De zoektocht naar Supernanny

Toen Anna twee jaar was ging Bart werken als freelancer. In de wereld van freelancers is weinig ruimte voor part-timers. Er moest een extra dag met opvang gevuld worden. Maandag en vrijdag was ik thuis. Dinsdag en donderdag ging ons kroost al gedwee naar de crèche en naschoolse opvang. Voor de woensdagen leek het ons handig een oppas aan huis te zoeken.

Er bleek een soort Tinder (Nee, geen seks natuurlijk, duh, maar ik wist even geen beter voorbeeld) te bestaan waar ouders en oppassers elkaar konden vinden. Voor een vast bedrag van zestien euro kon je drie maanden lang een advertentie plaatsen met jouw oppasvraag.

Gezellige familie met twee kinderen zoekt fijne oppas voor langere tijd op elke woensdag. 

We kregen bijna honderd reacties. Waarvan negentig direct in de digitale prullenbak konden. Ter illustratie een paar voorbeelden:

‘Ik geschikt, hoeveel ik kan verdien?’ (Alleen dat hè, geen hallo, geen toelichting, niks.)

‘Wanner kan ek begin met oppas?’ (Weer alleen deze losse tekst, zonder verdere informatie.)

Of…

Anderhalf A4-tje vol met pedagogische overtuigingen (niet die van ons)

En…

Iemand die vroeg of ze haar eigen twee kinderen met lichte gedragsproblemen ook kon meenemen. Uh, NEE.

En…

Bibi

Bibi schreef dat ze benieuwd was naar onze kinderen en dat het haar leuk leek om kennis te maken. Ze was de eerste die we uitnodigden, op een zondagmiddag, ze bleef twee uur aan de keukentafel hangen met een kop thee. Julia had vragen bedacht die ze aan Bibi kon stellen. Zo ontdekten we dat Bibi, uit de buurt van Rotterdam kwam, een broer, een zusje, lieve ouders en een eigen paard had. Anna en Julia waren op slag verliefd op haar. Wow,  zo’n blije lieve meid. Wat nog het meest indruk maakte is dat ze zo relaxed was. Alsof ze dit dagelijks deed. Knap vond ik dat, voor iemand van twintig, eenentwintig. Bibi is lang gebleven. Ze haalde Julia en Anna elke woensdag uit school, knutselde en las boekjes voor. Ze wist als een van de eersten dat ik zwanger was van Lina en zorgde met hetzelfde gemak voor drie kinderen. Slechts een dag was ze ziek. Na drie en half jaar ging ze samenwonen met haar grote liefde. We namen verdrietig afscheid en moesten op zoek naar een opvolger van ons oppaswonder.

Kamiel

Op dezelfde dag dat Bibi aankondigde dat ze ermee stopte had mijn collega, Vera, tijdens de lunch een behoorlijk goed promotieverhaal gehouden over haar zoon, Kamiel. Toeval bestaat niet. Kamiel zou een jaar gaan studeren (iets ingewikkelds) op het Science Park bij ons in de wijk. Hij zocht een oppasbaantje, liefst in de buurt, op de woensdag. Hoe tof!  Op het schoolplein kreeg ik hier een daar wel een scheef oog en wat vragen. Een JONGEN?! Durf je dat? Uh, Ja.

‘De jongen’ bleek enorm praktisch en nam alleen contact op indien noodzakelijk. Voor zijn moeder lijkt me dit niet altijd fijn maar voor mij was het heel prettig. Dit was ongeveer het eerste WhatsApp-geprekje:

Kamiel: ‘Hoe vaak verschoon je een luier per dag?’

Ik: ‘Zes keer ongeveer en als er poep is meteen.’

Kamiel: ‘Ok, het is elf uur, nu twee keer verschoont, dan zit ik op schema.’ 

Stoeien en eindeloos hutten bouwen, een nieuwe dynamiek in huis. Helaas veranderde het rooster van Kamiel al na een paar maanden en konden we opnieuw een zoektocht starten.

