Dag basisschool

Morgen is de laatste basisschooldag van onze oudste dochter. Ze is er niet bij. Wij Haar ouders keken op de kalender, zagen het woord ‘studiedag’ op de vrijdag voor de zomervakantie en boekten maanden geleden al een hotelovernachting, ergens diep in Frankrijk.

Ik kwam er pas achter dat het de kalender van 2017 was toen Julia vertelde dat juf Patricia echt tot de laatste dag les zou geven omdat ze de kinderen zo lang mogelijk bij zich wilde hebben.

‘Dus vrijdag is het echte afscheid mam!’

SHIT

Vrijdag? Ik zei nog maar even niets. ’s Avonds overlegde ik met Bart en we besloten te gaan. Ja, we hadden van alles kunnen doen maar dit was de uitkomst van de plussen en minnen.

Juul was in alle staten toen we het haar vertelden. Ze riep dat ze nooit meer met ons mee wilde, waar dan ook naartoe, en dat ze bij Marleen zou gaan wonen. Voorgoed.

Logisch. Wat een slechte timing. Van ons.

Vorig jaar zag ik de kinderen én ouders huilend afscheid van elkaar nemen op het schoolplein. Stiekem ben ik opgelucht dat ik daar niet bij ben. Tegelijkertijd voel ik me ook een beetje die irritante figuur die op het dansfeest om tien uur op de stekker van de muziek gaat staan waardoor de hele zaal stil valt, terwijl het feest tot twaalf uur zou duren.

Na een paar dagen trok haar humeur weer een beetje de zonnige kant op. Ze had afgesproken om te gaan face-timen vanuit de auto en het echte afscheid was eigenlijk al op maandag, bij de musical.

‘Het wordt zeker huilen mam.’ Ze was er van overtuigd. ‘Bij de generale was iedereen al in tranen.’

De musical werd in het diepste geheim voorbereid. Zelfs de AIVD had niet kunnen weten wat de zevenentwintig kinderen al die weken repeteerden. Het  bleek een bonte avond waarin elk kind van groep 8A de beste versie van zichzelf zou laten zien.

Goochelaars, dansers, klap-op-de-tafel-act, nog meer dansers, zelf gemonteerde filmpjes van ondersteboven beschilderde gezichten die een liedje zingen en ‘baby’s’ in een box die zich misdragen.

Dan staat Julia op het podium. Ze zingt ‘Stay with me’ in duet met haar klasgenote Sham. Sham die vorige week iedereen stil kreeg op het bruisende zomerfeest met haar prachtige, jazzy stem.

En nu staat Juul daarnaast, ook zo mooi te zingen, ze legt haar eigen gevoeligheid in het lied. Ik kijk naar Bart en we zijn allebei een beetje verbaast merk ik. Of, ik in ieder geval. En trots, we zijn zo trots op haar.

Aan het einde van de voorstelling speelt groep 8A in band-vorm nog een paar nummers. Gitaristen, een toetsenist, een drummer en de twee dames met microfoon. Zelfverzekerd zingen ze over afscheid en dat ze altijd bij elkaar blijven. Twee jongens rappen hun deel en maken coole dansmoves.

Alle ‘artiesten’ staan vervolgens huilend op het schoolplein tijdens de pauze. Ouders in tranen. Ja, ik ook. Nee, het is nog niet klaar.

Juf Patricia gaat de rapporten uitdelen. Als we weer plaatsnemen in de gymzaal, die inmiddels het klimaat heeft van een mega-grote sauna, heeft ze voor elke leerling een kort verhaal.

Over hun dromen en wensen. Ze willen een villa, een mooie man of vrouw, en kinderen. De jongens willen een Tesla of een Lamborghini, de meisjes willen ook een auto maar het maakt niet uit welke.

Als grapje heeft Patricia alle foto’s in een ‘verouderingsfilter’ gestopt waardoor iedereen er flink bejaard uit ziet. Ik merk aan de reacties uit de zaal dat niet alle ouders deze technologie snappen.

Het laatste moment is voor juf Patje. Ik had me aangesloten bij de klassenouders, Madeleine en Veerle, om te bedenken hoe we haar nog eenmaal in het zonnetje konden zetten.

Er is geld ingezameld voor een hotelovernachting of diner. Er zijn bloemen en er is een boek gemaakt met bedankjes van alle ouders en kinderen van groep 8A. Vier creatieve en muzikale ouders hebben samen een tekst geschreven op een Amsterdams lied.

Tijd om de cadeaus te overhandigen. Ik doe dat wel vaker, iets voor een groep mensen, geen probleem. Nu loop ik het podium op en kijk naar een verschrikte juf. Dit heeft ze volgens mij niet verwacht.

‘Ga maar even zitten’, zeg ik, ‘we zijn nog niet klaar’.

Ik overhandig haar een pakje papieren zakdoeken en terwijl ik zeg dat ze die zometeen nodig heeft, denk ik dat ik ze zelf ook goed kan gebruiken.

De bloemen dan maar. Gevolgd door de grote kaart met de dikke envelop erin. De tekst laat ik haar hardop voorlezen omdat ik bang ben dat ik zelf ga stotteren als ik dit nu zou doen. En dan het boek, met al die mooie wensen, voor haar, de topjuf.

‘Wat?! hebben jullie dat echt gedaan?! Voor mij?! Ooooh, dat vind ik echt zo geweldig!’

Haar reactie ontroerd me, ik slik mijn tranen weg en geef haar een dikke knuffel. De teksten van het laatste lied zijn verspreid door de zaal en iedereen zingt:

Aan die Amsterdamse Patje, heb ik heel mijn hart voor altijd verpand, want dit Amsterdamse schatje, is de beste juf van ons land.