Julia was altijd al een zoet kind. We namen haar van kleins af aan mee uit eten. Ze zat rustig een uur aan tafel te kleuren terwijl ze lekker met ons zat te kletsen. Haar lievelingseten was pasta met pesto waarmee ze menig maal bewondering scoorde bij de bediening. Er viel werkelijk geen onvertogen woord. Wij verbaasden ons over het gedrag van andere kinderen die na drie minuten van tafel liepen en gillend door het restaurant renden. We zagen ouders die beschamend achter hun kroost aangingen en om de beurt snel hun bord leeg aten om vervolgens maar vervroegd een einde aan het ‘gezellige’ familie-uitje te maken.
Wij wisten weinig.
Een paar jaar later werd Anna geboren. Nog zo’n zoet kind, als baby. Tot ze iets ouder werd en zichzelf kon verplaatsen. Waar Julia pas liep toen ze al bijna twee was (totaal geen noodzaak tot voortbewegen in onze zesenvijftig-vierkante-meter-woning in Amsterdam Oost) had Anna grote haast om mij bij te houden in de ruime flat waar we inmiddels woonden. Ze wilde overal bij zijn. En uit eten? Vergeet het maar. Geen seconde kon ze stil zitten. Een maaltijd nuttigen in een restaurant werd een militaire oefening waarbij Bart achter Anna aan liep zodra ze van tafel ontsnapte en ik met Julia zo snel mogelijk probeerde te eten zodat ik daarná achter Anna aan kon gaan en Bart even kon eten. Ik had spijt dat ik in dat jaar op de heenreis van onze zomervakantie twee keer een overnachting in een hotel had geboekt, met diner! AARGH.
Wij wisten iets meer. Uit eten met kinderen was voorlopig niet aan de orde.
Enige tijd later werd Lina geboren. Ons cadeautje, zo gewenst, lang op gehoopt en uiteindelijk was ze daar! Zo zoet. Alle clichés over het derde kind bleken waar. ‘Die hobbelt wel mee, het komt wel goed, ze leert van haar zussen.’ Lina bleek ondertussen een behoorlijk eigen willetje te hebben. Wij dachten dat Anna al pittig was (gaat liever zonder jas door de regen dan dat ze ‘die lelijke’ aantrekt) maar Lina spande echt de kroon. En nog steeds, ze is nu een fijne tweejarige peuter. Hier zijn wat aardige Lina-acties van de afgelopen weken.
Lina gooit twee keer op een dag glimlachend een nieuwe! wc-rol in het toilet en zegt: ‘dat mag niet hè?’. Eenzelfde soort tekst volgt na het kleuren op de keukentafel. ‘Moet kleuren op het papiertje!’
Waar Julia het niet in haar hoofd haalde om buiten de lijntjes te kleuren, Anna een begin maakte met een schets op de pas geverfde witte muur, daar is bij Lina het einde zoek. Het dressoir, het speeltafeltje, diverse kinderboeken, tekeningen van Anna en Julia, de badkamerdeur, haar nieuwe schoenen en als klap op de vuurpijl, onze gordijnen. Alles ingekleurd.
Lina sluit zichzelf op in de wc en het duurt vervolgens tien minuten voordat ze de deur weer open krijgt. (Dit is heel stressvol voor ouders kan ik je zeggen.) Om nog maar te zwijgen over het verhaal wat ik laatst schreef over Lina die de balkondeur dicht schoof terwijl ik nog op dat balkon stond.
Nou heb ik me uiteraard al menig maal afgevraagd hoe dit kan? Ik ben natuurlijk in de eerste plaats een loser-moeder die niet oplet en dan vraag je erom dat dit soort dingen gebeuren. Maar echt, Lina heeft zoveel meer informatie dan Anna en Julia hadden, dat maakt denk ik dat ze twintig kilometer harder gaat dan de rest. Daar komt bij dat ze extreem nieuwsgierig (en koppig, zelf doen!) van aard is dus reken maar uit. Het zal ook heus ermee te maken hebben dat er drie kinderen in huis zijn. Eentje is vrij overzichtelijk, twee kun je verdelen over de ouders en drie.. tja, dan blijft er ruimte over voor boevenacties.
Het is heel goed voor mij, Mies Perfect, drie kinderen zijn het grootste cadeau dat ik kon krijgen. Ik probeerde vanaf de geboorte van Julia alles zo goed mogelijk te doen en tot en met Anna lukte dat nog aardig. Maar ik was niet zo’n leuke moeder en ik zorgde ook nog eens slecht voor mezelf door de hele tijd alles goed te willen doen. Ik moest van alles van mezelf, het huis moest schoon ECHT schoon, vers gezond eten elke dag, als er visite kwam moest ik wel iets lekkers in huis hebben, de wasmand moest leeg, de vloer moest gezogen, de kinderen moesten elke dag douchen, zooooo vermoeiend.
Met drie kinderen kan ik niks anders doen dan loslaten, er is gewoon altijd iets wat niet gaat zoals ik wil. Of zoals ik er liever naar kijk, er zijn altijd een paar dingen die WEL lukken.
Hier, nog een ‘leuk’ filmpje van Lina met lippenstift.….