Een lieve meid

Via oppasbron vonden we ‘Een lieve meid’. Een lieve meid met een grote pechvogel op haar schouders. Van de zestien keer was er negen keer iets waardoor ze niet kon komen. Migraine, uit het stapelbed gevallen, vergeten dat ze een teamdag van haar stage had. Ik verzin het niet. Voor sommige mensen zit het leven vaak tegen. Dat vond ik wel lastig, om tegen haar te zeggen dat we iemand anders moesten zoeken maar goed, ze snapte zelf ook wel dat als we een oppas zochten dat die er dan ook elke woensdag moest zijn.

Anne-oppas

Via Danny, de tennisleraar van Julia en Anna, kwam Anne. Omdat we heel veel Anne’s kennen noemden we haar Anne-oppas. Sportief type, no-nonsens. Anne-oppas maakte zichzelf op de eerste dag onsterfelijk door de drie dames in de auto te laden en ze mee te nemen naar het zwembad. Iets waar ik ongelooflijk veel bewondering voor heb want zelf ben ik niet zo’n held. Ik vind het eerlijk gezegd al een uitdaging om met een kind boodschappen te doen. Met Anne-oppas was en is het feest. Ze draait nergens haar hand voor om, er mag altijd een extra kind mee uit school om te spelen en een boodschap halen kan er ook nog wel bij.

En nu

Anne-oppas studeert, loopt stage, en heeft een wisselend rooster waardoor het ook voor haar lastig is om elke woensdag hier te zijn. Ik moest de afgelopen drie maanden regelmatig en soms op het laatste moment nog een beroep doen op een van de oma’s. De allerliefste oma’s, die altijd bereid zijn om in te springen maar ook een dagje ouder worden, waardoor het niet altijd makkelijk voor ze is.

Opnieuw stortte ik me op de website van oppasbron en vele andere sites. Ditmaal zat het niet mee. Reacties genoeg, daar lag het niet aan. Tot een afspraak kwam ik ook nog wel. Zes keer maar liefst. Hoe het kon begrijp ik nog steeds niet maar alles, werkelijk alles liep anders dan gepland bij deze meiden.

Nina meldde zich ziek, een dag voor de afspraak, en liet niks meer van zich horen. Anna-Rosa appte dat ze een oppas-adres bij haar in de buurt had gevonden. Diana kwam niet op de afspraak en we hebben nooit meer iets van haar gehoord. Karina en Myrthe wilden bij nader inzien toch een paar euro meer verdienen per uur dan ons budget toeliet. (Ik had het bedrag nota bene in de advertentie gezet voor de duidelijkheid, met uitroeptekens. Zucht.) Dan was er nog Christine die liet weten dat haar rooster anders uitpakte, dus sorry, sorry, sorry… Als laatste kwam Bianca waar ik uit beleefdheid nog een half uur mee heb zitten praten maar waarbij ik toen ze binnenkwam al wist dat het niks zou worden. Haar jas stonk naar rook terwijl er ‘niet rokend’ op haar profiel stond en ze leek meer geïnteresseerd in schoonmaken dan in de kinderen. Nou. Poeh.

Ik realiseerde me ineens hoe waardevol een goede oppas is en hoe bijzonder het was dat Bibi zo lang bij ons is gebleven. En hoe belangrijk oma’s zijn!

Ondertussen was ik klaar met alle WhatsApp-afspraken en stond op het punt om de profielen op oppassites te verwijderen toen Eva belde. Bart had nog een paar meiden op oppasbron een bericht gestuurd met de vraag of ze interesse hadden om bij ons op te passen. Daarom belde Eva. Ik was even uit het lood geslagen want ik legde niet meteen de link met de berichtjes van Bart. Oh, ja, uh, oppas, nou, kun je iets over jezelf vertellen Eva? ‘Ja hoor!’ zei Eva. Er kwam een heel vlot en gezellig verhaal. Na twee minuten onderbrak ik haar en stelde voor om af te spreken. Ze kwam de volgende dag. Op tijd. Zonder gedoe. Het klikte en vanaf volgende week komt ze elke woensdag. Ik hoop dat mijn gevoel goed is en dat ze een tijdje blijft. Eva-oppas, want we kennen heel veel Eva’s.