Toch nog huisdieren

We zijn bij vrienden in Oegstgeest. Zij hebben twee kinderen, een heerlijke puberzoon van twaalf en een stoere dochter van negen jaar. De zoon is bij zijn vriendinnetje en de dochter is vanaf het moment dat we binnenkomen met onze Julia aan het spelen. Anna probeert Julia en de dochter bij te houden en Lina loopt overal achteraan.


Het is een kleine chaos. Gelukkig is zij, van onze vrienden, een koningin in het bedenken van bezigheden voor kinderen. Na een klein half uurtje zijn Julia en de dochter buiten aan het spelen en Lina en Anna zitten met de grootste verzameling knutselpullen die ik ooit heb gezien aan tafel. Die vermaken zich wel even.


Wij drinken ondertussen (behoorlijk wat) witte wijn, eten zelfgemaakte enchilada’s en doen een spelletje Qwirkle. Ondertussen praten we over het leven. Hoe gaat het met jouw nieuwe baan? Hoe gaat het met die? En hoe gaat het met die?


Dan vertelt zij dat de dochter in korte tijd twee keer hoofdluis heeft gehad en wat een gedoe dat is. Alle kleding en beddengoed wassen, haren insmeren met een knetterduur spulletje en kammen, kammen, kammen. Wekenlang kammen tot alles weg is. Echt niet tof. Ik klop het af en zeg dat bij ons nog nooit iemand luizen heeft gehad. Wat op zich heel bijzonder is want Julia is al tien! Terwijl ik het afklop zeg ik, ‘nou waarschijnlijk is dit de goden verzoeken, nu zullen we wel aan de beurt zijn’.


Twee dagen later zit ik thuis op de bank. Juul komt met me knuffelen en ik kijk naar haar lieve hoofd. Ja hoor, ik zie ze lopen. Huisdieren, maar dan die je ECHT NIET WILT! BAH.


Gelukkig lees ik dat beddengoed en kleding wassen niet meer tot het advies hoort, want niet bewezen effectief evenals de shampoos. Blijft er nog maar een ding over: kammen, kammen, kammen. BAH.