In november 2015 werd ik ontvoerd door mijn liefje naar de prachtige stad Rotterdam. Een weekend vol heerlijk eten, even tijd voor ons samen en vooral even lekker niks.
Op vrijdag checkten we in bij een vet hotel met dito uitzicht. Ik las een beroemd boek dat al heel lang op mijn lijstje stond en genoot van de stilte om me heen.
Zondagmiddag sloten we af met een lunch bij restaurant Las Palmas, Bart parkeerde de auto in de zo-goed-als-lege parkeergarage en tjee, ja, die lunch! Die staat in mijn top-tien van beste lunches. WOW.
We hadden afgesproken dat ik zou rijden, dus één, oké twee, wijntjes maar echt niet meer dan dat! De parkeergarage leek nog steeds leeg. Ik zette de auto in de achteruitstand, keek in alle spiegels, niks te zien, en reed in volle vaart tegen de auto die achter me bleek te staan. OEPS.
Mijn eerste reactie was: ‘We rijden door! Er is niemand hier, kom op, wegwezen!’ Gelukkig was Bart, met zeker vier glazen wijn op, iets helderder dan ik. ‘Ben je gek! We gaan even een briefje achter de ruit van die auto doen, zou je zelf ook fijn vinden als dit bij jou gebeurde toch?’
Eenmaal bij mijn positieven kon ik het daar wel mee eens zijn. De eigenaresse van de auto was ook HEEL blij dat we ons hadden gemeld. De schade werd vergoed door de verzekering gelukkig, helaas ging onze premie wel wat omhoog.
Je zou zeggen, dat gebeurt je maar één keer. Niet in mijn leven..
Afgelopen maandag, ik rijd naar een heel tof symposium waar ik een workshop geef over falen. (Serieus, ik bedenk dit niet.) Ik beweeg mijn auto in de vreemde, smalle, split-level, parkeergarage en ik denk nog: ‘ok, ik moet de auto met de punt naar voren parkeren want dan kan ik straks in ieder geval niet achteruit tegen iemand aanrijden.’ Ik ga heel zachtjes achteruit, ik wil hem echt even maximaal goed neerzetten, nog een klein stukje… POK… ‘pok???’… ja hoor, mijn hele achterruit in duizend stukjes…
Uithuilen, Bart bellen, Carglass bellen, gelukkig zijn we goed verzekerd, maar HALLO wat een gedoe. Bij het symposium word ik opgevangen door lieve mensen, kopje koffie, een schouder, een oor. Pff, even stoom afblazen. Ik sta echt te trillen op mijn benen want ik ben enorm geschrokken.
’s Middags ben ik alweer wat rustiger geworden. Er is niemand gewond geraakt, alleen materiële schade, daar kom ik wel overheen. Ik vind mezelf natuurlijk een enorme OEN maar ach, dat is ook niet de eerste keer dat ik dat denk. Ik geef mijn workshop en ben blij dat ik een goed verhaal heb om te delen.