Anna’s pad

Tijdens de zwangerschap wist ik het al. Deze is anders dan Julia, mijn oudste dochter. Ik had al een beetje ervaring, dus was ik meer voorbereid op wat er zou komen. Dat maakte mij rustig. Vol energie wandelde ik negen maanden rond met Anna in mijn buik. Als een raketje werd ze geboren. Zodra ik haar in haar wiegje legde, begon ze te huilen. Daarom sliep ze de eerste zeven dagen op mijn borst. Op dag acht ontspande ze en begon ze aan haar eigen pad.

Anna kwam met een pittige gebruiksaanwijzing. Julia kon ik nog wel eens op het matje in de gang bij de voordeur zetten om af te koelen. Als ik dat bij Anna deed, zei ze: ‘Doet me niks, zal ik meteen op het balkon gaan staan?’ Wat ik ontdekte was dat zij alles wilde begrijpen. Waarom kreeg ze straf? Waarom moest ze een jas aan? Waarom mocht ze geen snoep? Als het voor haar helder was, dan was het goed.

Maar niet alles is zo makkelijk uit te leggen. Anna was drieënhalf jaar, kreeg volop aandacht want Julia zat op de basisschool, en ineens kwam er een zusje bij, Lina. Anna bleef op afstand en sprak weken niet met mij, tot een moment waarop ik met Lina op schoot op de bank zat. Anna keek naar Lina en vervolgens naar mij. Ze zei: ‘lelijk truitje…, lelijk broekje…, en lelijke sokjes ook.’

Ook riep ze regelmatig: ‘Mama, jouw baby huilt!’

Op de kleuterschool wist de juf zich geen raad. Anna bleef liever op het strafbankje zitten dan dat ze sorry zou zeggen voor iets wat ze in haar ogen niet had gedaan. In groep vier verbeterde ze de meester bij taal en rekenen. Ik had het gevoel dat ze zich kapot verveelde in de klas, maar hij zag het als opstandig gedrag. Tot in de tweede week van groep vijf, toen de nieuwe juf mij vroeg om op gesprek te komen. Ze wilde Anna testen omdat ze dacht dat ze iets anders nodig had dan ze nu kreeg aangeboden.

Ik kon het nauwelijks geloven. Een juf die glimlacht als Anna denkt het beter te weten dan zij, een juf die zich niet aangevallen voelt, maar ziet dat het kind haar gewoon wil helpen. Anna denkt anders, dat bleek uit de test. Ze mocht een dag per week naar een klas met andersdenkenden, waar filosofie, escape-rooms en het bedenken van een eigen land op het lesprogramma stonden.

Dit leverde haar iets op, maar zorgde ook voor weerstand. Anna ervoer dat ze niet altijd een antwoord had op de vraagstukken die ze aangeboden kreeg in dit klasje. Regelmatig mopperde ze dat ze liever in haar ‘gewone’ klas wilde zitten op donderdag. Maar ik wist zeker dat dit haar plek was. Als ik aan haar vroeg hoe haar dag was, vertelde ze bijna nooit iets, behalve over wat ze deed in het klasje. Over Aristoteles en de moeilijke puzzels die ze met elkaar hadden opgelost.

Vandaag is haar eerste schooldag in de brugklas. Ze gaat naar het Barlaeus Gymnasium. ‘Ik wil heel graag Grieks en Latijn leren, mam!’ Dat is mooi kind, denk ik dan. Gisteravond zei ze: ‘Ik hoop dat ik vrienden krijg, er zijn al heel veel kinderen die elkaar kennen en foto’s in de groepsapp sturen. Dat maakt het moeilijker om daarbij aan te sluiten.’ Ik zeg: ‘dat komt vast goed lieverd.’ Het liefst zou ik stiekem met haar mee gaan, kijken hoe het gaat. Maar ze redt zich wel. Ze volgt haar eigen pad.