Dit wilde ik!
Maar ik durfde niet. Een stem in mijn hoofd nam het over.
Niks voor jou, je zingt als een papegaai met kinkhoest, doe maar niet, zal je net zien dat je in een groepje zit met heel ervaren zangers, die gaan je uitlachen, blijf maar lekker zingen in de plee, niemand hoeft het te horen.
Iets meer dan een jaar later zag ik op twitter een bericht van psychiater Bram Bakker die een pittige tijd achter de rug had.
Als ik nu ergens veel aan had de afgelopen maanden dan was het wel mijn cursus ‘Lijflied’.
Noem me maar raar. Er ging een knopje om in mijn hoofd en ik besloot het gewoon te gaan doen. Hup, aanmelden, niet denken maar zingen.
En zo zat ik op een vrijdagochtend in september in het superknusse zaaltje van studio Selma Susanna in Amsterdam oost. Met twee andere deelnemers die het net zo spannend vonden als ik.
Vier weken lang zingen op vrijdag. Ademhalingsoefeningen, Yoga en Mindfulness achtige ontspanningssessies. Met het zelfgekozen lied als rode draad om te onderzoeken waar je staat op dit moment in je leven.
Ik bleek vooral met mijn hoofd te zingen. Langzaam verplaatsten de klanken zich naar mijn lichaam. Ik kreeg liefdevol feedback van de coaches.
Je wilt het te mooi doen. Het is al goed. Je hoeft ons niet te overtuigen. Zing maar voor jezelf.
Er kwamen dikke tranen. Eerst als een waterval en later als een licht lekkende kraan. Het moest er allemaal uit. Het voelde als zingend een ‘bodyscan’ doen.
En het werkte. De laatste bijeenkomst kon ik echt loslaten en niet meer denken aan wat anderen misschien, eventueel, mogelijk zouden kunnen vinden.
Ik heb me opgegeven voor een vervolg. Een zang-workshop. Gewoon omdat ik het heerlijk vind om te zingen en ik het mezelf gun om iets leuks te doen.
Voor mij.
Reacties
2 reacties op “Zing Mies, ZING!”
Go girl !! Je zingt prachtig! Let it go ? let it go ❣️
Thanks Wil! Ik kom graag eens bij jou aan de piano zingen. XXX