Hij komt, hij komt…

Wie? Die lieve goede Sint natuurlijk.

Ik heb er al weken stress van. Eigenlijk wil ik het er helemaal niet over hebben. Maar ja, het zit me dwars en dan moet het er uit.

Vroeger, toen wij klein waren, mijn zusjes en ik, vierden we het met onze opa en oma. De ouders van mijn moeder. Mijn vader had al lang geen levende moeder meer en zijn vader was heel oud en woonde ver weg. Heel overzichtelijk voor onze Sinterklaasviering.

De buurman (wij wisten uiteraard niet dat het de buurman was) klopte aan en verrassing, een zak met cadeaus. Veelal praktische zaken (sokken, pyjama’s, ochtendjas) en wat speelgoed. Er zat meestal ook een groter cadeau bij voor ons drieën. Zo herinner ik me een heuse tipi bestaande uit drie stokken en een bijpassend doek. Weken lang speelden we ‘indiaantje’. Heerlijk was dat. Buiten dat mijn zusje Evelyn altijd de cadeautjes ging tellen (om te kijken of wij er niet meer dan zij hadden gekregen) verliep het heerlijke avondje altijd vrij soepel. Ik weet niet hoe mijn ouders dat hebben ervaren maar zo herinner ik het me.

De afgelopen jaren proberen we in ons eigen gezin vorm te geven aan dit evenement. Ja, het is een evenement geworden. Het begon klein, toen Julia een jaar of vier was. Nog redelijk overzichtelijk met opa’s en oma’s en tantes en al behoorlijk wat cadeaus. Twee jaar geleden is het opgelopen tot een happening met onze drie kinderen, drie opa’s, drie oma’s, twee tantes en ons lieve, energieke neefje Cody. Weken van tevoren mailden de Sinten elkaar om verlanglijstjes uit te wisselen zodat de wensen van eenieder konden worden vervuld. Een behoorlijke klus. Daarbij opgeteld dat Bart en ik het fijn vinden als onze familie zich welkom voelt zorgden we voor slingers, vlaggetjes,  koffie, thee, taart, soep, broodjes, drank, kortom, de hele catering.

Als iedereen is gearriveerd en geïnstalleerd op het ‘heerlijk avondje’ wordt er aan de deur geklopt. Wat volgt heeft nog het meeste weg van een tornado die een speeddate heeft in onze woonkamer. De cadeaus worden op het grote vloerkleed uitgestort en de kinderen mogen om de beurt een pakje kiezen. Sommige Sinten hebben prachtige gedichten geschreven die worden voorgedragen en de eerste tien minuten voelt het bijna als een oase van rust. Het blijkt de stilte voor de storm, stiekem waait de wind al door de bomen.

Dan blijken er toch wel heel veel pakjes te zijn en lijkt het niet meer op te brengen om daar met aandacht naar te kijken. Ik begrijp het. Het ZIJN ook HEEL VEEL PAKJES. De jongste vindt het pakpapier interessanter dan de inhoud. De middelste telt alle cadeaus en hoeveel pakjes er nog voor haar zijn. De oudste kijkt rond, wil dat alles eerlijk gaat en zoekt een pakje voor degene die nog niks heeft gekregen. Neef Cody is heel blij met zijn nieuwe dinosaurus en gaat in een hoekje zitten spelen. Opa’s, oma’s en nichtjes zien elkaar niet vaak en maken van de gelegenheid gebruik om even bij te kletsen. De wijn gaat open, de chaos is compleet. Binnen een half uur zijn er vijfenzestig cadeaus uitgepakt, ik voel me leeg en neem nog maar een glas wijn.

Zoveel cadeaus, allemaal nieuwe spullen terwijl de kasten nog vol staan en ze feitelijk niks nodig hebben. Terwijl er kinderen zijn die misschien maar één cadeautje krijgen, of niks.  Ik word er een beetje verdrietig van. Het voelt niet goed om in deze tijd op zo’n manier een Sinterklaasfeest te vieren. En ja, natuurlijk ben ik zelf de enige die daar verandering in kan brengen. Om mijn schuldgevoel enigszins af te kopen heb ik afgelopen week vier tassen met speelgoed naar de weggeefwinkel gebracht waar ze een oproep hadden gedaan om speelgoed in te zamelen voor 5 december.

Dit jaar gaan we het hier al een klein beetje anders organiseren. We vieren het ’s ochtends om elf uur, met koffie en taart. Er komen alleen opa’s en oma’s en er zijn (als het goed is) alleen cadeaus voor de kinderen. En ik hoop wat minder pakjes dan vorig jaar. Nog niet ideaal want het liefst wil ik dat mijn zusjes en Bart’s broertje er ook bij zijn. Een stap tegelijk. En een lesje keuzes maken want meer mensen = meer cadeaus…

Hoe ik het uiteindelijk zou willen? Ik ben blij als Julia, Anna en Lina later terugkijken op onze Sinterklaasfeestjes met liefde, dat ze mooie, fijne herinneringen hebben aan het zingen bij de voordeur en kleurplaten maken voor in de schoen. Dat ze nog weten dat Piet de wortel voor het paard had opgegeten en dat Sint het cadeautje van Julia in Lina’s schoen had gedaan. En dat het zo gezellig was met alle opa’s, oma’s, tantes, oom en neefje Cody. En dat er pepernoten waren, heel veel pepernoten.


Geplaatst

door

Tags: