Londen en je weet nooit hoe het leven gaat

We verheugen ons al maanden op dit weekend. Bart heeft kaartjes gekocht voor een concert van Billy Joël. In Londen! We hopen dat de man het redt want hij is al in de zeventig. Je weet nooit hoe het leven gaat.

Vrijdagochtend. Om acht uur zitten we in de trein. Een nette wagon met dito wc en zelfs airco. We hangen een beetje tegen elkaar aan en kijken in stilte naar de opkomende zon achter het centraal station van Amsterdam.

Als we overstappen in Brussel gaat de stemming hard achteruit. Deze trein heeft vloerbedekking en aan de inrichting te zien stamt hij uit 1840. Er vloeit warme lucht uit het ventilatierooster, de zitting van de stoelen is bruin. De oorspronkelijke kleur is niet meer te achterhalen. Het ziet er smoezelig uit en op de bekleding kleven stukjes chips van ik weet niet wanneer. Gelukkig hangt er een ontspannen sfeer.

De rust wordt snel verstoord. Een jonge, engelse moeder probeert haar baby bij haar ouders op schoot te parkeren. De baby is het er overduidelijk niet mee eens. Hij begint te brullen en stopt hier pas mee als zijn moeder hem weer oppakt. Dit ritueel gaat eindeloos in herhaling tot we in Engeland arriveren.

Eenmaal daar raken we in een stroomversnelling. Bart heeft ervaring met de ondergrondse metro, oftewel ‘The Tube’ zoals ze hem hier noemen. Dat is even iets anders dan die paar lijnen die in Amsterdam rijden. Er zijn meerdere tunnels boven elkaar gegraven waar de treinen als mollen doorheen sjezen. ‘Mind-the-gap!’ wordt omgeroepen bij elk aankomst- en vertrekmoment. Blijkbaar vallen er doden en is dit een noodzakelijke maatregel die helpt. Of het is een fijn voorbeeld van Engelse beleefdheid.

Anyway. Het rijdt allemaal behoorlijk soepel en binnen twintig minuten zitten we in ons super-romantische hotel aan Hyde park. Lunch en wijn op het terras. Na twee wijn komen we in actie. We besluiten op de fiets de stad in te gaan en belanden in hét warenhuis van Londen, ‘Harrods’.

Hier kijken we onze ogen uit. Niet eens zozeer naar alle designer spullen maar naar de puissant rijke mensen die genoeg geld hebben om hier iets te kopen. De mannen en kinderen hangen, verveeld starend op hun smart-phone’s, in de enorme fauteuils die tussen de kledingrekken staan. De vrouwen laten zich adviseren door verkoopmedewerkers en flaneren door de winkelruimte met hun Gucci’s en Prada’s. Snel weg hier.

We duiken in ‘The Tube’ richting Covent Garden, een hip stukje van de hoofdstad, en vinden daar gezellige koffie-tentjes, straatartiesten en een mega-winkel waar ze alleen maar M&M’s verkopen en waar het stinkt naar nep-chocola.

Als we midden op een groot kruispunt staan ziet Bart dat zijn vader heeft gebeld. Op hetzelfde moment gaat mijn telefoon. Het is Bart’s broer, Mark. De broers praten met elkaar en ik zie aan Bart’s gezicht dat er iets helemaal niet goed is. Tranen in zijn ogen. Verbazing, ongeloof.

Mijn schoonvader, het gaat niet goed met hem. Afgelopen week had hij plotseling veel pijn. Er volgde onderzoek en de uitslag op donderdag was positief. Alleen nog vrijdag een scan. Dat is vandaag en daar kwam slecht nieuws uit. De rotziekte, geen behandeling meer mogelijk.

We lopen door de bruisende straten van Londen en houden elkaars hand vast. Wat is dit? Dit kan toch helemaal niet?! Alles was goed en nu ineens..

Wat doen we hier?

Terug in de hotelkamer kijken we elkaar lang aan, zonder iets te zeggen. Waar praat je over na zo’n bericht? Het uitje, dit weekend, wij samen, het lijkt allemaal nergens meer op te slaan. Bart appt met Mark, belt met zijn vader en probeert in te schatten wat wijsheid is. Het kan een kwestie van een paar dagen zijn, misschien weken. Het liefst zenden we onszelf terug naar Nederland. Bart kijkt of dit een optie is maar de eerste mogelijkheid is zondag. Dan gaan we sowieso.

