Vooraf
‘Laten we dit jaar tijdens de vakantie een concert geven aan onszelf’, zegt Hans. ‘Neem ik mijn gitaar mee en wie zin heeft mag zingen.’ Anna is enthousiast, ze wil, Ik neem je mee, van Gers Pardoel voordragen. Ik gooi Love you more van Racoon in de groep maar verdere aanmeldingen blijven uit.
Op een zondagmiddag aan de wijn klets ik met Maartje. Ik probeer haar over te halen om haar dwarsfluit mee te slepen. Aan de frons tussen haar wenkbrauwen zie ik dat dit niet gaat gebeuren. ‘Hmm’, zegt ze, ‘we moeten er gewoon een festival van maken! Dan kan iedereen doen wat hij leuk vindt.’
Zo ontstaat de eerste editie van het ‘In Your Aize’ festival. Vernoemd naar de app-groep waar iedereen in zit behalve Hans-zonder-smartphone.
In Aize
Al tien jaar vieren we een deel van de zomer samen met vrienden in het enorme landhuis aan de rand van het dorpje Aize. Het vredige uitzicht op de glooiende Franse heuvels geeft me het gevoel dat ik ben waar ik moet zijn.
De eerste paar dagen zitten al vol feest. Vrienden van Ester komen een nachtje logeren met hun drie kinderen, ik ben dinsdag jarig, Marjolein wordt donderdag een jaartje ouder en dat wordt tevens de festivaldatum zodat we genoeg tijd hebben om ons voor te bereiden.
Hans heeft bladmuziek en liedteksten bij zich waaruit we kunnen selecteren. Ester meldt zich aan bij de zangclub. Lina wil ook iets zingen maar weet nog niet wat. We klooien een beetje, proberen wat uit en schrappen de ingewikkeldste stukken.
Ondertussen verschijnen er posters in en om het huis met interessante details. Je kunt je persoonlijke, handgeknoopte polsbandje ophalen bij de camper tussen, acht en kwart over acht ’s avonds. Hiermee heb je toegang tot alle activiteiten. Verder kun je opschrijven wat je graag wilt eten maar zonder garantie dat dit ook daadwerkelijk aanwezig zal zijn.
Bart laat doorschemeren dat hij er waarschijnlijk niet bij is, hij houdt niet van dit soort poespas. ‘Ik denk dat ik ga fietsen, kunnen jullie lekker je ding doen.’
Het festival
Als de grote dag aanbreekt ontpoppen zich allerlei activiteiten. Na het ontbijt is er een tafeltje ingericht waar iedereen zijn nagels kan laten lakken. De salon wordt drukbezocht en al gauw zijn zo goed als alle vingeruiteinden bontgekleurd.
Niemand weet waar Bart is.
Hans, Ester en ik, we oefenen onze liedjes terwijl Marjolein een achtergrondscherm voor het openluchtpodium maakt van een uit elkaar gewaaide parasol.
Nog steeds geen teken van Bart.
Maartje laat zich als eerste masseren door Anna die de massagesalon heeft geopend in de televisiekamer. De ongeveer vijf minuten durende unieke ervaring wordt afgewisseld door drie kwartier durende pauzes. De jonge masseuse beweert dat het zwaar werk is en dat ze vaak moet uitrusten.
Iemand ontdekt bordjes op het terras met pijlen en de tekst: ‘Il Futureaux, experience extraordinaire’.
Ik neem Lina mee, we volgen de wegwijzers en komen uit aan het einde van het veld, onder de oude eikenboom. Er hangen wel honderd kleurige ballonnen. Ze dwarrelen aan draadjes in de wind boven een klein, olijfgroen, werptentje. Voor de opening van de tent ligt een Perzisch tapijt met daarop een tafeltje en twee zitkussens. Een stuk karton met de tekst ‘Sit down and wait’, vertelt ons wat we moeten doen.
Als we een tijdje zitten (tussen een dozijn lege bierflesjes die her en der verspreid liggen) komt er beweging in de kleine slaaphut. Gerochel, gekuch, muziek?! De rits gaat open en er verschijnt een bijzonder figuur in de opening. Petje, dikke zwarte zonnebril van Versace, tropisch dekentje als vest. Lina staat op, kijkt de man indringend aan, en zegt: ‘Papa, JIJ bent heel raar nu.’
Bart stelt zich voor als ‘Ca Mem Bert’ en praat alleen nog maar Frans. Ik vertaal voor Lina. Ze mag een vraag stellen waarop ze graag het antwoord wil weten. Ik zie de kleuter denken, na zeker een minuut kijkt ze Bart aan en zegt ‘Wat is een vraag?’ Hierop trekt ‘Ca Mem Bert’ een ernstig gezicht en geeft een uitgebreid antwoord waar Lina bloedserieus naar luistert.
