Er waren al wat signalen het afgelopen schooljaar. Ze is tenslotte ‘al’ elf.
‘Pap, ik fiets met Indy naar school, je hoeft niet meer in de klas te komen.’
en
‘Waarom moet ik mijn kamer opruimen? Het is toch MIJN kamer?!’
Op de eerste dag van het tenniskamp wist ik het zeker. Negen uur ’s ochtends. Ze maakte aanstalten om te vertrekken en zei vluchtig:
‘Mam ik blijf bij Pleun eten en slapen straks. Doei!’
‘HO even, dat dacht ik niet!’ zei ik, wat een redelijk kansloze reactie bleek te zijn want daardoor steeg haar volume meteen ook vier octaven.
‘HOEZO NIET?!!
‘Uh, nou, omdat Pleun hier donderdag én vrijdag heeft gelogeerd en jij gisteren de hele middag met Pleun naar Tante Blaricum met zwembad bent geweest én omdat je NOGAL wazig uit je ogen kijkt.’
‘Ja ZEG. Dat slaat NERGENS op!’ (rollende ogen)
‘Dus. Je komt gewoon om half vijf naar huis.’
‘MAM! Dat kun je niet maken. Ik mag NOOIT iets. Waarom doe je altijd moeilijk? Ik ga het toch doen, jij bepaalt dat niet!’
‘Uh, helaas, ik bepaal dat WEL en je gaat NU naar je kamer om af te koelen, anders zeg ik het HELE tenniskamp af.’
‘Ok. Dan blijf ik wel thuis.’ (slaat stampvoetend haar kamerdeur dicht)
Tja, hoe ga ik dit oplossen? Even afwachten. Vijf minuten, tien minuten. Dat duurt wel heel erg lang. Even de was opvouwen. Pompiedom.
Een kwartier later komt ze schuifelend tevoorschijn.
‘Mam, sorry dat ik zo schreeuwde. Het spijt me zo!’ Dikke tranen druipen over haar wangen. ‘Ik weet ook niet waarom ik zo deed. Ik wil niet zo doen. Ik kon het niet stoppen’
Ik houd haar vast. Heel lang. Zeg zelf ook sorry tegen haar. We zuchten diep en beloven beterschap. Even tot tien tellen de volgende keer (voordat ik reageer) en Julia gaat het vragen in plaats van mededelen als ze ergens wil logeren. Zichtbaar opgelucht gaat ze alsnog naar tenniskamp.
Aan het einde einde van de middag ga ik met Anna en Lina een ijsje halen bij de kantine van de tennisvereniging. Drieëntwintig enthousiaste mini-Sharapova’s en mini-Federer’s rennen over het park. Ik zie Julia, ze knikt, trekt haar wenkbrauwen omhoog en in een vloeiende beweging draait ze zich om en loopt naar haar vriendinnen.
’s avonds zegt ze: ‘Mam, je hoeft niet te komen kijken bij tenniskamp hoor. Geen enkele moeder doet dat. Dat is echt schamend! Je kunt toch vanaf het balkon kijken?! En ik kom wel alleen naar huis.’
Ja, het is begonnen. Welkom in de pubertijd. Ze is zo klein en al zo groot. Ze is zo stoer en ik ben ZO trots op haar. Mijn lieve Juul. Die samen met haar vriendin naar de bioscoop gaat, die de tafel dekt en zegt ‘mam, blijf maar even zitten’, die leest in ‘Harry Potter’ en een nachtlampje naast haar bed heeft, die haar ouders saai begint te vinden maar wel elke dag even komt knuffelen. Juul, die ‘sorry’ zegt als ze spijt heeft en dat ook verwacht van ons.
Heerlijk kind.
Ik hou van jou.