Inmiddels is het negen uur ’s avonds, we hebben nog niets gegeten. Vermoeid lopen we door de straten in de buurt van ons hotel. Iets makkelijks, niks chic’s, daar staat ons hoofd niet naar. We kunnen niet meer zo goed nadenken. Als een van ons iets voorstelt vindt de ander het niks en andersom. We raken elkaar kwijt. Ik beland uiteindelijk voor een bord fish-and-chips terwijl Bart bij een Chinees restaurant iets eet, met stokjes.

De volgende ochtend. Het is pas zaterdag. Bart rent zeven kilometer door het park om zijn hoofd leeg te maken terwijl ik mijn gezellige vlog van Instagram verwijder. Het past niet bij hoe ik me nu voel. Mogen wij het nog leuk hebben nu? Als Bart terug is hebben we het erover. Hij is resoluut. Laten we er maar het beste van maken, kijken of we het van ons af kunnen zetten nu we er toch zijn.

En zo wandelen we een uurtje later langs de rivier de Theems waar we koffie drinken onder het beroemde reuzenrad. Honderden mensen verzamelen zich rond deze attractie die een waanzinnig uitzicht biedt op de metropool. We hebben geen zin om te wachten, we pakken opnieuw de handige stadsfietsen en trappen een klein uurtje naar Shoreditch waar ik een schoenenwinkel heb gespot in Rivington street.

We eten wraps en drinken healthy-smoothies in een trendy-hippie-achtig koffie-tentje. We fietsen terug, verdwalen een paar keer en vinden de weg via Buckingham Palace naar Hyde-park waar we een groot en veel te duur glas wijn drinken in de lounge-room van het hotel.

’s Avonds is het concert. Zestigduizend mensen bij elkaar voor Billy Joël. Van tevoren proberen we ergens iets te eten. De gezonde maaltijd gaat niet lukken, tenzij je vijfenzeventig euro per persoon wilt betalen voor het buffet in het Hilton hotel naast het stadion van Wembley. Dan maar Duitse braadworst op een broodje met zuurkool. We moeten keihard lachen om de houten blokhut die zich beter thuis zou voelen op de kerstmarkt in Berlijn.

Bij Billy in het stadion bevinden we ons in een vak vol Engelsen waarvan ik niet kan zien of ze er zin in hebben. Ze zitten keurig op hun stoel, klappen braaf na elk liedje en maken af en toe voorzichtig een foto of filmpje van de show. Wij hoopten dat hij veel zou spelen van zijn oudere werk maar het zijn vooral rocknummers met gitaar.

En dan toch, ‘she’s always a women’. Zo mooi! En ook, ‘The piano man’, dat lied, het refrein, gezongen door zestigduizend mensen om ons heen, ik kan bijna niet beschrijven hoe dat voelt maar het is in ieder geval de moeite waard om ervoor naar Londen te reizen.

Na afloop worden we vlot het stadion uit gedirigeerd. Op het perron zingt de toch nog los gekomen Engelse menigte in koor; ‘for the longest time’ en schuiven we ‘The Tube’ weer in. Een klein half uur later poetsen we onze tanden in de hotelkamer.

Na een soepel zondag’s hardlooprondje in het park en een prima hotel-ontbijt reizen we naar het treinstation St. Pancras. We parkeren onze bagage. Bart bedenkt een laatste bestemming voor we naar huis gaan.

Camden Market, Bart is er ooit geweest, dertig jaar geleden, leuke wijk, veel gezellige winkeltjes. Zondagmiddag blijkt niet het beste moment om hier te zijn. We schuifelen in een dikke menigte langs honderden souvenirswinkels die allemaal dezelfde sleutelhangers, koelkastmagneten en theemokken verkopen.

In een semi-overdekt en ietwat hipper gedeelte vinden we een relatief rustig plekje waar we koffie drinken. Daarna worstelen we ons nog een keer door de mensenmassa. Twee uur voor vertrek zitten we in de stationshal te wachten tot we naar huis kunnen.

Om tien uur ’s avonds lopen we op Amsterdam Centraal de metro in. Het voelt alsof we in Madurodam zijn, vergeleken met Londen. Dertig minuten later zijn we thuis. Juul staat ons vanaf het balkon toe te zwaaien. Oma ziet er nog fris uit na drie dagen oppassen maar ze lijkt ook blij weer naar huis te kunnen gaan.

Als we eindelijk samen in bed liggen kijken we elkaar vragend aan.

‘Liefje,’ zeg ik. ‘Het was net nog vrijdagochtend toch? En nu is het zondagavond. En wij waren in Londen en je vader heeft niet meer lang te leven.’

Het voelt onwerkelijk, maar het is echt, en we zijn er heel stil van.