Iedere zondagmorgen om half tien sleep ik mezelf naar het sportpark om te trainen met gemiddeld acht andere vrouwen van mijn leeftijd. Ik woon bekant in het sportpark dus dat is nog geen prestatie op zich.
Het prachtige sportpark Middenmeer ligt naast de A10. Je kunt er: tennissen, voetballen, hockeyen, honkballen, schaatsen, lacrosse spelen, volleyballen, skateboarden, atletiek beoefenen, jeu-de-boulen en dan ben ik vast nog iets vergeten.
Niet normaal toch?!
Ik ben een beetje verliefd op het park. Het is zo’n fijn park! Ik verbaas me al een tijdje over de toegankelijkheid van alle velden. Je mag namelijk, mits er geen trainingen of wedstrijden zijn van desbetreffende sport, op elk willekeurig sportveld een balletje trappen, een hockeybal slaan of een honkbal vangen. Iemand vertelde me laatst dat het expres zo gemaakt is dat iedereen er gebruik van kan maken. Superleuk.
Kris-kras door het park loopt een briljant trimparcours, nog best lastig te herkennen als je niet weet dat het er is. Elke paar honderd meter staat een fitnesstoestel met een bijbehorend instructiebordje inclusief QR-code die leidt naar een instructiefilmpje over het toestel. De paden zijn bedekt met houtsnippers waardoor je ook in regenachtige tijden gewoon lekker door kunt modderen.
Goed, ik dwaal af.
Een jaar of vijftien geleden ben ik begonnen met hardlopen. Best fanatiek, een paar keer per week. Niet dat ik dan zo heel hard liep, ik had soms moeite om een pittig wandelende bejaarde in te halen, maar toch, het blijft lichaamsbeweging. Dat ging een aantal jaren goed. Tot mijn leven een afslag naar het moederschap nam.
Je kunt je wellicht voorstellen dat drie keer in de week hardlopen terwijl je een kind, een baan, een huishouden en een werkende man hebt niet zo realistisch is. Ik geloof best dat er vrouwen zijn die dit wel voor elkaar krijgen maar ik was al blij als het een keer per week lukte, maximaal. Soms wat vaker, soms een tijdje niet. Hardlopen was wel de beste optie omdat ik, als ik dan tijd had, het wel meteen kon gaan doen. Geen vaste afspraak, gewoon even lekker een rondje Flevopark.
Stiekem wilde ik wel iets sportiefs erbij gaan doen, ik doe graag van alles wat, maar ik wist ook niet zo goed wat. Tot ik Margret, de moeder van een vriendinnetje van Julia, tegenkwam die vertelde dat ze ‘outdoortraining’ gaf, op zondagochtend om half tien. ‘Kom ook eens meedoen, het is een hele goede combinatie met hardlopen’ zei ze. ‘Ja, wie weet!’, zei ik, terwijl ik dacht ‘Pfff, niks voor mij met al die moeders in een park, vast heel suf.’
Dus.
Ik ging er heen, en bleef, elke zondag, nu al meer dan een jaar lang. Het is het allerfijnste uurtje voor mezelf van de hele week. Of het nou regent, stormt, hagelt, het kan me niks schelen. Ik MOET erbij zijn! En al die moeders zijn heel relaxed en, net als ik, heel blij dat ze hier kunnen sporten.
Maar, maar, maar.. wat maakt het nou zo leuk?
Het past niet in een hokje! Het is van-alles-wat-training en dat is ZO lekker. Stukje hardlopen, push-ups, iets met gewichten, touwtje springen, yoga-oefening, rondje atletiekbaan, toestel van het trimparcours, versnellingsloopjes en zo gaat het maar door. En ik was sceptisch hoor, met mijn wijsneuzige CIOS-achtergrond. Nou, alles klopt als een bus. De ene keer wat meer aandacht voor biceps en de andere keer wat meer conditietraining. In de herfst alvast wat schaatsoefeningen voordat de ijsbaan open is en in het voorjaar doen we buikspieroefeningen zodat we weer strak de zomer in kunnen.
Ze had gelijk, Margret, het is een super goede combinatie met hardlopen. Want door al die oefeningen loop ik ook mijn duurloop sneller en stabieler. Alleen schiet dat duurloopje er wel steeds vaker bij in omdat nu de bootcamp-yoga-outdoor-challenge-fitnesstraining voorrang heeft!
Ik hou er van, van-alles-wat-training. Past supergoed bij van-alles-wat-Mies.
