Zoetermeer, groep acht. Ik had een paar jaar in Duitsland gewoond, daarvoor een paar jaar in Nederland en heel lang daarvoor ook in Duitsland. In groep acht, destijds nog de zesde klas, kwam ik in een klas vol kinderen die elkaar al acht jaar kenden. Meester Piet introduceerde me: ‘Dit is Michèle, ze komt uit Duitsland.’ Dat kwam niet meer goed. De rest van het jaar was ik ‘de mof’ of ‘die Duitse’. Ik voelde me eenzaam en deed heel stoer om de schijn op te houden, ik liet me vooral niet kennen. Cito-toets: taaladvies vwo, rekenadvies lbo. Het was lastig om mij in een hokje te plaatsen.
Bij het advies voor een vervolgopleiding kreeg ik het voordeel van de twijfel. Brugklas havo/vwo op het Oranje Nassau College. Een grote school waar ik nogal verzoop. Ik hield mezelf overeind door grappige opmerkingen te maken in de klas waardoor ik veel vrienden had en tegelijkertijd de gang en de rector goed leerde kennen. De wiskundeleraar vond vooral zichzelf erg grappig door de stelling van ‘Piet Hazegras’ uit te leggen maar ik begreep er niks van. Sommige vakken waren te moeilijk, andere te makkelijk en eigenlijk was het alleen maar leuk bij geschiedenis, Meneer Draaijer. Die man verdient een standbeeld. Met zoveel passie en verve vertellen over de Griekse mythologie, wow! Dat zal ik de rest van mijn leven niet vergeten. Een acht voor geschiedenis in die brugklas, verder onder anderen vier vijven en het verzoek een andere school te zoeken wegens gebrek aan motivatie en geen enkele verwachting dat iets hoger dan de mavo haalbaar zou zijn. Ik voelde me dom en was erg teleurgesteld in mezelf.
De tweede klas op de lbo/mavo, Willem van Oranje. Saaie lessen, saaie leraren. Ik begon met blowen, een stuk boeiender dan naar school gaan. Ik had ook niet het idee dat het iets uitmaakte of ik wel of niet aanwezig was. Het enige leuke moment van de week was de gymles, lekker bewegen en iets doen waar ik in ieder geval een beetje goed in was. Strafwerk, nablijven, gesprekken met de mentor over mijn houding en dat daar toch wel wat in moest veranderen als ik nog iets van mijn leven wilde maken. Zucht.
Net op het nippertje naar de derde klas. Dat jaar spijbelde ik 128 uur. Ik schreef briefjes en vervalste de handtekening van mijn moeder. ‘Michèle is afgelopen week ziek geweest’, ‘Michèle was naar de dokter’, etcetera. Aan het einde van het schooljaar werd mijn moeder uitgenodigd voor een gesprek. Ze moest uitleggen waarom ik zoveel afwezig was geweest. Als mijn moeder niet voor me had gelogen dan had ik waarschijnlijk helemaal geen diploma behaald. Dus, ze loog en ik mocht blijven met de voorwaarde dat ik geen enkel uur meer mocht missen in het vierde jaar. En als kers op de taart (oh, ironie), kreeg ik te horen dat ik de mavo op mijn buik kon schrijven, leao werd het, dan leerde ik tenminste nog een vak.
De vierde klas, leao. Ik zweeg, zat in de klas, deed niks, blowde lekker verder en haalde mijn diploma met drie zevens, twee achten en een negen. Ik weet nog een aantal uitspraken van leraren: ‘Je kunt maar beter snel een baan proberen te zoeken’. ‘Meer zit er niet in’. ‘Je mag blij zijn dat je nog een diploma hebt gehaald’.
Wat dat met mij deed? Poeh. Mijn zelfvertrouwen was nul. Ik dacht jarenlang dat ik heel dom was en dat mijn baantje bij het uitzendbureau als administratief medewerkster het hoogst haalbare voor mij was. Ik heb faalangst en ben nog steeds een beetje onder de indruk als iemand een universitaire opleiding heeft afgerond (want dan moet je wel echt heel slim zijn).
Na zes jaar werken (inmiddels als intercedent maar betaald als administratief medewerkster, want: geen diploma) was ik het wel een beetje beu. Ik was inmiddels drieëntwintig. Mijn drie en half jaar jongere zusje ging de toelatingstest doen bij een sportopleiding, CIOS, in Overveen. Voor het eerst werd ik enthousiast over een school. Een prachtige, Harry-Potter-achtige, omgeving waar ik me totaal thuis voelde. Ik sprak met mezelf af om de test te doen en als ik het zou halen zou ik mijn baan opzeggen en weer naar school gaan. En dat gebeurde. Ik had de tijd van mijn leven op het CIOS en na drie jaar genoeg zelfvertrouwen om de lerarenopleiding hbo-pedagogiek te gaan volgen. Diploma’s behaald.