Zo zat ik met vrienden in het pittoreske dorpje Oz en Oisans in de bergen in Frankrijk en zo zat ik met mijn gezin geïsoleerd in onze flat in Amsterdam.
We hadden geluk, of intuïtie. Ik denk allebei. De regen in het ski-gebied hielp ons het dorp uit en de berichten over de meer-dan-een-gewone-griep duwden ons nog wat harder de berg af.
De overnachting op de terugweg slaan we over. In de auto luisteren we naar de radio. Berichten over de sluiting van scholen, restaurants en openbare gelegenheden in veel Europese landen. Exact een week geleden zaten we in het knusse hotel in Beaune in de Bourgogne, aten we in een bomvol sfeervol restaurant en dronken we veel te veel wijn in de trendy wijnbar.
Het voelt alsof we in een slechte film terecht zijn gekomen. Zo een die ik liever niet zie omdat ik al pijn in mijn buik krijg als ik lees waar het over gaat.
Bij thuiskomst ga ik in de actiestand, wassen draaien, huis opruimen, kijken wat er de komende week op het programma staat. Dan wordt duidelijk dat ook Nederland de scholen sluit. Mijn werkgever laat weten dat wie thuis kan werken dit moet gaan doen en wie verkouden is zeker van de werkvloer moet blijven.
Maandagochtend zit ik met een vrolijke kleuter, een zeer leergierig schoolkind en een lethargische puber in ons huis. De scholen mailen dat ze een online lesprogramma gaan ontwerpen. We kunnen werkboeken en ander lesmateriaal ophalen, op school, binnen een vastgesteld tijdsbestek.
Ik besluit de voorjaarsschoonmaak te starten en met z’n vieren lappen we alle ramen. Nu er minder fijnstof in de stad is blijven ze hopelijk iets langer schoon.
Dinsdag maak ik samen met Anna een schema voor haar schoolactiviteiten. Ik heb op social media al verschillende overzichten voorbij zien komen dus er is genoeg inspiratie. Anna stuitert van enthousiasme en gaat meteen aan de slag. Lina vermaakt zich met lego, kleurplaten en touwtjespringen op het balkon. Julia komt in actie dankzij de aankondiging van haar middelbare school dat haar vakken en toetsen gewoon online doorgaan.
Ondertussen probeer ik iets aan mijn werk te doen. Als adviseur leren en ontwikkelen snap ik dat het voor mensen geen prioriteit is om nu een opleiding te starten. Ik Skype met collega’s en we proberen te bedenken hoe we ons nuttig kunnen maken. Op de deur van mijn slaap/werkkamer heb ik een rood fietslichtje geplakt. Als het lampje brandt moeten de kinderen stil zijn en mogen ze niet storen. Af en toe komt er een briefje onder de deur door met een snoep of Netflix verzoek.
Met een dagelijks vlog op Instagram doe ik verslag van de nieuwe situatie. We krijgen instructievideo’s van gymjuf Aafke, kleuterknutselwerk en serieus huiswerk op maat. Na drie dagen is er al een keurig dagritme ontstaan. De structuur klopt en tegelijkertijd mis ik iets. Ik weet niet wat dus ik ram lekker door.
Vrijdagavond voel ik migraine opkomen en ik duik mijn bed in tot het de volgende avond is gezakt. ‘Oja’, denk ik. ‘Ik heb weer eens een stap overgeslagen.’ Van de probleemsituatie direct in de actiestand gegaan. Stilstaan is niet echt mijn ding. Gelukkig herinnert mijn hoofd me eraan.
Zondagochtend hou ik Bart vast en huil ik heel hard. Wat een klotesituatie dit. Ik voel verdriet en laat het zijn. Ik merk dat ik totaal word opgeslokt door mezelf en de vier mensen om me heen. Er is even geen ruimte meer voor daarbuiten en wat is het moeilijk om dat toe te staan, dat dit is wat ik aankan voor nu.
Met dat besef ontstaat direct een idee in mijn hoofd. Laten we er iets van maken met zijn vijven hier in huis. En zo organiseren we het eerste Chique Corona Quarantaine Diner. Iedereen trekt iets moois aan en bedenkt een bijdrage voor het avondeten. Anna vouwt servetten en schenkt water in wijnglazen. Julia maakt pizza, Bart roert soep en Lina trekt een jurk aan.
Door het verleggen van de focus ontstaat een bijzondere sfeer en we zijn het over eens dat hier een nieuwe traditie ontstaat. Zondag Chique Diner thuis.
In de tweede thuisblijf-week horen we dat alles tot 1 juni is verlengd. Bart heeft nog zes dagen werk, dan stopt het en zal hij iets anders moeten bedenken. Vrienden om ons heen zitten in eenzelfde situatie. Wat als we de huur niet meer kunnen betalen? Wat als ik doordraai door deze stress? Wat als mensen in massa’s naar parken blijven gaan? Ik parkeer mijn paniekgedachten en doe het hoogstnoodzakelijke. Op de meeste van mijn horror-gedachten heb ik toch maar weinig invloed.
We gaan wel zien wat er gebeurt, wie er dan nog leeft en hoe de wereld er tegen die tijd uitziet. Voor nu probeer ik rustig te blijven, leef ik met de dag en schrijf ik zodra ik tijd vind om het met jullie te delen.
Blijf thuis, wees lief en maak er iets moois van waar het kan.
Reacties
2 reacties op “Corona, Mies maak er iets van!”
Prachtig! Niet gemakkelijk! Liefde! Geduld! Vertrouwen!
???
Houd je goed lieve Mies (Bart, Julia, Anna en Lina)
dankjewel, liefs voor jullie!XX