Whatsapperdepep

Tennis Julia, vrienden, dikke vrienden, familie, de hele familie, alleen de zussen, oppas, tennis Anna, vakantie, wandelclub, uit-eten-met-vrienden.

Slechts een greep uit het Whatsappgroep-arsenaal. Het is een handige uitvinding. Wanneer spreken we af? Waar gaan we eten? Wie brengt de kinderen naar het toernooi? Je hebt meteen de kopstukken bij elkaar.

Er lijkt een correlatie te zitten tussen het aantal leden van zo’n groepje en de irritatiefactor. Vier tot zes personen gaat meestal prima, daarboven ontstaat verwarring en krijg je dit:

X: ‘Wie neemt de taart mee?’

Y: ‘Welke taart?’

X: ‘Appeltaart. (zie hierboven, achttien berichten geleden een verzoek ingediend)’

Y: ‘Oh, die zou ik meenemen. (zie hierboven, twaalf berichten terug)’

De techniek heeft daar ondertussen iets op gevonden, je kunt je reactie vastplakken aan het bericht waar het over gaat. Dat helpt in ieder geval, een beetje.

Het blijft een uitdaging om in al die groepjes te participeren. Vooral voor iemand die nogal sensitief is, houdt van overzicht, controle en efficiëntie. C’est moi.

Met zevenendertig vaders, moeders en andere opvoeders is mijn grootste digitale chatbox die van klas 3b, waar Anna in zit. De beheerder van de groep is zo te zien een vrouw. Daar ga ik voor het gemak maar even vanuit. Helemaal duidelijk is dat niet want ze draagt een masker van Spiderman op de bovenste helft van haar gezicht. ‘Welkom bij de klasse app’, schreef ze. De verwachtingen zijn hoog.

Bart had de groep meteen voor een jaar geblokt en zei: ‘Mies, als er iets belangrijks is hoor je het toch wel.’  Ja, lekker makkelijk. Niet voor deze neuroot. Ik wil wel graag op de hoogte zijn van de activiteiten en bijdragen als er iets voor de jarige juf wordt ingezameld.

In september kwam de vraag wie mee kon gaan op schoolreisje. ‘Nou gaan we het krijgen’, dacht ik. ‘De lijst met: Ik niet, ik niet, jammer helaas ik niet, ik ook niet.’ Dat viel mee en bleef beperkt tot het aantal van twee.

Wat volgde was een live-verslag van de ouders die wél meegingen. Van het hoe en waar ze zouden verzamelen, dat ze waren aangekomen, de weersomstandigheden (regen) en meer dan vijftig foto’s. Tussen de foto’s door verschenen bedankjes van andere ouders en wederom een weerbericht. Het was blijkbaar droog.

Ik had al twaalf keer op mijn tong gebeten en besloot niet te reageren. Een voorstel om de foto’s niet via WhatsApp maar in Dropbox of een andere digitale plek te plaatsen zou vast niet in goede aarde vallen. Het schooljaar was nog jong, om nou meteen te gaan mekkeren over iets waarvan ik zeer waarschijnlijk de enige was die zich eraan ergerde. Ik liet het voor wat het was en blokkeerde de kudde voor een week.

In december nam een van de juffen afscheid. Er was een verzoek voor een bijdrage aan een bos bloemen. Via Tikkie, de handige betaal-app, kon je het bedrag overmaken. Wanneer ik, automatisch, aansluit in de rij bedankjes en meld dat ik heb betaald bedenk ik dat dit werkelijk zinloze communicatie is. De gene die het betaalverzoek heeft gedaan ziet onmiddellijk wie er heeft overgemaakt op haar rekening.

Vermoedelijk is er geen ander die dit bedenkt of de moeite waard vindt dit te benoemen. Toegegeven, ik ben een verbeter-freak, zie altijd hoe iets adequater kan zodat het leven weer een beetje overzichtelijker is. Vooral vanuit mijn eigen perspectief. Niet per se gezellig, relaxt of ter bevordering van een positief groepsgevoel.

Toen vorige week een betaalverzoek voor het cadeau van de juf kwam en zeventien mensen meldden dat ze het geld hadden overgemaakt kon ik me niet meer inhouden. Ik schreef een berichtje waarin ik voorstelde om het aantal opmerkingen te beperken tot de hoogst noodzakelijke.

Een half uur stilte in de tijdlijn. Zou het werken?

Ah, jammer, iemand meldt even dat hij heeft betaald. Gevolgd door een tip van de Spiderman/vrouw. Dat ouders die teveel afgeleid worden door groepsappberichtjes de groep op stil kunnen zetten. Dan uitleg hoe we dat kunnen doen en dat de klassenouders het wél prettig vinden als mensen met ja of nee reageren omdat ze dan weten dat ze gehoord zijn.

Op stil. Dat had ik al bij de lancering van deze club bedacht. Maar zelfs dan schuift de tijdlijn omhoog en zie ik het aantal berichten in mijn scherm. Ik schrijf dit in mijn reactie en dat het toch geen doel op zich kan zijn om ‘gehoord’ te worden. Als je complimenten wilt moet je misschien een ander masker opzetten. Die laatste zin heb ik net op tijd verwijderd.

Ik voeg toe dat het maar een voorstel was en dat ik het nog even aankijk, ik kan als het me teveel wordt altijd nog de groep verlaten want het is tenslotte mijn probleem.

Waarop iemand reageert met het woord:

‘Exact.’

Ik vraag me af of zij het ook aankijkt en vindt dat er teveel berichten zijn of dat ze vindt dat het mijn probleem is. Ik denk het tweede maar ik durf het niet meer te vragen.

Misschien moet ik mijn profielfoto veranderen in die van Mega Mindy, dan hoop ik maar dat niemand me in het echt herkend op het schoolplein.