Als we teruglopen vraag ik wat zijn antwoord was. ‘Dat weet ik echt niet’, zegt ze, ‘maar dit was heel erg gek hè mam?’
Dan is het tijd voor het concert. Bert is weer gewoon Bart en Ester kondigt de act’s aan. De setlist is divers en varieert van Sitting on the dock of a bay en Norwegian wood, tot Ik neem je mee en If we were vampires. Als de toegift aan de beurt is springt Lina van haar stoel. ‘Ik wil ook een lied zingen!’ Ze neemt het podium en zingt rotsvast: ‘If your happy and you know it clap your hands..’ We kijken vol verbazing en trots naar de verrassing van de avond, die niemand had zien aankomen. Ze steelt keihard de show.
Na een korte pauze is het tijd voor het onderdeel storytelling. Maartje kan dit als geen ander en iedereen hangt aan haar lippen. Ze vertelt het verhaal van een documentaire die ze onlangs zag over drie jongens die los van elkaar opgroeien en er als jong-volwassenen achter komen dat ze een drieling zijn. Het onderwerp zorgt voor discussie en we praten er nog lang over na.
Ik open de cocktailbar met als enige drankje Gin-Your-Aize’s.
Als uitsmijter is er De Escaperoom. Ester heeft samen met Julia en Anna in het diepste geheim deze speur- en puzzeltocht ontworpen. Er zijn twee teams. Hans en Marjolein gaan eerst en na bijna een uur zijn Bart, Maartje en ik aan de beurt.
We mopperen omdat we het nadeel hebben van de duisternis maar wij zijn met z’n drieën wat dan weer ons voordeel moet zijn. Aan de rand van het bos leveren we onze mobiele telefoons in en vertelt Ester ons dat het oorlog is in Aize. De Warlords zijn in aantocht. We hebben vijfenveertig minuten om het dorp te redden van de ondergang. Op de boomstam kunnen we niet beschoten worden en er is een kind gewond geraakt.
Genoeg informatie om in paniek te raken maar we blijven cool en volgen de aanwijzingen. In de boomhut vinden we de eerste hint en een vage zaklamp, we zoeken naarstig naar de groene touwtjes die de weg moeten wijzen maar ze zijn onzichtbaar geworden in het donker. Het voelt als de broodkruimels van Klein Duimpje die zijn opgegeten door de vogels.
Ineens klinkt er een holle stem, D E S C H U U R, N A A S T D E A U T O. We rennen het bos uit en vinden een briefje. We moeten een potje tafelvoetbal spelen tot we een aanwijzing krijgen. Maartje en Bart, fanatieke en ervaren spelers, gaan ervoor terwijl ik ongeduldig om me heen kijk naar andere puzzelstukken. Dit duurt te lang, ik loop het grindpad op en kom Hans tegen die me een tip geeft.
‘Op de voetzolen van de spelers staat de tekst: OP ZOLDER.’ We sprinten de oude houten trap op en doen voorzichtig de piepende deur open. Om het hoekje horen we een kind jammeren. Het is Anna. Ester houdt haar vast en krijst met veel drama: ‘quatre band-aid dans l’escalier’ waardoor we begrijpen dat er pleisters nodig zijn voor het huilende duo.
Als we die hebben gevonden op de trap krijgen we de laatste aanwijzing. De televisiekamer. Daar zijn op verschillende deurtjes van de boekenkast post-its geplakt met cijfers erop. Slechts een deur mag worden geopend. In het boek naast het boek Warlords (de titel van dit Escaperoom-gebeuren) vinden we een som. Iets met wiskunde. Godzijdank kunnen Bart en Maartje rekenen en is er snel een uitkomst.
We openen het deurtje, vinden drie koude biertjes en daarmee zijn de Warlords verslagen, Aize is gered, de eerste editie van het festival is officieel afgerond.
Nadien
Vrijdag rommelen we wat aan. We verwijderen de restanten van het festivalterrein. Zaterdag brengen we Ester en Maartje naar het treinstation in Vierzon en zondag vertrekken Hans en Marjolein met hun huisje op wielen richting het noorden.
We zijn weer met z’n vijven. De puber slaapt uit, Bart haalt croissants en Lina maakt ruzie met Anna. Een dagje klimbos om de energie eruit te gooien blijkt een goed idee. De dag erna gaat Bart met Anna en Julia karten. Lina scoort de iPad, ik duik de hangmat in met een boek maar kan me slecht concentreren. Er hangt een ongewone stilte waar ik aan moet wennen. In de verte zie ik wolkenflufjes als katoenbolletjes door de lucht drijven.
Het enige wat ik hoor is het geruststellende geluid van een nat laken dat hangt te wapperen aan de waslijn.