Het is niet eerlijk

Ik heb er ‘maar’ drie. En ik ben blij dat ze lekker zelfstandig aan het worden zijn, die kinderen van mij. Ik bedoel, fijn, dat ik niet elk moment meer in de houding hoef te springen om een luier te verschonen of om een snottebel af te vegen. Die onderdelen regelen ze inmiddels allemaal zelf. Soms helpen ze (onder lichte dwang) een beetje mee in het huishouden, al vinden ze dat totaal oneerlijk.

Maatwerk

Deze opvoedingsfase daagt me uit om bij de tijd te blijven. Bij die van zeventien vertel ik dat advies over anticonceptie op tik tok niet perse de waarheid is. Die van twaalf vraagt me wat het meervoud is van “Puerum servus portat”. Ik laat haar zien hoe ze dat op kan zoeken met ChatGPT. En die van negen riep onlangs tegen de moeder van een vriendinnetje, die we tegenkwamen in de supermarkt met een voor haar onbekende man, ‘hé! ga je vreemd!?’ Daar wist ik dan echt niks op te zeggen. Waar zou ze dat nou weer vandaan hebben?

Ouderparticipatie

Bij de jongste moet ik er dus iets dichter op gaan zitten had ik bedacht, naar aanleiding van dat incident in de supermarkt. Ik besloot daarom maar weer eens mee te gaan naar de zondagochtend tenniscompetitie. Dat kwam eerlijk gezegd vooral omdat Ellen van de jeugdcommissie mij had gevraagd te komen helpen. En ik kon geen nee zeggen omdat ik wist dat zij er anders min of meer alleen voor zou staan met dertig kinderen van een jaar of tien. Daarbij vond ik dat ik ook een bijdrage moest leveren aan het verenigingsgebeuren. Het is tenslotte mijn kind dat daar tennist.

Ellen

Ellen windt zich niet snel op. Ze is kalm, rustig, stabiel, geduldig en lief. Van die vijf eigenschappen heb ik er een en dat is niet geduldig. Er zijn dus dertig kinderen van vijf verschillende tennisverenigingen die korte wedstrijdjes gaan spelen. Ellen maakt de indeling, geeft elk kind wat zich aanmeldt een sticker met zijn naam erop en heeft voor ieder kind een aardig woord van welkom. Ik regel een vader waarmee ik de lijnen voor het tennisvak uitzet. In deze categorie spelen de kids op driekwart van het veld. De vader spreekt zijn bewondering uit voor Ellen, hij zou dat zelf niet kunnen, ook geen geduld net als ik. Waarom kan hij wel nee zeggen, en ik niet? Als de lijnen zijn uitgezet schrijf ik de indeling van Ellen over op een groot vel papier zodat de kinderen kunnen zien op welke baan ze spelen en tegen wie.

Niet eerlijk

We spelen zeven rondes op drie banen. Dubbels en singles. Als ik de namen van de kinderen bij ronde drie heb opgeschreven zegt een moeder tegen me dat Pepijn ook nog mee wil doen. Pepijn is te laat, de computer heeft een indeling gemaakt en de eerste wedstrijden zijn begonnen. Ik bijt op mijn tong maar Ellen heeft de moeder gehoord en zegt dat het goedkomt, ze gaat het schema aanpassen zodat ook hij kan meespelen. Ik denk alleen maar ‘shit’, want ik weet dat dit gedoe gaat opleveren. En ja hoor, daar is Felice, die stond eerst met Taeke maar moet nu met Pepijn, en of ik dan even wil uitleggen waarom dat is want vorige week moest ze ook al twee keer met Pepijn en dat is niet eerlijk. ‘Nee, het is niet eerlijk,’ zeg ik, ‘maar anders kan Pepijn helemaal niet meespelen en dat is nog minder eerlijk.’ Ja, dat begrijpt Felice.

Als ik uitgeschreven ben meldt Bram zich. Hij heeft het schema bestudeerd en ontdekt dat een aantal kinderen drie keer spelen en een aantal maar twee keer. Dat is niet eerlijk. ‘Nee, het is niet eerlijk,’ zeg ik, ‘maar iedereen speelt minstens twee wedstrijden.’ Ellen hoort het en wil nog wel een poging wagen om meer spelmomenten te creëren. Als we van een aantal singles, dubbels maken dan kan iedereen drie keer een wedstrijd spelen. Ik haal een nieuwe stift en schrijf de namen erbij die Ellen opnoemt. Bram nog een keer met Ids, Lina met Mano, enzovoort.

Als ik uitgeschreven ben en koffie heb gehaald komt Elisabeth langs. ‘Weet jij, dat iedereen drie keer speelt?’ ‘Ja’, zeg ik, dat weet ik, daar heeft Ellen hard op gepuzzeld om dat te regelen’. ‘Maar Bruno mag als enige vier keer spelen’, zegt Elisabeth stellig, ‘dat is niet eerlijk!’

‘Nee’, zeg ik ‘het is ook niet eerlijk’.