Tijdens het zwembaduitstapje naar Zandvoort zei Julia: ‘Mam, gaan we nog een keer naar Ibiza?’.
Ja, Ibiza, daar wil ik ook graag weer eens zijn. Beetje vreemd verhaal, hoe we daar ooit terecht kwamen.
Op een dag, begin 2009, we woonden nog in ons poppenhuisje van 56 m2 in de Transvaalstraat, ging de bel. Er stond een behoorlijk indrukwekkend personage voor de deur, een knappe, donkere man van ongeveer twee meter met één meter lang donker golvend haar. WoW!
Het bleek Diego te zijn, een jeugdvriend van Bart. Diego, geboren in Colombia, zat bij Bart op de basisschool in Leiderdorp en was geadopteerd. Bart had me wel eens verteld dat Diego het niet zo naar zijn zin had bij zijn pleeggezin. Op zijn zestiende ging hij er vandoor. Bart had zich vaak afgevraagd wat er van Diego was geworden maar had nooit meer iets van hem gehoord.
Tot die dag dat hij bij ons voor de deur stond. Diego had de hele wereld rondgereisd en was gestrand op Ibiza waar hij als een soort hoofd-propper werkte in club Amnesia (bekend bij de hardcore clubgangers onder ons).
Het klonk als een sprookje. Diego (die inmiddels zeven! talen sprak) was verliefd geworden op de beeldschone, boomlange Indre uit Litouwen en ze zouden gaan trouwen, in september. Wij werden uitgenodigd voor de bruiloft. Grappig hoe wij reageren op dat soort spontane invitaties. Geen twijfel, een dikke JA. Joepie! We besloten er een mooi weekje vakantie van te maken. Julia was net drie en klaar voor haar eerste vliegreis.
Vooraf had ik een auto geregeld, dat leek me handig. Toen we aankwamen bleek dat er sprake was van overboeking, er hadden meer mensen een auto gehuurd dan dat er auto’s waren. Dat begon al goed. Na twee uur wachten en onderhandelen leek er nog altijd geen beweging in te komen. Totdat Diego arriveerde en even een paar woorden met de baliemedewerker van Alamo-autoverhuur wisselde. Het was geregeld, we kregen een dikke vette space-wagon voor de rest van de week. Diego bleek een soort icoon te zijn op het eiland, waar hij kwam gingen deuren open die voor anderen gesloten bleven.
De aanstaande bruidegom had een hotel geregeld voor een aantal van zijn gasten. Het hotel bleek supergeschikt, voor mensen zonder kinderen die de hele nacht door wilden feesten op keiharde house-muziek. Urenlang hoorden we klapdeuren open en dicht gaan en mensen die in-en-uit liepen. Julia sliep die eerste nacht als een roosje. Wij sliepen van vier tot zeven, toen de stereo even uitging en de klapperende deuren stil vielen.
Dit kon echt niet. We hadden geen oog dicht gedaan. Bart is nogal rigoureus in dat soort situaties want uit ervaring wisten we dat slaaptekort funest was voor onze relatie. We reden het hele eiland rond op zoek naar een alternatieve slaapplek. Low budget bleek geen optie, tenzij we terug wilden naar het hardcore-hotel. Het risico dat we elkaar de oorlog zouden verklaren op dit eiland groeide met de minuut.
Er zat niks anders op dan er een flink feestje van te maken en belden onze moeders voor geld morele steun. Met alle liefde van onze fantastische moeders checkten we vervolgens in, hotel Torre del mar. Een prachtige hotelkamer met uitzicht op zee, ontbijtbuffet waar je alleen maar van kan dromen en een heerlijk privé-zwembad, eindeloos! We legden Julia op een matrasje in het halletje van onze hotelkamer zodat ook zij haar eigen plek had (en wij rustig konden slapen)
Op 9 september 2009 was de bruiloft, een sprookje. Diego had alles tot in de puntjes geregisseerd. Ze trouwden in een kerkje in Ibiza-stad en er waren ongeveer dertig mensen. Een paar familieleden van Indre en wat vrienden. Julia mocht samen met een ander meisje de ringen aan het bruidspaar geven en Bart was Diego’s getuige. Het was allemaal prachtig en het voelde heel onwerkelijk dat we hier, op deze bijzondere plek waren beland.
De rest van de week beleefden we als een droom. Liggend op een bedje aan het zwembad of slenterend over het strand. Mensen die al eerder op dit eiland waren geweest hadden ons, zonder uitzondering, verteld dat Ibiza een plek is om nooit te vergeten. Zo veelzijdig, bizar. Voordat we er waren geweest had ik het beperkte beeld dat het hier alleen maar om drugs en dansen in een club ging. Haha.
Een feesteiland is het zeker. Een van de avonden nodigde Diego mij uit in club Amnesia. Bart bleef bij Julia, een oppas regelen vond ik nog een beetje spannend. Voor enen hoefde ik niet te komen zei Diego, dan was er nog niet heel veel te doen. Ik was al drie keer in slaap gevallen dus toen het eindelijk een uur ’s nachts was reed ik gapend naar het feestgedruis.
Tien mensen op de dansvloer, het feest moest nog beginnen. Ik heb een flesje water gedronken, kreeg een rondleiding langs vip-rooms en ben weer naar het hotel gevlucht. Niks voor mij dat clubgebeuren, of, dat is niet helemaal waar natuurlijk. Niks voor mij als ik de volgende dag weer om zeven uur gewekt wordt door een kleine kletskous.
Sinds die week dromen we over Ibiza, het eiland heeft een bijzondere plek in ons hart. Zo mooi dat we daar met z’n drieën zijn geweest. Helaas had het sprookje van Diego en Indre geen magisch einde. Het huwelijk was van korte duur. Blijkbaar kunnen dingen zo gaan.
Heftig, mooi, intens prachtig en eindigen in stilte.