Het komt goed

Tijdens de periode van de intelligente lockdown fiets ik bij uitzondering door de stille straten van Amsterdam om rustig een dag op kantoor te werken. Onderweg roepen de reclameborden tevergeefs dat we naar nieuwe theatervoorstellingen moeten gaan. Iets in DeLaMar, iets in de Kleine Komedie en iets in Carré.

Als ik enkele weken later opnieuw langs de borden rijd is er slechts een licht gefluister hoorbaar. De kleuren zijn vervaagd en het papier laat langzaam los. Het lijken affiches uit een ver verleden. Sommige posters zijn vervangen door kreten zonder duidelijke afzender. Houd Vol! Let Een Beetje Op Elkaar of Het Wordt Weer Beter.

Verplaatsen door de lege hoofdstad geeft me ruimte om te kijken naar kleine dingen. Iemand heeft een hartje gefiguurzaagd uit een plakje hout. Het vuurrood geverfde liefdessymbool is om de knop van een stoplicht bevestigd. Ik druk om groen licht te krijgen en straal de rest van de dag als een verliefde puber.

Aan de Middenweg, bij officieel het langst durende stoplicht van Amsterdam, hangt ook een bordje. Deze is beschilderd met rode bloemetjes. In sierlijke letters staat erop geschreven:

Het Komt Goed.

Mijn gedachten dwalen af bij het zien van de tekst wanneer ik eindeloos sta te wachten met Anna en Lina die ik uit school heb gehaald. Zo lief dat er mensen, of in ieder geval een persoon, ook denkt dat het niet zo kan blijven zoals het is.

Een paar dagen later komt een goede vriendin bij ons eten. Ze heeft het bordje ook opgemerkt. Een beetje geïrriteerd refereert ze aan de tekst die mij ontroerde. ‘Het KOMT Goed, hoezo Het KOMT Goed?! Waarom nou het accent op KOMT?’ Ik begrijp niet direct wat ze bedoelt maar klaarblijkelijk is het houten plankje met een tiewrap bevestigd aan de paal van het stoplicht, precies onder het woord KOMT. ‘Alsof het nog niet goed is,’ voegt ze er fronsend aan toe. Ik glimlach om haar gedetailleerde observatie.

Omdat ik bijna dagelijks deze weg oversteek op dit kruispunt ontkom ik er niet aan om telkens naar de tekst te kijken en erover na te denken. Ik negeer het streepje dat geen streepje is en besluit het gewoon lief te vinden. Dat iemand überhaupt de moeite heeft genomen om dit met de hand te maken en hier in het zicht op te hangen om anderen te verblijden, dat vind ik mooi.

Als ik even afgeleid ben door Lina die me iets vertelt over een knutselopdracht terwijl we wachten op groen roept Anna: ‘Mam! Er is iets opgeplakt.’ Ik kijk en zie een kanariegele, plakband-achtige sticker onder de Het-Komt-Goed tekst, op wat inmiddels voelt als MIJN bordje.

Er staat in getypte letters: met de rijken.

Het Komt Goed

met de rijken.

Iemand heeft dit bordje gezien. Werd boos. Is gaan nadenken, heeft drie woorden getypt en afgedrukt op een sticker én heeft dit flodderige gele stukje plastic onder de woorden Het Komt Goed geplakt. Met een ruk en een gevoel van verontwaardiging trek ik de toevoeging eraf. Twee dagen later is het Groundhog Day. Dezelfde sticker, dezelfde tekst en wederom mijn verbazing. Als ik de volgende dag voor de derde keer het gele plakkertje eraf trek denk ik na over de persoon die dit heeft gemaakt. Hoe zou zo iemand denken. Dat rijke mensen gelukkiger zijn? Dat rijk zijn met geld te maken heeft? Rijk zijn is een staat van zijn, een gevoel. Of is dat wat het plaktype bedoelt, dat als je jezelf rijk voelt dat het dan goed komt? Dan zou ik het zo moeten laten hangen. Het is tenslotte ook maar mijn interpretatie dat hier fortuinlijke figuren worden beoogt. Ik stop het verfrommelde onderschrift in mijn zak en besluit een watervaste stift in mijn tas te stoppen. Dan kan ik er de volgende keer iets bijschrijven. OOK.

Het Komt Goed

OOK met de rijken

Als ik dat niet kan blijven hopen waar is mijn toekomst dan? Ben ik naïef? Een dromer? Vast wel. Het komt natuurlijk helemaal niet met iedereen goed. Het leven is niet eerlijk. Verdriet, verlies en pijn zijn net zoveel onderdeel als vreugde, mooie ontmoetingen en een nieuw begin.

Het bordje blijft ondertussen al een week vrij van stickers. Misschien heeft de plakker zich bedacht. Misschien is hij (of zij) rijk geworden of baalt hij dat zijn tekst steeds wordt verwijderd en heeft hij het opgegeven, zich realiserend dat het misschien zo wel beter is.