Het duurt nog even voordat het zover is maar op social media regent het vragen over zomervakantie met kinderen. Van zij die voor het eerst met kind op vakantie gaan tot zij die al wat vaker met kind(eren) op vakantie zijn geweest.
De eerste categorie zoekt naar ideale bestemmingen van dichtbij tot ver weg. De tweede categorie heeft ervaring en zoekt specifiek naar die ene rustige camping in Normandie of een mix van rust en rumoer als er pubers aanwezig zijn.
De adviezen zijn (uiteraard) gebaseerd op persoonlijke ervaringen en lopen behoorlijk uiteen. Wat is wijsheid? Ga je met een baby naar Zuid-Spanje in de warmste periode van het jaar? Klinkt voor mij als een retorische vraag. Ik (als ultieme stresskip) zou me er niet aan wagen maar ik kan me best voorstellen, als je een superrelaxte baby hebt en je zelf ook niet al te druk maakt, dat je daar je hand niet voor omdraait.
Zo vloog de dochter van een bevriend stel in haar eerste twee levensjaren met haar ouders naar vier van de zeven werelddelen. Ja, het was soms een beetje chaos in het vliegtuig maar als je daar tegen kunt ben je toch maar mooi op Bali.
Hoe dat bij ons ging tot nu toe?
Julia werd in de zomer van 2006 geboren. In 2007 gingen we naar Drenthe. Een huisje, op een park. Ik werd van tevoren al misselijk als ik eraan dacht. HOE BURGERLIJK, BAH. En zo blij achteraf dat we het op deze manier hebben gedaan. Alles bij de hand, luiers, eigen merk poedermelk, zelf een beetje koken. Het ritme van thuis kon gewoon doorgaan en omdat we twee weken met z’n drieën waren sliepen we om de beurt met Julia mee.
Denk niet dat we daarna uitgerust waren. Het woord ‘vakantie’ krijgt met kinderen erbij een totaal andere betekenis. Als je het woord ‘werkweek’ of ‘bootcamp’ ervoor in de plaats zet en je daarop instelt dan kom je een heel eind. Ik nam steevast drie boeken mee maar was de eerste paar jaren al blij als ik de Donald Duck had gelezen.
Toen Julia twee was herhaalden we het recept van het jaar daarvoor en toen ze drie was waagden we ons naar het buitenland. In drie dagen trokken we naar het zuiden van Frankrijk. Onderweg sliepen we in fijne hotels en per reisdag reden we maximaal vierhonderd kilometer. We verbleven op camping Lacanal, een idyllische plek, in een volledig ingerichte huurtent. Lang leve ‘glamping’. De glamour van een luxe huisje en het oergevoel van kamperen.
Na twee weken zakten we langzaam terug richting Nederland. Een vriendin van mijn moeder heeft een chateau (ja, het is zo decadent als het klinkt) in Aize, twee uur na Parijs, aldaar plakten we nog een week aan onze trektocht vast. Voor het eerst een soort van ontspannen in de zomerperiode. Ik herinner het me als een van de fijnste weken van de afgelopen jaren. Wij relaxt, Julia relaxt. Hoe fijn kan het zijn?! Sindsdien proberen we ieder jaar wel even naar Aize te gaan. Het is een magische, ultiem rustige plek, waar het voelt als thuiskomen.
In 2010 was ik net zwanger van Anna en mega-misselijk. Van dat jaar herinner ik me vooral veel Spa-Marie-Henriette en extreme moeheid.
Met Anna inmiddels in de peuterleeftijd hadden we een regenvakantie op camping Chateau de Chanteloup in de buurt van Le Mans, ook weer glamping maar het is direct een stuk minder ‘glam’ als het koud en nat is. Bijkomend dingetje was dat Anna (in tegenstelling tot Juul die altijd heel goed luisterde en rustig een uur op een kleedje kon spelen) alle kanten op liep. Twee seconden niet opletten en ze was ervandoor op haar rode regenlaarsjes. Een actieve vakantie voor de ouders dus.
Inmiddels zijn we er op ingesteld. De ‘werkvakantie’. We hebben de laatste jaren een fijne modus gevonden in de combinatie ‘glamping met zwembad op een rustige camping’ en daarna nog een week (of twee) naar Aize totale ontspanning, lekker eten, vrienden over de vloer, fijne wijnen en een goed gesprek.
De reis ernaartoe blijft de grootste uitdaging. Drie kinderen op de achterbank hebben een beperkte houdbaarheid qua zichzelf vermaken. Daar kijk ik nooit naar uit. Ik probeer dit creatief te begeleiden door een tas met verassingen voor onderweg te maken en bedenk ieder jaar variaties op de ‘autobingo voor ouders’. De ene keer helpt en relativeert het en de andere keer zit er niks anders op dan in ‘survivalstand’ te gaan en af en toe ouderwets te ontploffen.
Dat we niet perse eindeloze afstanden moeten afleggen om een vakantiegevoel te krijgen merkte ik afgelopen weekend, toen mijn liefste vriendinnetje Maartje voorstelde om met z’n allen een nachtje bij haar vader en zijn vrouw te gaan logeren, in Zandvoort, huisje in de duinen, MET zwembad, hoe cool!
‘Tropische temperaturen Mies! We mogen een nachtje bij mijn vader logeren! Pak je bikini!’
Zo, en nu even lekker nagenieten en dromen over een weekje vakantie zonder kinderen…